"Και οι άντρες κλαίνε"

 

Η συζήτηση με τον Νίκου Γκάλη έγινε στον αέρα του ραδιοφωνικού σταθμού Libero 107.4. Τούτη τη φορά, η συναισθηματική φόρτιση είχε κάπως κοπάσει, τα δάκρυα είχαν σκουπιστεί και ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ ήταν πιο χαλαρός, σε σχέση με το «μαρτύριο» που έζησε (το βράδυ της Τρίτης) έως ότου βγει στην Nikos Galis Hall.

 

«Αυτό είναι σωστό. Πράγματι, κλαίνε και οι άντρες. Συνήθως κλαίμε στις χαρές και όχι τόσο στις λύπες. Η εκδήλωση ήταν κιμπάρικη και όμορφη».

 

«Ήταν κρίμα, πραγματικά. Μακάρι να ήταν χθες και ο Ανέστης ο Πεταλίδης, ο Γιώργος ο Τσιλιγκαρίδης. Έπρεπε να ζήσουν αυτές τις χαρές».

 

«Με τον Παναγιώτη έχουμε περάσει όλες τις στιγμές μαζί. Τις πολύ καλές στιγμές, τις άσχημες… Τις ζήσαμε σαν μια οικογένεια. Νομίζω ότι ξεσπάσαμε και οι δύο. Μαζί».

 

«Ο Φιλίππου… Αirball. Μας χάλασε τη βραδιά (γέλια). Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να σκίσω το σακάκι. Με ρώτησες για το αν σκεφτόμουν να κάνω κι ένα μπάσιμο. Για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν το μπάσιμο γιατί γλιστρούσαν τα παπούτσια μου και λέω ‘κάτσε μην πέσεις κάτω και γίνεις ρεζίλι’»΄.

 

«Πλέον η σκυτάλη πέρασε στα νέα παιδιά. Τουλάχιστον γύρισα τη μπάλα, κάθε που ήθελαν πιο πολύ».

 

«Εκείνες τις εποχές αυτό το γήπεδο ήταν το σπίτι μου, η οικογένειά μου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τις στιγμές ζήσαμε όλοι μαζί σε αυτό γήπεδο».

 

«Πράγματι. Ένιωθα και νιώθω ευτυχισμένος γιατί είδα παλιούς φίλους, συμπαίκτες, αντιπάλους και ευχαριστώ όλα τα παιδιά που ήρθαν για μένα, ευχαριστώ τον σύλλογο για την ωραία βραδιά. Κι επειδή αναφέρθηκες στην εκδήλωση στο κτήμα Γεροβασιλείου, τον ευχαριστώ για την όμορφη βραδιά, είναι ένας εξαιρετικός κύριος».

 

«Με τον Ομπράντοβιτς παίξαμε αρκετές φορές ως αντίπαλοι, η πορεία του ως προπονητής είναι γνωστή και αναγνωρισμένοι… Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι. Το κατάλαβα από τη χαρά του».

 

«Ο Στιβ είναι ο Στιβ. Ό,τι είναι να πει θα το πει με τον δικό του τρόπο . Στα ίσια. Με μάτιασε. Με πλησίασε και με ρώτησε ‘πες μου το μυστικό και διατηρήσε έτσι’. Του έκανα πλάκα και του απάντησα ‘τρώει όλη μέρα μόνο μια μπανάνα’. ‘Αδύνατο’ μου λέει.

 

«(Γέλια)… Και τι δεν έκανε. Μου μιλούσε, τραβούσες φανέλες. Κάποια στιγμή χθες μιλούσε στους δημοσιογράφους, δεν ξέρω τι τους έλεγε. Τον ρώτησα ‘για τους 50 πόντους που σου έβαλα στο Παπαστράτειο, είπες κάτι;’».

 

«Σπάνια να καθίσω και να δω ένα παλιό παιχνίδι. Λόγω της συγκίνησης. Είναι σαν να βλέπεις φωτογραφίες του παιδιού σου, όταν είναι μικρό. 

 

«Γενικότερα είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι, όταν είσαι απ’ έξω. Όταν είσαι μέσα στο γήπεδο, έχει τη μπάλα, εσύ κάνεις κουμάντο. Όταν είσαι απ’ έξω, δεν έχεις τον έλεγχο και δεν είναι τόσο απλό να το αντέξεις».

 

«Καλύτερο παιχνίδι… Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Αυτά τα παιχνίδια που ανέφερες, το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Τα παιχνίδια με τη Τρέισερ, επίσης».

 

«Ναι κι αυτό ήταν ένα καλό παιχνίδι. Απέναντι σε μια ομαδάρα όπως ήταν η Γιουγκοπλάστικα».

 

«Την δική μου εποχή, κάθε χώρα είχε και μια ομαδάρα. Μην ξεχνάμε ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν ενωμένη. Εμείς είχαμε την ατυχία να μην έχουμε έναν Νόρις».

 

«Ναι. Είχαμε κερδίσει τη Μπαρτσελόνα και ανέβηκε στο λεωφορείο. Μου είπε ότι θα βαφτίσει το παιδί του Νίκο, επειδή είναι μεγάλος θαυμαστής. Ήταν φοβερή η πράξη από έναν ξένο παίκτη».

 

«Αυτές που είχαν πει, ο Πολωνός προπονητής (σ. σ. «κάναμε τα σχέδιά μας για τους τέσσερις παίκτες του Άρη και για τον Γκάλη θα κάνουμε τον σταυρό μας») αλλά και ο Ολλανδός προπονητής (σ. σ. «βρήκα τον τρόπο να σταματήσω τον Γκάλη. Θα τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο»), ήταν πραγματικά φανταστικές. Η πιο συγκινητική ήταν όμως αυτή του αδερφού του Ντράζεν Πέτροβιτς. Είπε ότι ‘ο Ντράζεν είναι αδερφός μου, αλλά θα ψηφίσω τον Γκάλη’. Ήταν πολύ σημαντική δήλωση και με άγγιξε, γιατί όλοι ξέρουμε ποιος ήταν ο Ντράζεν».

 

«Ξέρεις κάτι, αυτό που λένε για θέσεις 1, 2 και 3, πρέπει να φύγουν από το παράθυρο. Γιατί ένας γκαρντ μπορεί να κάνει και τα δύο. Μπορεί να σκοράρει, αλλά και να πασάρει. Δηλαδή ο Τζόρνταν δεν έπαιζε σαν πλέι μέικερ; Δεν ήταν σκόρερ; Ένας παίκτης μπορεί να κάνει τα πάντα, αν θέλει. Στο πανεπιστήμιο ήμουν ο πλέι μέικερ, ο πρώτος σκόρερ και ταυτόχρονα ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας».

 

«Ο Λάζαρο με φώναζε «Ράμπο» γιατί όπως έλεγε ‘τα βάζεις μόνος σου με όλους’ (γέλια). Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σε κάνει να γελάς τόσο πολύ. Θυμάμαι στα ταξίδια, δεν καταλαβαίναμε πώς περνούσαν οι ώρες στα αεροπλάνα. Μια φορά είχε δέσει τα παπούτσια ενός ξένου στην καρέκλα αλλά και τον ίδιο τον παίκτη. Δεν μπορούσε να σηκωθεί και φυσικά δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι τον είδε δέσει στη καρέκλα».

 

«Ήταν κρίμα, γιατί ήθελε να έρθει, αλλά προέκυψε ο αγώνας και δεν μπορούσε. Δεν πειράζει, τον αγαπάμε όλοι».

 

«Κρατάω την αγάπη του κόσμου που ακόμη δείχνει στο πρόσωπό μου. Είναι φοβερό, μετά από τόσα χρόνια να επιδεικνύει τόσο έντονα ο κόσμος την αγάπη του. Νοσταλγεί και δεν ξεχνά τις όμορφες στιγμές. Ακόμη και τα μικρά παιδιά έχουν μάθει από τους γονείς τους. Μεταδίδεται ποιος είναι ο καθένας, τι έχει κάνει, δεν είναι κάτι που δεν θα το μαθαίναμε».

 

«(Γέλια)… Θυμήθηκα τις παλιές ημέρες. Δεν είναι τόσο έντονο όσο παλιά, αλλά και πάλι με σταματούν στον δρόμο για ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία. Δεν μ’ ενοχλούσε, ούτε μ’ ενοχλεί. Δεν αρνήθηκα ποτέ. Είναι χαρά μου».

 

«Από τη στιγμή που ο αγαπημένος σύλλογος σε τιμάει με αυτόν τον τρόπο, έτσι ένιωσα κι έτσι είπα. Στη ζωή, πάντα υπάρχουν στόχοι, η ζωή δεν σταματάει».

 

«Αυτό θέλει και η διοίκηση. Πρέπει να κάτσουμε κάτω και να δούμε τι είναι το καλύτερο για τον καθένα και κυρίως για την ομάδα».

 

«Αυτό είναι αλήθεια. Απαιτείται σοβαρή κουβέντα».

 

«Ποτέ».