"Χαμένοι" και οι δύο

Στον επαγγελματικό αθλητισμό, έχει γίνει «άγραφος» κανόνας, ότι μια συνεργασία ομάδας και παίκτη, όταν σταματά λόγω οικονομικής διαφωνίας, η επόμενη ημέρα και των δυο πλευρών, δεν έχει την ίδια συνέχεια. Είτε, γιατί στην ομάδα έχει λείψει ένα από τα βασικά στελέχη της (αν όχι το βασικότερο), είτε γιατί ο παίκτης δεν έχει καταφέρει να «δέσει» στον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Σίγουρα, κάθε επαγγελματίας αποφασίζει με πρώτο κριτήριο το συμβόλαιο που είχε, μ΄αυτό που του προσφέρουν και συγκρίνει τις προδιαγραφές εργασίας που είχε στην πρώην ομάδα του και αυτές που βρίσκει στην μελλοντική ομάδα του.

Ορμώμενος από την διπλή προσπάθεια που έχει κάνει μέχρι τώρα, ο Παναθηναϊκός για να επανεντάξει τον Αντώνη Φώτση στην ομάδα του, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το συμπέρασμα είναι κοινό και για τις δυο πλευρές που είναι «χαμένες» στα 2 χρόνια που βαδίζουν σε διαφορετικούς δρόμους.

Όχι, ότι ο «Μπάτμαν» δεν πληρώνεται από την Αρμάνι Μιλάνο, δεν ζει σε μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις και δεν πίνει τον καπουτσίνο του στην πιάτσα «Ντουόμο».

Όχι, ότι ο Παναθηναϊκός «χάθηκε» ως ομάδα ή δεν κάλυψε μερικώς -τουλάχιστον- τη θέση του πάουερ φόργουοντ. Όμως, ο Παναθηναϊκός ταιριάζει στον Φώτση και ο Φώτσης ταιριάζει στον Παναθηναϊκό. Και, πάλι, όταν είχε παίξει στο ΝΒΑ (Βανκούβερ Γκρίζλς) και στις δυο ευρωπαϊκες ομάδες, μπορεί να κατέκτησε πρωτάθλημα Ισπανίας με την Ρεάλ και τον τίτλο του Γιούροκαπ με την Ντιναμό Μόσχας, αλλά ουδέποτε ευχαριστήθηκε με την …ψυχή του. Ήταν ένας ψυχρός επαγγελματίας που έκανε καλά την δουλειά του και τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτόν τον λόγο και δεν κράτησε ιδιαίτερες αναμνήσεις από την θητεία του σ’ αυτές τις ομάδες και δύσκολα αναφέρεται για τα επιτεύγματα του που ήταν σημαντικά.

Με τον Παναθηναϊκό, ο Φώτσης είχε και έχει ψυχολογικούς δεσμούς. Δεν ξέρω αν μετάνιωσε που πήγε στο Μιλάνο και ενώ είχε αλλάξει γνώμη σε διάστημα τριών ημερών, έχοντας πάρει, αρχικά, «ρότα» για την Ισπανία. Το θέμα είναι ότι ο δεύτερος χρόνος της συνεργασίας του με την Αρμάνι είναι χειρότερος από τον πρώτο. Δείχνει ότι ασφυκτιά και δεν έχει διάθεση να παίξει μπάσκετ.

Δεν ξέρω αν στον Παναθηναϊκό, θα συνέχιζε να «βγάζει μάτια», σ’ αυτά τα δυο χρόνια που δεν παίζει, αλλά σίγουρα θα αισθανόταν πολύ πιο άνετα και σ’ όποιο πρόβλημα κι αν αντιμετώπιζε (τραυματισμός ή ακόμα κι εξωαγωνιστικό), θα υπήρχε βοήθεια από την ομάδα και την διοίκηση. Στο Μιλάνο, παραμένει… ξένος κι ας είναι Ευρωπαίος και προέρχεται από γειτονική χώρα της Ιταλίας.

Το συμβόλαιο του, όμως, έχει υψηλή ρήτρα εξαγοράς και η Αρμάνι, ακόμα κι αν ο Φώτσης δεν είναι ο Αντώνης του Παναθηναϊκού, δεν τον πουλά σε μικρότερη τιμή. Προτιμά να ολοκληρωθεί το συμβόλαιο και να φύγει.

Αλλά και ο Παναθηναϊκός στα δυο τελευταία χρόνια, δεν βρήκε άλλον… Φώτση. Ψηλό παίκτη, δηλαδή, που θα μαζεύει τα ριμπάουντ και παράλληλα θα έχει καλό σουτ, μέσα και έξω από την γραμμή του 3πόντου. Στην Αρμάνι, ο Φώτσης έχει παίξει, σχεδόν, το 50 τοις εκατό αυτών που έχει δείξει στην θητεία του στον Παναθηναϊκό.

Η «ζημιά» και για τις δυο πλευρές, είναι ισόποσα μοιρασμένη, έστω κι αν ο Παναθηναϊκός απέφυγε ένα βαρύ συμβόλαιο και ο Φώτσης έφαγε «παντεσπάνι» στην Ιταλία.