Πολιούχος Θεσσαλονίκης

Αυτό το διήμερο στη Θεσσαλονίκη θα μείνει αξέχαστο σε όλους όσους έζησαν από κοντά την τιμητική του Νίκου Γκάλη. Ξεχείλιζε από ζεστασιά, αναμνήσεις και πάνω απ΄ όλα αυθεντικότητα. Ο Άρης κατάφερε να διοργανώσει μία γιορτή αντάξια της δικής του ιστορίας, αλλά και του ονόματος του Νίκου Γκάλη. Ήθελε να είναι κάτι ξεχωριστό και όχι μία (σαν τόσες και τόσες) τυπικές διαδικασίες, για να φύγει από πάνω του η υποχρέωση. Να προσφέρει ένα κυπελλάκι, μία πλακέτα, πριν από κάποιο αγώνα, να δώσει ένα φιλικό χτύπημα στους ώμους και… «άντε γεια σας…». Την επομένη να μη το θυμάται κανείς.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτό άρεσε σ΄ όλους. Έγινε κάτι, επειδή το ήθελαν πραγματικά οι διοργανωτές. Ήταν αυθεντικό. Και η επιθυμία αυτή αναγνωρίστηκε από τους προσκεκλημένους παίκτες και προπονητές.

Είδαμε στις εξέδρες δακρυσμένα πρόσωπα από τη συγκίνηση, είδαμε το Θόδωρο Ροδόπουλο στα δημοσιογραφικά να αναρωτιέται: «Γιατί αυτή η υπέροχη ατμόσφαιρα να μην υπάρχει πάντα στα γήπεδα;» Είδαμε και ζήσαμε μοναδικές στιγμές, που δεν θα ατονήσουν μετά από λίγες μέρες. Είμαστε πεπεισμένοι ότι και ο Άρης θα συντηρήσει αυτό που πέτυχε χθες, αφού διαπίστωσε πόσο δυνατός μπορεί να γίνει πάλι με σωστές διοικητικές κινήσεις.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Στιβ Γιατζόγλου, το επόμενο πρωινό στο ξενοδοχείο, συζητούσαν ακόμη για τη βραδιά στο Αλεξάνδρειο (Nick Galis, πλέον). Παραδέχονταν και οι δύο, οι οποίοι έχουν παραβρεθεί σε πολλά παρόμοια event, ότι δεν έχει ποτέ στην Ευρώπη κάτι ανάλογο.

Και το “alter ego» του Νικ, έδωσε μάλιστα μία άλλη διάσταση.

Αυτό που έχει σημασία και καταδεικνύει την απόλυτη επιτυχία είναι ότι για τέσσερις ώρες ο κόσμος ήταν εκεί. Κανένας δεν έφυγε, κανένας δεν δυσφόρησε. Αντιθέτως όλοι έφυγαν χαρούμενοι από το γήπεδο. Μεγάλη υπόθεση αυτό. Δεν είχαν να περιμένουν κάτι από πλευράς θεάματος και όμως παρέμεναν όλοι στις θέσεις τους», έλεγε με έμφαση ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Και ενίσχυσε περισσότερο την άποψή του.

«Το έβλεπα και στους δικούς μου παίκτες, που όχι μόνο δεν έδειχναν να δυσφορούν από την αναμονή, αλλά παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι την όλη ατμόσφαιρα. Βέβαια είχαμε φροντίσει να τους μιλήσουμε για το τι εστί Γκάλης, να τους δείξουμε βίντεο και να τους βάλουμε στο πνεύμα της γιορτής, ώστε να μην αισθάνονται αμήχανα».

Πολλοί αναρωτήθηκαν την ώρα που γίνονταν οι παρουσιάσεις και έβλεπαν τον προπονητή της Λιμόζ να μιλάει συνεχώς στον αρχηγό της ομάδας, τον Γκομίζ, τι άραγε να του λέει.

«Όχι φυσικά για το πώς θα παίξουμε… Είχε εντυπωσιαστεί από την όλη ατμόσφαιρα και ήθελε να μάθει για το πόσο καλός παίκτης ήταν ο Νικ. Του εξηγούσα τι έκανε μέσα στο γήπεδο, πως έπαιζε και του έφερνα παραδείγματα από μεγάλους αγώνες του Νικ. Ρωτούσε συνέχεια για να μάθει…».

Ο Νίκος Γκάλης τοποθετείται πάνω από συλλογικές προτιμήσεις και οπαδικές αντιπαλότητες. Είναι το ίδιο το μπάσκετ και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, αυτοί έχουν το πρόβλημα. Ακόμη και σήμερα ο κόσμος τον λατρεύει και χθες κάλλιστα θα μπορούσε να τον ανακηρύξει «Πολιούχο Θεσσαλονίκης». Παραμένει το μεγάλο σύμβολό και επί της ουσίας είναι ο προστάτης του ελληνικού μπάσκετ.

Κανονικά χθες, εκτός από όλους αυτούς που τον βράβευσαν, θα έπρεπε (και δεν είναι υπερβολή)-να τον τιμήσουν και όλες οι ομάδες της Α1. Αλλά, εδώ θα πείτε, δεν τον τίμησε η ΕΟΚ για τα όσα έχει προσφέρει με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας… Σημασία όμως έχει κι αυτό αναγνωρίζει ο Νίκος Γκάλης, ότι κοντά του ήταν όλοι οι συμπαίκτες του.