Οι βιονικοί πιτσιρικάδες

Με τη φόρα που έχουν οι τέσσερις μικροί από το Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, έστω και καταπονημένοι, δεν αποκλείεται στην  αυριανή πρεμιέρα (Παρασκευή 8/8) του Παγκοσμίου πρωταθλήματος παίδων στο Νουμπάι, να δημιουργήσουν την έκπληξη απέναντι στις ΗΠΑ.

Είναι το σημαντικότερο παιχνίδι του ομίλου και, λίγο ότι οι Έλληνες παίκτες βρίσκονται  σε πλήρη ετοιμότητα από τα συνεχή παιχνίδια που έδωσαν, λίγο το ότι οι Αμερικανοί αναμένονται μουδιασμένοι στο ξεκίνημα, δεν θέλει και πολύ για να γίνει το «μπαμ».
Άλλωστε οι τέσσερις «σωματοφύλακες» (πέντε θα ήταν αν δεν τραυματιζόταν ο Σκουρλίδας) που ενσωματώθηκαν στην ομάδα του Δημήτρη Παπανικολάου, ήταν αυτοί που έσωσαν και την ομάδα των εφήβων στην Τουρκία. Γι΄ αυτό επικράτησε και η άποψη να συμμετάσχουν σε μία διοργάνωση με μεγαλύτερους, προκειμένου ν΄ αποφύγουμε το ενδεχόμενο υποβιβασμού στην Β΄ κατηγορία.
Το ίδιο επιβαρυμένη θα είναι και η αποστολή τους τώρα στο Ντουμπάι. Ενδεχομένως η κούραση να βγει στη συνέχεια της διοργάνωσης και ο Δημήτρης Παπανικολάου θα πρέπει να διαχειριστεί όσο γίνεται καλύτερα το χρόνο συμμετοχής τους, προκειμένου να τους διατηρήσει φρέσκους μέχρι το τέλος.
Κάτι που (δυστυχώς) δεν έγινε στην Τουρκία και το πλήρωσε στο τέλος η ομάδα, όταν ξέμεινε από δυνάμεις. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτή η εθνική εφήβων άξιζε να γυρίσει στην Ελλάδα με ένα μετάλλιο. Τα είχε όλα. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε σ΄ αυτές τις ηλικίες τόσους ψηλούς και ποιοτικούς παίκτες (Παπαγιάννης, Μήτογλου, Τσαλμπούρης), οι οποίοι όμως δεν αποτέλεσαν τη δύναμη πυρός, παρότι δίπλα τους υπήρχαν ικανότατοι περιφερειακοί συμπαίκτες για να τους αξιοποιήσουν.  Όμως η φιλοσοφία του προπονητή Ηλία Παπαθεοδώρου ήταν να βασίζεται το παιχνίδι στους «κοντούς». Ακόμη και στις δύσκολες καταστάσεις, προτιμούσε και εμπιστευόταν το «κοντό» σχήμα. Λογικό μέχρι ενός σημείου, αφού και στην ομάδα που δουλεύει, πάντα στηρίζεται σε περιφερειακούς. Επίσης φάνηκε και η διεθνής απειρία του, αφού δεν ήταν προετοιμασμένος να  διαχειριστεί σε βάθος μία σειρά αγώνων, αλλά εστίαζε την προσπάθεια αποκλειστικά στη νίκη. Κοντολογίς, κυνηγούσε το δέντρο, έχασε το δάσος.
 Έτσι είδαμε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο να παίζει συνέχεια ακόμη και σε αγώνες που χρειαζόταν να πάρει μερικές ανάσες (π. χ. στον τελειωμένο αγώνα με την Ιταλία έπαιξε 38 λεπτά).  Ο δε μέσος όρος συμμετοχής του με 37 λεπτά στο τουρνουά, είναι άξιος σχολιασμού με τα σημερινά δεδομένα στο μπάσκετ και  όταν μάλιστα βασικοί παίκτες άλλων ομάδων δεν ξεπέρασαν τα 27 λεπτά. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Δημήτρη Σταμάτη, που είχε τον δεύτερο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής.
Αν και οι υπερβολές και οι συγκρίσεις τύπου «νέος Διαμανατίδης», «νέος Σπανούλης» (για να μην πάμε και πιο πίσω γιατί θα χαρακτηριστεί ιεροσυλία), πρέπει να αποφεύγονται, θα τολμήσουμε να πούμε ότι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιάζει στο ξεκίνημά του με τον Φάνη Χριστοδούλου. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν συγκρίνουμε την εξέλιξη που είχε ο Φάνης και μακάρι να την ακολουθήσει και ο Βασίλης, αλλά συνδέουμε τις εφηβικές εποχές του. Το 1984 στο Πανευρωπαϊκό εφήβων στη Φινλανδία είχε ξεχωρίσει το πληθωρικό ταλέντο του Χριστοδούλου, που ένα χρόνο νωρίτερα φόρεσε και τη φανέλα της εθνικής ανδρών στο Βαλκανικό πρωτάθλημα και τους Μεσογειακούς Αγώνες στην Καζαμπλάνκα. Την εικόνα ενός νέου «μπέμπη» με πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο και με έμφυτη τη  δημιουργία στο παιχνίδι, έφερε και ο μικρός του Παναθηναϊκού στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, όπου έκλεψε την παράσταση.
Πριν από τρία χρόνια, σε ηλικία 15 ετών, δεν είχε διαφύγει και της προσοχής του Νίκου Γκάλη, όταν το πρωτοείδε στο τουρνουά παίδων του Εσπέρου. Σχετικά είχε γράψει το "basketnews.gr" στις 9/10/2012, όταν ο Βασίλης υπέγραψε στον Παναθηναϊκός με τίτλο "Ο μικρός Φάνης και ο Γκάλης"