Προπονητής τετραετίας

Καλή ή κακή, «γλυκιά» ή «πικρή», «ύπουλη» ή ευνοϊκή, κάθε κλήρωση, δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια γνωστοποίηση των πρώτων αντιπάλων που έχει κάθε ομάδα στον όμιλο μεγάλης ή μικρής διοργάνωσης. Βεβαίως και η αφετηρία όλων των διοργανώσεων παίζει ρόλο για την συνέχεια, καθώς μετράει η δυναμικότητα, το όνομα, το μέγεθος και τις φιλοδοξίες των πρώτων αντιπάλων, αλλά τίποτα δεν κρίνεται στην αρχή. Μόνο η ψυχολογία των ομάδων διαμορφώνεται και θα είναι καλή αν επιτευχθεί ο στόχος της πρόκρισης στην επόμενη φάση, ενώ αυτονόητα θα πρόκειται για αποτυχία, αν αποκλεισθεί.

Στο Παγκόσμιο του 2006, στην Ιαπωνία, πήγαμε ως πρωταθλητές Ευρώπης του 2005. Κι όμως, στον όμιλο της Χαμαμάτσου δώσαμε πέντε παιχνίδια που ήταν θρίλερ και όμως τα νικήσαμε όλα. Έναν χρόνο νωρίτερα, στο «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» της Σερβίας, προκριθήκαμε στην δεύτερη φάση σ’ αγώνα-μπαράζ κόντρα στο Ισραήλ και τελικά πατήσαμε κορυφή, 18 χρόνια μετά το έπος του ’87.

Η Εθνική μπάσκετ έμαθε ότι θα παίξει στο Κόπερ της Σλοβενίας, με την Ρωσία, την Ιταλία, την Τουρκία, την Φιλανδία και την Σουηδία. Ωραία. Και αυτοί έμαθαν ότι θα παίξουν με την ελληνική ομάδα, η οποία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, μετά τον αποκλεισμό της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και δεν έχει ακόμα προπονητή στον πάγκο της.

Τέσσερα χρόνια μετά το χάλκινο μετάλλιο της Πολωνίας και δυο μετά την 6η θέση της Λιθουανίας, η Εθνική ομάδα δεν έχει άλλα περιθώρια για να αποφύγει την απομάκρυνση της από την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Γιατί, το 2010, η συμμετοχή στο Παγκόσμιο της Τουρκίας, εξελίχθηκε σε ιλαροτραγωδία, ενώ στο Προολυμπιακό της Βενεζουέλας, ο αποκλεισμός από την Νιγηρία στον προημιτελικό, αποτελεί κάζο, άνευ δεύτερης σκέψης και ανάλυσης. Στην Εθνική ομάδα επιβάλλεται καλύτερη οργάνωση και φυσικά προπονητής. Χωρίς να είναι απαραίτητο, αυτές οι δυο έννοιες, μπορεί να είναι και αλληλένδετες. Δηλαδή, η βελτίωση της οργάνωσης, εντός και εκτός γηπέδου, μπορεί κάλλιστα να προκληθεί από το όνομα και την παρουσία του νέου προπονητή.

Η Εθνική ομάδα δεν ήταν «ξέφραγο αμπέλι», στις θητείες του Καζλάουσκας και του Ζούρου, αλλά σίγουρα δεν ήταν και η Εθνική ομάδα μέχρι τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, επί Γιαννάκη. Ανεξαρτήτως, αν προσωπικά πιστεύω, ότι ο «δράκος», που επανέφερε την Εθνική στο προσκήνιο, στην 4ετία της δεύτερης θητείας του, αδίκησε επιθετικά το πολυποίκιλο ταλέντο των παικτών που ξεπέρασε και την δική του γενιά, όπως και ο ίδιος είχε παραδεχτεί.

Από την ΕΟΚ, υπάρχει μέριμνα για το θέμα του προπονητή, αν και αυτή την φορά η επιλογή θα πρέπει να μελετηθεί περισσότερο από τις δυο προηγούμενες, αλλά και ο νέος τεχνικός να αρχίσει την δουλειά του, εγκαίρως. Όχι, δυο-τρεις μήνες πριν από την έναρξη της προετοιμασίας. Ειδικά, αν προκύψει επιλογή και συμφωνία με ξένο τεχνικό, η γνωριμία του με τους διεθνείς παίκτες, θα είναι το δυσκολότερο κομμάτι.