- Επικαιρότητα
- Posted
Ένα δώρο από τον Άη-Βασίλη
Στην Ελλάδα του 2015 και του 2016 που θα υποδεχτούμε σε λίγα 24ώρα, πολλά πράγματα παραμένουν όχι μόνο «απαγορευτικά», αλλά και απίθανα και εξωπραγματικά για να υλοποιηθούν.
Όχι ότι συνέβαιναν τις προηγούμενες δεκαετίες, ειδικά στον ελληνικό, επαγγελματικό αθλητισμό, αλλά με το πέρασμα των χρόνων, ο οπαδικός φανατισμός και το μίσος «απαγορεύει» κάθε νοητή αναγνώριση στο μεγαλείο και την αξία κάθε αθλητή, με την κοινή λογική και την αυταπόδεικτη πορεία του.
Γνωρίζω ότι θα χαρακτηριστώ ρομαντικός, ακόμα και...γραφικός, αλλά βλέποντας και διαβάζοντας για την αποθέωση και το standing ovation (χειροκρότημα σε όρθια στάση) που γνωρίζει ο Κόμπε Μπράϊαντ, από την στιγμή που ανακοίνωσε την οριστική αποχώρηση του με επιστολή του προς το ίδιο το...μπάσκετ, σε κάθε στάδιο του ΝΒΑ, όπου οι Λέικερς είναι φιλοξενούμενοι, κάνω έναν παραλληρισμό για την οριστική αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη, όπως έχει ανακοινώσει από τις αρχές της φετινής περιόδου.
Θα μπορούσε ποτέ στο παρελθόν ή στο παρόν ή στο μέλλον, να υπάρξουν παρόμοιες σκηνές αποθέωσης από τον φίλαθλο και τον οπαδό κάθε αντίπαλης ομάδας για κάθε παίκτη που έχει αφήσει εποχή στο ελληνικό μπάσκετ; Ποτέ. Δεν έγινε για τον Γκάλη. Δεν έγινε για τον Γιαννάκη, για τον Φασούλα, για τον Χριστοδούλου και για τους προγενέστερους τους. Δεν θα γίνει για τον Διαμαντίδη. Δεν θα γίνει για τον Σπανούλη, όταν ανακοινώσει το «αντίο».
Κι ας κάθονται δίπλα-δίπλα ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης σε κάθε βράβευση τους. Κι ας μιλάει ο ένας για τον άλλο με τα καλύτερα λόγια. Κι ας κάνουν εγκωμιαστικά σχόλια ο ένας για την αξία του άλλου. Κι ας δείχνουν και οι δυο τον δρόμο της φιλίας που έχουν, εκτός των γηπέδων, αφήνοντας παράμερα την αγωνιστική αντιπαλότητα τους μόνο για τα 40 λεπτά κάθε ντέρμπι των «αιωνίων» αντιπάλων.
Στις 25 Γενάρη θα διεξαχθεί το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και είναι αυτονόητο και απολύτως...φυσιολογικό για τον τυφλωμένο οπαδό να υποδεχτεί με αποδοκιμασίες τον εμβληματικό παίκτη του αντιπάλου, αφού θα φορά την φανέλα του μισητού «εχθρού». Πανό με εμετικές κατάρες για «σαπισμένα κόκκαλα» θα είναι πιθανότερο να αναρτηθεί. Αλλά και στο ΟΑΚΑ, το πιθανότερο, είναι να ακούσει ο Σπανούλης, εμετικά συνθήματα για την γυναίκα του, ακόμα και για τα παιδιά του, όπως...είθισται, από τότε που έπαιξε στον μισητό «εχθρό».
«Νίκ, σ’ ευχαριστώ γιατί με έκανες καλύτερο άνθρωπο» είχε πει ο Γιαννάκης στον Γκάλη, από μικροφώνου στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο και στην...καθυστερημένη αποχαιρετιστήρια γιορτή του για τον Νίκ, για την εφταετή συνύρπαξη των δυο «ιερών τεράτων» στον Αρη. Υπάρχει ποτέ περίπτωση, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να διοργανώσουν αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη, να προσκαλέσουν αλλήλους και να μιλήσουν ο ένας για τον άλλο; Ποτέ.
Και στο ΝΒΑ, ο Μπράϊαντ, ο Λε Μπρόν, ο Τζόρνταν δεν έχουν μόνο φίλους σε όποιο γήπεδο, έπαιξαν ως αντίπαλοι, αλλά η καθολική αναγνώριση τους για τις εικόνες μπάσκετ που χάρισαν, αναγκάζει και τον φανατικότερο οπαδό να σηκωθεί και να χειροκροτήσει τον μεγάλο αντίπαλο, από τα χέρια του οποίου, ηττήθηκε η αγαπημένη ομάδα του.
Ξέρω ότι είναι θέμα αθλητικής παιδείας και πολιτισμού που αναζητείται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα. Μακάρι η παιδεία να ήταν «δώρο» και να το ζητάγαμε από τον Αη-Βασίλη για να το πάει σε κάθε Έλληνα, μικρό ή μεγάλο οπαδό, τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς για να αναγνωρίζει την αξία του αντιπάλου πρωταγωνιστή, αντί να τον καταριέται, να τον βρίζει, να τον μουτζώνει, να, να...