Η δικαίωση και ο τρίτος γκαρντ

Αργά, αλλά σταθερά και-το κυριότερο-χωρίς σοβαρές απώλειες, ο Παναθηναϊκός βρίσκει την καλή χημεία που αναζητούσε από την αρχή της χρονιάς. Ο Αργύρης Πεδουλάκης δικαιώνεται σε δύο βασικές επιλογές του και καλείται πλέον να διορθώσει τη μοναδική αστοχία, που παραμένει αδιόρθωτη. Τον τρίτο γκαρντ.

Η νίκη στο Κάουνας δίνει στον Παναθηναϊκό σημαντικό προβάδισμα για την πρόκριση στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, ταυτόχρονα όμως πρόσφερε μία ακόμα απόδειξη για το ότι από τότε που μπήκε ο Φλεβάρης είναι καλύτερη ομάδα σε σχέση με ό,τι βλέπαμε προηγουμένως. Στα δύο κομβικά παιχνίδια με τον Ολυμπιακό στον τελικό Κυπέλλου και τη Ζαλγκίρις οι "πράσινοι" έδειξαν πως βρήκαν επιτέλους τη χημεία που αναζητούσαν, καθώς ο Αργύρης Πεδουλάκης δικαιώνεται για δύο βασικές επιλογές του:

Δικαίωση 1η: Ρόκο Λένι Ούκιτς. Οι περισσότεροι είχαν απογοητευτεί με τις συνεχιζόμενες μέτριες έως κακές εμφανίσεις του Κροάτη. Το όνομα και το παρλεθόν του δεν δικαιολογούσαν τόσο κακή παρουσία και δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι η πιο ακριβή μεταγραφή του φετινού Παναθηναϊκού θα αποδεικνυόταν εν τέλει μέγα φιάσκο. Ο μόνος που δεν μιλούσε και απλώς έκανε υπομονή ήταν ο Πεδουλάκης.

"Θέλει το χρόνο του. Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια από την αρχή της χρονιάς να τον βοηθήσουμε να προσαρμοστεί στη φιλοσοφία του παιχνιδιού μας. Δεν είναι εύκολο, γιατί υπάρχει πίεση κι αυτός την αντιλαμβάνεται. Τα έχουμε καταφέρει στο αμυντικό κομμάτι, μένει τώρα και το επιθετικό", έλεγε σε μια κουβέντα που έκανε με το Basketnews λίγο πριν από τον τελικό του Κυπέλλου. Η δικαίωση ήρθε άμεσα.

Ο Κροάτης ήταν ο παίκτης-κλειδί για την κατάκτηση του Κυπέλλου, ενώ στο Κάουνας έκανε την καλύτερη εμφάνισή του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Σκόραρε (21 πόντοι), συμμετείχε αποφασιστικά στη δημιουργία του παιχνιδιού (6 ασίστ), έπαιξε έξυπνα απέναντι στον Πόποβιτς και στις δύο πλευρές του γηπέδου, γενικώς έκανε τα πάντα. Και συνεργάστηκε άψογα, τόσο στον τελικό όσο και στο παιχνίδι με την Ζαλγκίρις, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο αρχηγός ήταν κι αυτός καταπληκτικός στους δύο αυτούς αγώνες και το δίδυμο που συνθέτει με τον Ούκιτς, όταν κι οι δύο παίζουν έτσι, δεν έχει όμοιό του στην Ευρώπη! Απλώς απολαυστικό...

Η λογική λέει, καθώς η σεζόν οδεύει σταδιακά προς την κορύφωσή της, ότι ο Ούκιτς μόνο καλύτερος μπορεί να είναι πλέον. Και δικαιώνει τον προπονητή του για την υπομονή του.

Δικαίωση 2η: Τζέιμς Γκιστ. Από εδώ είχαμε διατυπώσει αρκετές επιφυλάξεις σχετικά με τη σκοπιμότητα της απόκτησής του. Όχι επειδή δεν είναι καλός παίκτης, αλλά επειδή δεν έδειχνε να ταιριάζει σε αυτό που έψαχνε ο Παναθηναϊκός από το "τεσσάρι" του. Δεν είναι καλός περιφερειακός σουτέρ, όσο κι αν ο Πεδουλάκης ισχυρίζεται το αντίθετο, επομένως δεν μπορεί να ανοίξει το γήπεδο, όπως θα μπορούσε να κάνει ο Πάνκο, που έφυγε για να έρθει ο Γκιστ. "Ναι, αλλά ο Πάνκο φοβόταν να σουτάρει. Τον παρακαλούσαμε να σουτάρει κι αυτός δεν το έκανε", έλεγε στην ίδια κουβέντα με το Basketnews ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Επιπλέον αυτό που δεν είπε, αλλά φαίνεται, είναι ότι ο Παναθηναϊκός παίζει λίγο διαφορετικά.

Δεν παίζει με πικ εν ποπ ούτε τα γκαρντ του διεισδύουν τόσο πολύ μέσα στη ρακέτα βγάζοντας την μπάλα έξω, όπου ακροβολίζονται οι υπόλοιποι για να σουτάρουν. Δεν παίζει, δηλαδή, όπως έπαιζε με τον Ομπράντοβιτς. Ο Πεδουλάκης θέλει τους ψηλούς του πιο πολύ μέσα στο καλάθι και υπ' αυτή την έννοια ο Γκιστ είναι αποτελεσματικός. Πολύ περισσότερο στην άμυνα, όπου με τα πλούσια αθλητικά προσόντα του κερδίζει ριμπάουντ και ενίοτε σκεπάζει τα καλάθια κάνοντας δύσκολο για τον αντίπαλο να μπει στη ρακέτα του Παναθηναϊκού. Έχει αρχίσει να συνθέτει ένα καλό δίδυμο με τον Λάσμε και το ότι έμεινε 37 λεπτά στο παρκέ στον αγώνα με τη Ζαλγκίρις δείχνει πόσο καλά έχει "κολλήσει" στο σύστημα του Πεδουλάκη

Η αστοχία: Τι μένει πλέον να διορθωθεί; Να βρεθεί ένας τρίτος γκαρντ, που θα πλαισιώσει τους Διαμαντίδη-Ούκιτς. Αν παίζουν οι δυο τους όπως έπαιξαν στο Κάουνας, δεν χρειάζεται άλλος, όμως δεν μπορούν να παίζουν πάντα ούτε τόσο καλά ούτε τόσο πολύ. Χρειάζεται λοιπόν ένας αξιόπιστος τρίτος γκαρντ, ώστε να μπορεί να γίνεται ροτέισον χωρίς να επηρεάζεται ο ρυθμός της ομάδας.

Και οι δύο επιλογές που έγιναν έχουν αποδειχθεί αποτυχημένες. Ο Ντέργουιν Κίτσεν απέτυχε να κάνει το άλμα από την άσημη Μακάμπι Ρισόν στην υπερδύναμη που λέγεται Παναθηναϊκός. Δεν μπορούσε να συνηθίσει το γεγονός ότι από τα 35 λεπτά που έπαιζε στο Ισραήλ και έκανε τα πάντα, θα έπρεπε να περιοριστεί σε πολύ μικρότερη συμμετοχή και συγκεκριμένο ρόλο.

Έφυγε λοιπόν και ήρθε ο Μάρκους Μπανκς. Ο οποίος τελικώς δεν είναι ούτε πλέι μέικερ ούτε σούτινγκ γκαρντ. Δεν κάνει τίποτα όσο καλά επιβάλλει το επίπεδο του Παναθηναϊκού και δείχνει πως είναι επηρεασμένος από το γεγονός ότι ήταν ένας γυρολόγος του ΝΒΑ, που δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου. Όπως φάνηκε και στο Κάουνας, όπου δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου, ο Πεδουλάκης τον... ξέγραψε και μάλλον αναζητά αντικαταστάτη του.

Το κακό είναι πως αν αποκτηθεί κάποιος άλλος γκαρντ, δεν θα μπορεί να παίξει στην Ευρωλίγκα. Εκεί όπου θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο ο Βασίλης Ξανθόπουλος, αλλά μοιάζει να έχει ένα πρόβλημα καθοριστικό για τον τρόπο με τον οποίον παίζει ο Πεδουλάκης: αρέσκεται περισσότερο στο γρήγορο τέμπο και μοιάζει να δυσκολεύεται στο σετ παιχνίδι, που ζητά ο προπονητής του.

Στο Κάουνας έπαιξε 6,5 λεπτά, όλα στο πρώτο μέρος, οπότε ο Παναθηναϊκός είχε παρασυρθεί από τον γρήγορο ρυθμό της Ζαλγκίρις και δεν έχασε την επαφή του με το σκορ μόνο και μόνο επειδή οι Λιθουανοί ήταν άστοχοι. Ο Ξανθόπουλος απέτυχε να ελέγξει το ρυθμό και το τηλεοπτικό πλάνο που ο Πεδουλάκης του έκανε έντονες παρατηρήσεις σε κάποιο τάιμ άουτ ακριβώς γι' αυτό το λόγο ηταν χαρακτηριστικό.