Όπως ήταν κάποτε το Βαλκανικό…

Με τον εξοντωτικό τρόπο που θέλει η FIBA να διευρύνει το Ευρωμπάσκετ, είναι λογικό να γυρίζουν την πλάτη τους στη διοργάνωση τα μεγάλα ονόματα. Και τα τελευταία αστέρια ήταν αυτά που είδαμε στη Σλοβενία, όπου για πρώτη φορά σημειώθηκαν τόσες απουσίες.

Οι παίκτες ιεραρχούν πλέον τις υποχρεώσεις τους και το Ευρωμπάσκετ δεν συγκεντρώνει άλλωστε την αίγλη ενός Παγκοσμίου πρωταθλήματος ή ενός Ολυμπιακού τουρνουά, όπου η παρουσία των ΗΠΑ αυτόματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλων.

Για τις παραφορτωμένες χρονιές των παικτών, η FIBA όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα, αλλά απεναντίας τις επιβαρύνει με τη διόγκωση των διοργανώσεων. Επιδίωξή της είναι να φέρει στο προσκήνιο περισσότερες χώρες, αλλά το Ευρωμπάσκετ όσο πάει και εκφυλίζεται από πλευράς ποιότητας και συμμετοχής πρωτοκλασάτων παικτών. Συγχρόνως, η επεκτατική της μανία γεμίζει προβλήματα και τις ομάδες. Πάρτε παράδειγμα τον Παναθηναϊκό, που αναγκάζεται να διαφοροποιήσει τα πλάνα του μετά τον τραυματισμό του Ούκιτς. Καταπονημένοι παίκτες, επιστρέφουν στις ομάδες τους, με αυξημένο το ποσοστό να υποστούν κάποιο τραυματισμό και -το χειρότερο- να υπόκεινται και σε κριτική από τον καθένα.

Για τους NBAers, αλλά και για τους σουπερ σταρ των ευρωπαϊκών ομάδων, οι υποχρεώσεις με το εθνόσημο θα περιορίζονται πλέον στο Μουντομπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το Ευρωμπάσκετ θα χρησιμεύει περισσότερο για την ανάδειξη νέων παικτών με φόντο τις δύο μεγάλες διοργανώσεις που προαναφέραμε. Όπως ήταν κάποτε το Βαλκανικό πρωτάθλημα. Ξεκίνησε με συμμετέχοντες όλους τους σταρ, μετά οι ομάδες το ενέταξαν στα πλαίσια προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ με τη χρησιμοποίηση νέων παικτών, ώσπου κάποια στιγμή καταργήθηκε. Κάπως έτσι μοιάζει τώρα και το Ευρωμπάσκετ, που θεωρείται υπερβολή στις υποχρεώσεις των καταξιωμένων παικτών.

Προτιμούν να είναι συνεπείς στο ΝΒΑ ή την ευρωλίγκα και με την Εθνική ομάδα στο Μουντομπάσκετ και την Ολυμπιάδα. Άλλωστε εκεί βρίσκεται και το μεγάλο ενδιαφέρον...