Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο είναι συνώνυμο της Μπαρτσελόνα και αποτελεί ένα σπουδαίο κεφάλαιο του ισπανικού μπάσκετ. Το προηγούμενο Σάββατο, ξεπέρασε τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της Μπαρτσελόνα που ήταν ο Χουάν Αντόινιο Σαν Επιφάνιο και φτάνοντας τους 7.035 πόντους, έγινε ο νέος «βασιλιάς» των Καταλανών. Τα αγωνιστικά χαρίσματα του Ναβάρο είναι καταγεγραμμένα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. «Θανατηφόρο» σουτ, εντός και εκτός της γραμμής του τρίποντου, χαρισματική διείσδυση στην αντίπαλη ρακέτα και τελείωμα της φάσης με την γνωστή «λα μπομπίτα» που είναι η μεγάλη καμπύλη που δίνει στην τροχιά της μπάλας, όταν φεύγει από τα χέρια του και αποφεύγει το κόψιμο των ψηλότερων αντιπάλων του.
Το 1997, όταν έκανε το ντεμπούτο του με την Μπαρτσελόνα στην ΑCB, οι Ισπανοί δημοσιογράφοι, μιλούσαν δικαιολογημένα για τον παίκτη που θα άφηνε εποχή. Το 1998 κατέκτησε το «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» Εφήβων, στην Βάρνα, κόντρα στην Ελλάδα και εκ τότε έχει εντυπωσιακά θετική παράδοση κόντρα στις ελληνικές ομάδες.
Ο «Λα Μπόμπα» της Μπαρτσελόνα έχει κατακτήσει επτά πρωταθλήματα Ισπανίας, ένα Κύπελλο Κόρατς, δύο φορές την Ευρωλίγκα, πέντε Κύπελλα, τέσσερα ισπανικά SuperCopa, ενώ έξι φορές πανηγύρισε και την πρωτιά στο τουρνουά της Καταλονίας. Το άθροισμα όλων αυτών μας κάνει 25 τίτλους και αποτελεί το «ζωντανό» κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Ο Επι είναι, πλέον, ο «θρύλος» της ομάδας.
Ο Ναβάρο που μοιάζει πολύ με τον συνάδελφο, Αρη Λαούδη και αντιστρόφως, έχει κάνει αρκετές «κηδείες» σε ελληνικές ομάδες, ως αντίπαλος τους με την Μπαρτσελόνα, αλλά και στην Εθνική ομάδα. Προσωπικά, όμως, δεν τον ζήλεψα ποτέ. Μπορεί να ήταν και να παραμένει ένας σπουδαίος παίκτης, ηγέτης και σκόρερ ολκής στην καλή του μέρα, αλλά αν, έβαζα στην ίδια ζυγαριά, τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη ή τον Παπαλουκά ή τον Ζήση, δεν πιστεύω ότι ο Ναβάρο θα υπερτερούσε.
Είναι καλύτερος αμυντικός από τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη; Πάει στο αμυντικό ριμπάουντ; Μοιράζει περισσότερες ασιστ; Έχει περισσότερα κλεψίματα;
Αν, δεν είχε συμπαίκτες που ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν, ο Ναβάρο δεν ήταν ποτέ ο παίκτης που θα έφτανε στην κατάκτηση κάποιου τίτλου, αν ο ίδιος ήταν ο σταρ της ομάδας. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όχι ατομικό. Και στο μοντέρνο μπάσκετ, η καλύτερη ομάδα και όχι οι καλύτεροι παίκτες, μεμονωμένα, φτάνουν στην νίκη.
Θα στεφόταν πρωταθλητής Ευρώπης, λοιπόν, ο Ναβάρο, στο φαιναλ φορ της Βαρκελώνης, το 2003, αν δεν είχε συμπαίκτες, τον «Μίδα» Ντέγιαν Μποντίρογκα και το πολυβόλο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους; Αμφότεροι, καλύτεροι παίκτες από τον 23χρονο, τότε, Ναβάρο.
Εφτά χρόνια, αργότερα, ήταν ο κορυφαίος της Μπαρτσελόνα στο φάιναλ φορ του Παρισιού, ψηφίσθηκε πολυτιμότερος παίκτης και έφτασε στο δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο της Μπάρτσα, με συμπαίκτες τον Μάικλ, τον Ρούμπιο, τον Μπαζίλε και τον Λόρμπεκ. Σ΄εκείνο το φάιναλ φορ, ήταν πραγματικά ο μεγαλύτερος σταρ.
Στην Εθνική Ισπανίας, θα έφτανε σε δυο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το 2009 και το 2011, σ’ ένα παγκόσμιο και ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, αν δεν είχε συμπαίκτη τον Πάου Γκαζόλ, αλλά και τον αδερφό του, Μάρκ;  Η διαφορά στους «φούριος ρόχας» έγινε από τους δυο αδελφούς Γκαζόλ. Τον Πάου τον ζηλεύω. Τον Χουάν Κάρλος, όχι.
«Ι’ m sorry» που λέει και ο Κίτσος…

Το βλέμμα του ήταν πάντα αγέρωχο. Το μουστάκι του σήμα κατατεθέν. Το πούρο ήταν προέκταση του χεριού του. Το χαμόγελο του ήταν χαρακτηριστικό. Και τα... λίγα λόγια του ήταν πάντα αληθινά.

«Ηλία Λιανέ πάρε την ΠΑΕ» ήταν το σύνθημα που ακούστηκε και πάλι στο  ιστορικό κλειστό γήπεδο της οδού Αρτάκης, από τους «Πάνθηρες» στο πρόσφατο παιχνίδι με τον Άρη για την προτροπή στον ιδιοκτήτη και πρόεδρο της ΚΑΕ Πανιώνιος να αναλάβει (και ;) την «κυανέρυθρη» ΠΑΕ.

Η μείωση, ύψους 60 τοις εκατό που έκανε η ΓΓΑ στην ετήσια επιχορήγηση της ΕΟΚ, προκάλεσε δικαιολογημένα την αντίδραση της ομοσπονδίας που δεν βρίσκεται για πρώτη και πιθανότατα, ούτε για τελευταία φορά, σε αντιπαράθεση με την Πολιτεία.

Από τη χειραψία της προηγούμενης Δευτέρας, στο ΣΕΦ, στους χαρακτηρισμούς «ο γραφικός με τα μαύρα πουκάμισα» και την απάντηση «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».
Από την πρόσκληση στα επίσημα θεωρεία του ΣΕΦ και τα χαμόγελα που αντάλλαξαν

Στο «μπράντεφερ» της ψυχολογίας, ο Ολυμπιακός είχε πιο δυνατό χέρι από τον Παναθηναϊκό στο δεύτερο ντέρμπι πρωταθλήματος που έκρινε και σε μεγάλο ποσοστό την πρώτη θέση της κανονικής διάρκειας.

Παρόμοιες νίκες με αυτή που έκανε χθες ο ΠΑΟΚ, στην Πυλαία, κόντρα στον Ολυμπιακό, έχουν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν, από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης απέναντι σε «πράσινους» και «κόκκινους» που μονοπωλούν τον τίτλο του πρωταθλητή. Νίκες με «παρένθεση». Νίκες της μίας βραδιάς. Νίκες που δεν είχαν καμία απολύτως συνέχεια. Απλά, θύμισαν τα μεγαλεία του παρελθόντος. Νίκες που έδειξαν ότι η φανέλα του Άρη και του ΠΑΟΚ, κουβαλά την σπουδαία παράδοση της δεκαετίας του ’80 και των αρχών της δεκαετίας του ’90.

Παρόμοιες-μεμονωμένες- νίκες μπορεί να σημειωθούν και τα επόμενα χρόνια και για όσο διάστημα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα εναλλάσσονται στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος και οι άλλες ομάδες θα τους παρακολουθούν. Όμως, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης δεν γίνεται να αρκούνται, μόνο, σε μια νίκη επί του ΠΑΟ ή του Ολυμπιακού, μια-δυο φορές, στα 10 χρόνια. Γιατί και η Καβάλα νίκησε πέρυσι στον Παναθηναϊκό στην έδρα της και εκείνο το αποτέλεσμα έπαιξε ρυθμιστικό ρόλο στην κατάκτηση της πρώτης θέσης στο πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, αλλά ο ΠΑΟΚ και ο Άρης δεν είναι… Καβάλα.

Η επιστροφή τους στην διεκδίκηση του ελληνικού τίτλου, είναι το μεγάλο ζητούμενο και παρόμοιες νίκες, όπως αυτή που πέτυχε χθες (27/1) ο ΠΑΟΚ, στην Πυλαία, μόνο ως αφετηρία για την πορεία προς τον συγκεκριμένο στόχο μπορεί να εκληφθεί. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Μπορεί να είναι μια νίκη που θα προκαλέσει καλύτερες πωλήσεις φύλλων για τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, θα προσφέρει χαρά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ (ξεσπάθωσαν και για την ποδοσφαιρική ήττα από την Ξάνθη) και θα γραφτεί στην ιστορία ως μεμονωμένη λαμπρή σελίδα, αλλά για να υπάρχει η ανάλογη συνέχεια, θα πρέπει η ΚΑΕ να μην παρεκκλίνει της πορείας που χάραξε, το προηγούμενο καλοκαίρι.

Είναι γνωστό το πρόβλημα και των δυο μεγαλύτερων ομάδων της Θεσσαλονίκης. Το οικονομικό, όπως διαμορφώθηκε τα 15 και πλέον χρόνια, λόγω της απουσίας φυσικών προσώπων που ήταν οικονομικοί ηγέτες των δυο ΚΑΕ, αλλά κυρίως όπως διαμορφώθηκε από την κακοδιαχείριση διαφόρων παραγόντων του Άρη και του ΠΑΟΚ που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Με τον αντισυνταγματικό νόμο Ευ. Βενιζέλου, έγινε η πρώτη ρύθμιση των υπέρογκων χρεών, αλλά πάλι ο ΠΑΟΚ και ο Άρης βρέθηκαν σε δυσμενέστατη οικονομική κατάσταση, Γιατί; Μα, όσοι βρέθηκαν στην διοικητική καρέκλα και των δυο ομάδων προσπάθησαν να τιμήσουν την ιστορία τους, κάνοντας οικονομική υπέρβαση, η οποία αφενός δεν έφερε αγωνιστικά αποτελέσματα και αφετέρου δημιούργησε νέα χρέη. Δηλαδή, τυχαία, η «Γένεσις» που είχε τις τύχες του Άρη για 3-4 χρόνια, έφτασε τον άλλοτε «αυτοκράτορα» να μην μπορεί να αποκτήσει Αμερικάνους παίκτες, να μην έχει φορολογική ενημερότητα και η εγγυητική επιστολή του στην ΕΕΑ να κινδυνεύει με κατάπτωση από καθένα που διεκδικεί παλαιά δεδουλευμένα; Καθόλου, τυχαία.

Αλλά και ο ΠΑΟΚ δεν έφτασε τρία δευτερόλεπτα πριν από τον υποβιβασμό του στην Α2, σ’ εκείνο τον αγώνα με τον Πανελλήνιο στην Πυλαία, πριν από 4 χρόνια και δεν είχε πληρώσει τους παίκτες του για 10 μήνες;

Ούτε ο πιο ευφάνταστος οπαδός του ΠΑΟΚ και του Άρη δεν έχει την απαίτηση να δίνονται χρήματα-επιπέδου Αγγελόπουλου και Γιαννακόπουλου- από επιχειρηματίες που είναι εύποροι και πάνε στο γήπεδο με κασκόλ. Οι εποχές Βεζυρτζή και Μιχαηλίδη, έχουν περάσει. Ίσως και ανεπιστρεπτί.

Αλλά δεν γίνεται να είναι όλα «άσπρο-μαύρο» για τον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Δηλαδή, ή θα «χτυπάνε» τίτλο ή θα παλεύουν για την παραμονή τους. Η οικονομική εξυγίανση, οι εντός οικονομικού ορίου μεταγραφές, η σωστή αγωνιστική διαχείριση του προπονητή και η υπομονή της εξέδρας, θα δώσουν και πάλι «υγεία» σε ΠΑΟΚ και Άρη.

Νίκες σαν την χθεσινή του ΠΑΟΚ, είναι σημάδι αυτής της υγείας.

Θα πάω λίγο πιο…κάτω από αυτά που ισχυρίζεται ο Τ. Ευσταθίου στο πρόσφατο σχόλιο του για την κριτική που δέχεται –φανερή ή αφανής- ο Αργύρης Πεδουλάκης, γιατί οι φήμες και οι σκέψεις που έφτασαν στα αυτιά μου, ακόμα και αν είναι κακοπροαίρετες, δεν παύουν να σχηματίζουν «καπνό». Για την «φωτιά» θα δούμε στο μέλλον.

Xρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια από τον πρώτο τελικό Κυπέλλου, Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, στην νεότερη ιστορία του θεσμού, από το 2008 και εντεύθεν, ώστε οι «αιώνιοι» αντίπαλοι να καθίσουν πολιτισμένα στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν τις προδιαγραφές ομαλής διεξαγωγής του φετινού τελικού.

Φυσιογνωμικά; Μικρός βαθμός, αν και ο πάγκος κάθε ομάδας δεν είναι για …μοντέλα. Απλά, έχει ολίγον αντιεμπορικό προφίλ και το λεγόμενο «baby face», αλλά «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα». Βιογραφικό; Μικρό, αλλά στα 4 τελευταία χρόνια