«Τα τελευταία δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνας...» (vds)

Η 11η Απριλίου 1996 δεν αποτελεί ημερομηνία-σταθμό μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ!  


Ήταν η μέρα που ένας σύλλογος σκαρφάλωσε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κατακτώντας για πρώτη φορά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μπορεί να είχαν προηγηθεί η ΑΕΚ (1968), ο ΠΑΟΚ (δύο φορές, το 1991 και το 1994), ο Άρης (1993) αλλά σε επίπεδο ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (σ.σ. κι όχι κυπελλούχων ή Κόρατς) ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που έμελλε να βάλει τέλος στην «κατάρα» των φάιναλ φορ! Στην 7η ελληνική προσπάθεια, οι «πράσινοι» προκάλεσαν φρενίτιδα στους φίλους της ομάδας και σήκωσαν στον ουρανό του «Παλέ Ντε Μπερσί» στο Παρίσι, το πρώτο «βαρύ» τρόπαιο.

Με τον Ντομινίκ Ουίλκινς να ηγείται της προσπάθειας και να αναδεικνύεται σε MVP του φάιναλ φορ, τον Στόγιαν Βράνκοβιτς να αποτελεί τον από μηχανής Θεό με το εκπληκτικό –αν και αντικανονικό- κόψιμο πάνω στον Μοντέρο, τον Γιαννάκη να παίζει και για τον τραυματία Παταβούκα, τους Αλβέρτη, Οικονόμου, Μυριούνη να είναι οι σταθερές αξίες και τους Σταυρακόπουλο, Βουρτζούμη, Κόρφα να αποδεικνύονται παίκτες-κλειδιά στον μεγάλο τελικό, ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 67-66 και έραψε το πρώτο αστέρι στην φανέλα του.

Ουσιαστικά τα πάντα ξεκίνησαν από ένα τρίποντο του Παναγιώτη Γιαννάκη, με το οποίο οι «πράσινοι» προηγήθηκαν με 8-7 στα πρώτα λεπτά του αγώνα. Έκτοτε δεν ξαναείδαν την... πλάτη της Μπαρτσελόνα, με τους Έλληνες Αλβέρτη, Σταυρακόπουλο, Οικονόμου και Βουρτζούμη να στέλνουν τη διαφορά στο 27-19 λίγο πριν από το τέλος του ημιχρόνου. Στη συνέχεια ανέλαβε δράση ο Ντομινίκ και 2:46 πριν από το τέλος ο Παναθηναϊκός είχε αγκαλιάσει το τρόπαιο έχοντας προηγηθεί με 63-52!

Όμως ακολούθησε ένα μπλακ-άουτ, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στο ματς και έμελλε να κριθούν τα πάντα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Γιαννάκης γλίστρισε, οι Καταλανοί έκλεψαν τη μπάλα, ο Φερνάντεθ με ένα χαστούκι την έσπρωξε στον Μοντέρο και εκείνος λίγο έλειψε να γίνει ο ήρωας της βραδιάς. Ο Βράνκοβιτς είχε αντίθετη άποψη και με ένα 100άρι από αυτά που θα ζήλευε και ο... Μπολτ βρέθηκε από το ένα καλάθι στο άλλο και με ένα απίστευτο άλμα σταμάτησε τον Ισπανό γκαρντ χαρίζοντας το τρόπαιο στον Παναθηναϊκό!

Ο Τζανής Σταυρακόπουλος μίλησε στο BasketNews για εκείνες τις μέρες, θυμήθηκε τον απλό και πρόσχαρο Ντομινίκ, τον άνετο Μάλκοβιτς, τον «από μηχανής Θεό» Βράνκοβιτς και ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεων για τα όσα είχαν συμβεί στην πόλη του φωτός πριν από 17 χρόνια...

«Είναι πράγματα και καταστάσεις που μένουν για μια ζωή στο μυαλό σου. Από τη στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο για να πάμε στο Παρίσι, μέχρι τη στιγμή που επιστρέψαμε στην Αθήνα με το τρόπαιο στις αποσκευές μας. Η ομάδα ξεκίνησε με αισιοδοξία και θεωρώ ότι είχαμε το καλύτερο υλικό της Ευρώπης εκείνη τη χρονιά» λέει αρχικά ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας και ξεκαθαρίζει ότι ο Παναθηναϊκός είχε πάει στο φάιναλ φορ με έναν στόχο:

«Πραγματικά το πιστεύαμε. Είχαμε πάει στο Παρίσι για να το πάρουμε! Φυσικά υπήρχε μεγάλη λαχτάρα από τον κόσμο γιατί ακόμα δεν είχε έρθει το πρώτο ευρωπαϊκό στην Ελλάδα και το γεγονός αυτό μας πίεζε και μας προσέδιδε ένα επιπλέον άγχος. Όμως όταν παίζεις σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός έχεις μάθει να ζεις με αυτά και δεν αποτελούν εμπόδιο».

Ο Παναθηναϊκός μπαίνει για ζέσταμα στο «Μπερσί» λίγο πριν λεπτά πριν από τον τελικό και ο Σταυρακόπουλος θυμάται ότι «από τη στιγμή που φτάσαμε στο γήπεδο για τον τελικό αυτή η πίεση και το άγχος που υπήρχε πιο πριν, έφυγε αμέσως. Με τον κόσμο που είδαμε στην εξέδρα και τον τρόπο με τον οποίο μας ενθάρρυνε, μας έδωσε τεράστια ώθηση. Με το που πατήσαμε στο παρκέ, ξεχάσαμε τα πάντα. Στο μυαλό μας υπήρχε μόνο το πώς θα κερδίσουμε την Μπαρτσελόνα. Επειτα θυμάμαι έντονα τη λήξη του αγώνα, το πανηγύρι που ακολούθησε και τον χαμό που επικράτησε. Ο πρόεδρος, οι φίλαθλοι, οι παίκτες, πανηγυρίζαμε όλοι μαζί. Φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ και την υποδοχή στην Αθήνα. Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Είχαν σηκώσει το πούλμαν στον αέρα...»

Ο ίδιος ήταν «ρούκι» σε φάιναλ φορ και όπως είπε «η ομάδα πήγε στο Παρίσι πολύ ήρεμη και εμένα, που ήταν και πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας μου, μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Ειδικά αυτή η ηρεμία που υπήρχε! Έβλεπα στις άλλες ομάδες να υπάρχει άγχος και τρομερή πίεση, αλλά εμείς ήμασταν πιο χαλαροί. Και αυτό το είχε περάσει ο Μάλκοβιτς. Αν και ήταν η μεγάλη μας ευκαιρία να το πάρουμε, μας είχε περάσει τη νοοτροπία ότι δεν χάθηκε ο κόσμος και αν το χάσουμε. Και του χρόνου πάλι εδώ θα ήμαστε. Δεν θα ερχόταν και το τέλος του κόσμου. Και ξέρεις, αυτό λειτούργησε ως ασπίδα ασφαλείας, βγάζοντας από πάνω μας όλο το άγχος».

 Και συνέχισε: «Και αυτό ήταν κάτι που συμμεριζόταν και η διοίκηση. Και ο κύριος Γιαννακόπουλος ήταν κοντά μας και μας είχε πει ότι ‘σας πιστεύουμε και αν δεν τα καταφέρετε δεν έγινε και τίποτα’. Κι όλα αυτά βοήθησαν την ομάδα να βγάλει από πάνω της το άγχος και την πίεση του φαβορί. Γι’ αυτό και τα καταφέραμε. Δεν έγινε ούτε προηγήθηκε κάτι στην προπόνηση. Και πιστεύω ότι αυτό ήταν και το μεγάλο μας μυστικό. Φύγαμε από την Αθήνα αντιμετωπίζοντας το φάιναλ φορ σαν ένα απλό παιχνίδι στην Ευρώπη. Ούτε προετοιμασία μίας εβδομάδας όπως άλλες χρονιές, ούτε τίποτα. Φύγαμε την προπαραμονή του φάιναλ φορ, πήγαμε στο «Μπερσί» κάναμε την προπόνησή μας, ενώ την παραμονή του τελικού είδαμε το βίντεο, αναλύσαμε τον αντίπαλο και αντιμετωπίσαμε το παιχνίδια όπως όλα τα υπόλοιπα. Δεν έγινε κάτι το διαφορετικό ή κάτι το ιδιαίτερο και πιστεύω ότι έτσι πρέπει να λειτουργούν όλες οι ομάδες. Δεν πρέπει να αλλάζεις κάτι από αυτά που κάνεις συνήθως...»

Ο ίδιος τελείωσε το παιχνίδι με 9 πόντους έχοντας 1/2 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 4/6 βολές, τρία ριμπάουντ, ένα κλέψιμο και δύο λάθη: «Η αλήθεια είναι ότι είχα άγχος και πίεση πριν από το ματς, αλλά όταν μπήκα στο παρκέ τα ξέχασα όλα. Ακούς και τον κόσμο να σε παροτρύνει και παίρνεις δύναμη,. Είχα την τύχη να μου βγουν και μια-δυο φάσεις στην αρχή, πήρα ψυχολογία και πήγαν καλά τα πράγματα στη συνέχεια...»

Όσο για την τελευταία φάση; «Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν μου φάνηκαν... αιώνας! Μετά κόλλησε και το χρονόμετρο όταν είχε τη μπάλα ο Γκαλιλέα και δεν έλεγε να τελειώσει ο τελικός! Όμως δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πολλά πράγματα. Μόλις έχασε τη μπάλα ο Παναγιώτης, πάγωσα όταν είδα τον Μοντέρο να είναι έτοιμος να σημειώσει το καλάθι. Εκείνη τη στιγμή αστραπιαία έστρεψα το βλέμμα μου στον Στόικο ο οποίος είχε ξεκινήσει πραγματικό κατοστάρι για να τον φτάσει. Ούτε που κατάλαβα για πότε βρέθηκε στο καλάθι και τον έκοψε. Πάντως ήταν ο πιο γρήγορος παίκτης της ομάδας του. Παρά το ύψος του έτρεχε πολύ γρήγορα και να σου πω την αλήθεια μόλις σηκώθηκε για το κόψιμο είπα από μέσα μου ‘πάει τον έφαγε!’ Κάτι που είχε κάνει και στα προημιτελικά κόντρα στη Μπενετόν, όταν είχε κόψει στο τέλος τον Ρέμπρατσα...Οπότε ήταν ο από μηχανής Θεός για άλλη μια φορά...»

Φυσικά το μεγάλο όνομα στον Παναθηναϊκό ήταν ο Ντομινίκ Ουίλκινς, για τον οποίο είχε μόνο καλά λόγια να πει: «Μου έκανε φοβερή εντύπωση! Περίμενα έναν σταρ, αλλά συνάντησα ένα παιδί που ούτε που πέρναγε από το μυαλό σου ότι έχει κάνει μια τέτοια καριέρα. Ήταν πολύ φιλικός, πολύ προσιτός με όλους και φοβερός χαρακτήρας. Βέβαια είχε κάποιες κόντρες με τον Μάλκοβιτς, αλλά ήταν φιλικός και προσιτός με όλους. Δεν είχε ίχνος βεντετισμού. Δεν θύμιζε με τίποτα έναν σούπερ σταρ του ΝΒΑ με τόσο σημαντικά πράγματα στην καριέρα του. Εξάλλου όποιος είναι μεγάλος σαν παίκτης, είναι και μεγάλος σαν χαρακτήρας. Όπως είπα οι σχέσεις του με τον προπονητή ήταν τεταμένες αλλά ουδέποτε αντιμίλησε. Έσκυβε το κεφάλι και έδινε το παρών σε όλες τις προπονήσεις. Πραγματικός επαγγελματίας, αν και στο τέλος μας την... έκανε!» και κατέληξε:

«Εξίσου εκπληκτικό παιδί ήταν και ο Στόικο. Στον Παναθηναϊκό ήμασταν πραγματική οικογένεια. Ήταν κάτι που το είχα ζήσει πολύ έντονα στους Αμπελοκήπους και δεν περίμενα να το βρω σε μια μεγάλη ομάδα. Δηλαδή περίμενα να είναι πιο ψυχρά τα πράγματα. Παρόλα αυτά στον Παναθηναϊκό ίσχυε πραγματικά η έννοια της λέξης οικογένεια...»

 Όλο το βίντεο του τελικού μεταξύ Παναθηναϊκού-Μπαρτσελόνα