Τα σαλιγκάρια βγαίνουν το φθινόπωρο...

salig


Δεν πέρασαν καλά καλά λίγες ώρες από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στην Κρήτη και την ήττα από την Λοκομοτίβ Κουμπάν και οι... γνωστοί-άγνωστοι «χτύπησαν» ξανά. Το τι διαβάζουμε, δεν έχει προηγούμενο.

Τα μπασκετικά forum κατακλύζονται από... ποδοσφαιρικές κρίσεις, τα οπαδικά σχόλια στα περισσότερα sites είναι πανομοιότυπα με τα περσινά του Νοεμβρίου, και πάει λέγοντας. Ούτε «copy paste» να γινόταν...
Όμως, έτσι είμαστε ως λαός. Ανυπόμονος. Θέλουμε run and gun παιχνίδι από τον Αύγουστο, διαστημικό μπάσκετ από τον Σεπτέμβριο, ομάδα ΝΒΑ από τον Οκτώβριο και triple crown από τον Νοέμβριο. Για σταθείτε όμως ρε παιδιά. Έτσι «χτίζονται» οι ομάδες; Χωρίς υπομονή; Χωρίς δουλειά; Χωρίς χρόνο προετοιμασίας;

Εξάλλου είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όσες ομάδες «πετάνε» στα φιλικά και στα πρώτα ματς της σεζόν, στο τέλος τρώνε τα μούτρα τους! Ο Στιβ Γιατζόγλου ήξερε πολύ καλά τι έλεγε πριν από κάποια χρόνια: «όταν κερδίζεις στα φιλικά και πανηγυρίζεις, είναι σαν να χαϊδεύεις την αδερφή σου και να σου... αρέσει». Άδικο είχε; Μπορεί αυτά τα ματς να μην είναι φιλικά, ωστόσο βρισκόμαστε ακόμα στο ξεκίνημα της σεζόν. Εννέα επίσημα ματς και υπολείπονται άλλα... 50 περίπου!

Δεν πρόκειται να σταθώ σε μπασκετικές αναλύσεις όσον αφορά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο. Ήταν χειρότερος και έχασε. Τόσο απλά. Θέλετε η κούραση από τα συνεχόμενα ταξίδια με αποτέλεσμα να έχει δώσει μόνο δύο ματς στην φυσική του έδρα (με Ελευσίνα και ΚΑΟΔ) και άλλα επτά μακριά από αυτήν έχοντας μονίμως μια βαλίτσα στο χέρι; Θέλετε το κακό πρόσωπο του Λάσμε; Ο Φώτσης που ακόμα ψάχνει τα πατήματά του; Ο Διαμαντίδης που όσο μεγαλώνει, τόσο χάνει την σπιρτάδα του; Ακόμα και έτσι, χρειάζεται χρόνος για έναν προπονητή να βάλει την ομάδα σε ένα καλούπι ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται...  
Και ως γνωστόν εμείς στην Ελλάδα περιστρέφουμε τα πάντα γύρω από τους «αιώνιους». Πρέπει οπωσδήποτε να κερδίζουν. Πάντα. Κάθε εβδομάδα. Ειδάλλως είναι άχρηστοι όλοι και πρέπει να αδειάζουν την γωνιά. Λες και οι άλλες ομάδες δεν παίζουν μπάσκετ, αλλά... θαλάσσιο σκουός! Δεν έχουν δικαίωμα να κερδίζουν άλλοι. Είπαμε όμως. Κάθε χρόνο τα ίδια. Καμία αλλαγή. Και πέρυσι, τέτοιον καιρό, τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός είχαν ρεκόρ 2-2 στην Ευρωλίγκα.

Μήπως να υπενθυμίσω τι είχε ακούσει ο Μπαρτζώκας μετά την ήττα με 18 πόντους διαφορά από την Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ; Ή μήπως να επαναφέρω στην επιφάνεια σχόλια οπαδών και μη από εκείνη την περίοδο; Τότε άπαντες ζητούσαν τα κεφάλια των Πεδουλάκη και Μπαρτζώκα και άμεση επιστροφή των Ομπράντοβιτς και Ιβκοβιτς. Βλέπετε είναι η εποχή που βγαίνουν τα... σαλιγκάρια γιατί όταν ξεκινήσουν οι ζέστες και κατέβουν τα κοντομάνικα από τις ντουλάπες, αλλάζει το τροπάριο. Ε, είναι η περίοδος που αρχίζει η... ρυθμική γυμναστική και τα «σαλιγκάρια» μετατρέπονται σε... Νάντια Κομανέτσκι.

Αποτέλεσμα; Ο Πεδουλάκης νταμπλούχος με «σκούπα» στους τελικούς και ο Μπαρτζώκας πρωταθλητής Ευρώπης. Μέσα σε έξι μήνες οι «άχρηστοι» έγιναν προπονηταράδες και τώρα φτάνουμε στο σημείο μιας νέας... απαξίωσης. Τουλάχιστον όσον αφορά τον προπονητή του Παναθηναϊκού, ο οποίος -υπενθυμίζω- πήρε μια διαλυμένη ομάδα το περασμένο καλοκαίρι και την έκανε πρωταθλήτρια. Εξάλλου να σας πω και κάτι άλλο;

Τη σεζόν που ο Ολυμπιακός πήρε το ευρωπαϊκό στη Κωνσταντινούπολη είχε ξεκινήσει με 1-3 στην Ευρωλίγκα. Τότε όλοι άσχετοι και τον Μάιο ομάδα μοντέλο; Οπότε καλύτερα να περιμένουμε. Να έχουμε υπομονή και όταν έρθουν τα δύσκολα και τα ματς που κρίνουν τίτλους και προκρίσεις, τα... ξαναλέμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το ενδεχόμενο της αποτυχίας. Φυσικά και υπάρχει γιατί όπως έγραψα και προηγουμένως «παίζουν και οι άλλοι...» και μάλιστα με μεγαλύτερες οικονομικές επενδύσεις απ΄αυτές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Και φυσικά αυτό δεν είναι μόνο μπασκετικό φαινόμενο, αλλά και ποδοσφαιρικό. Θέλετε ένα πρόσφατο παράδειγμα; Πόσοι ήταν εκείνοι που έκραζαν τον Μίτσελ; Μήπως έχετε την εντύπωση ότι τώρα δεν τον αποθεώνουν οι ίδιοι που ζητούσαν επίμονα την απόλυσή του; Ελλάδα όμως. Αυτοί είμαστε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε...