Στο μπάσκετ κουμάντο κάνουμε εμείς!

Κρίση... ξε-κρίση, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός βρίσκονται για μια ακόμα χρονιά στην ελίτ της Ευρωλίγκας κρατώντας ψηλά τη σημαία του ελληνικού μπάσκετ. Και ο Γιώργος Βαλαβάνης την ανεμίζει με υπερηφάνεια...

Κάθε βράδυ, αρχής γενομένης την Τρίτη, το ελληνικό μπάσκετ θα έχει και πάλι την τιμητική του στην Ευρωλίγκα. Το ενδιαφέρον θα αλλάζει χρώμα από πράσινο σε κόκκινο και αντιστρόφως για τα δυο πρώτα παιχνίδια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, μέχρι την Παρασκευή. Και έπεται συνέχεια την επόμενη εβδομάδα, αναλόγως με τα αποτελέσματα και των δυο στις πρώτες αναμετρήσεις με την Μπαρτσελόνα και την Εφές.

Οι Τούρκοι με τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ συνεχίζουν με μια μόλις ομάδα, την Εφές, στα προημιτελικά. Άρχισαν με τριπλή συμμετοχή, αλλά και εφέτος η αποτυχία τους κατά τα 2/3 είναι πολύ μεγάλη. Πέρυσι δεν προκρίθηκε καμία ομάδα στα πλει οφ της Ευρωλίγκα.

Οι Ιταλοί, με την Σιένα, την Αρμάνι και την Καντού, είπαν «αριβεντέρτσι», γιατί η ισχυρή «κυρία» του ιταλικού μπάσκετ, μετά τις σαρωτικές αλλαγές, τύπου Παναθηναϊκού, δεν είχε την ανάλογη συνέχεια στην επόμενη ημέρα της.

Τα... μοντέλα του Τζόρτζιο, αφού πλακώθηκαν μεταξύ τους, δεν έδωσαν τον Φώτση για 500.000 ευρώ και με τον προπονητή-μπριγιαντίνη, δεν «φτούρισαν».

Η Καντού του νέου τεχνικού της Εθνικής, Αντρέα Τρινκέρι, δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την περσινή πορεία.

Οι Ρώσοι, με προϋπολογισμούς επίσης δεκάδων εκατομμυρίων, συνεχίζουν στα πλει οφ μόνο με την ΤΣΣΚΑ. Η Χίμκι έκανε πολύ αξιόλογη προσπάθεια στο Τοπ-16, αλλά σταμάτησε στο… ΣΕΦ και… αποβιβάστηκε. Αλίμονο, αν η ακριβότερη ομάδα και εφέτος στην Ευρωλίγκα, δεν προχωρούσε.

Οι… αγαπημένοι του Τζόρντι Μπερτομέου Γερμανοί, μπορεί να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες και μαζί με την Αλμπα, η Μπάμπεργκ να έφτασε μέχρι τους «16», αλλά με 4 νίκες και 10 ήττες οι Βερολινέζοι, και 0-14 η ομάδα της  γερμανικής κωμόπολης (παρεμπιπτόντως, με τον Τζούροβιτς, προπονητή του Πανιωνίου είχε γίνει αξέχαστο φαγοπότι πριν από 20 χρόνια), υπάρχει ακόμα απόσταση από τις παραδοσιακές δυνάμεις.

Ακόμα και οι Ισπανοί που ήταν στην αφετηρία με 4 ομάδες, συνεχίζουν με το ήμισυ της εκπροσώπησης. Και με τις παραδοσιακές, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα που έχουν πλεονέκτημα έδρας. Καμία έκπληξη ή υπέρβαση.

Πού είναι, οι Λιθουανοί που όντως λατρεύουν το μπάσκετ, αλλά η εντυπωσιακή Ζαλγκίρις της πρώτης φάσης, «εξαφανίστηκε» στο Τοπ-16 και η Ρίτας «χαιρέτησε» από την πρώτη φάση;

Πού είναι, οι Σλοβένοι με την Ολίμπια που πριν από 5-6 χρόνια ήταν ακόμα υπολογίσιμη δύναμη; Οι Σέρβοι με την Παρτίζαν που έχει την δυνατότερη έδρα της Ευρώπης; Οι Γάλλοι με την Σαλόν, οι Πολωνοί με την Πρόκομ και οι Κροάτες με την Τσεντεβίτα;

Ποιοι συνεχίζουν καμαρωτοί, ακμαίοι και προκαλούν «τόνους» ζήλειας στους αντιπάλους τους; ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ. ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.

Κάθε άλλο παρά είναι εύκολο να νικήσει ο Παναθηναϊκός ένα από τα δυο παιχνίδια στην Βαρκελώνη. Είναι πιο εύκολο να νικήσει και τους δυο αγώνες του, ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ. Μακάρι να υπάρξει και πάλι διπλή εκπροσώπηση στο Λονδίνο. Όπως στο Τελ Αβιβ, στην Σαραγόσα, στο Βερολίνο, στην Κωνσταντινούπολη. Και μια εκπροσώπηση να υπάρξει, όμως, πάλι το ελληνικό μπάσκετ θα είναι στην ώρα του, εκεί που θα πρέπει, όταν χτυπήσει το ρολόι του Big Ben.

Αλλά, ακόμα και πιο άσχετος ή ο πιο μισητός εχθρός του μπάσκετ, δεν μπορεί να μην υποκλιθεί στην ακέραια επιτυχία του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα. Δυο εκπρόσωποι άρχισαν και δυο συνεχίζουν.

Κι ας έχει χαθεί τα 3 τελευταία χρόνια η τρίτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος.

Κι ας βιώνει η Ελλάδα την κορύφωση (;) της οικονομικής κρίσης.

Κι ας μην υπάρχουν στους πάγκους των «αιωνίων» τα βαριά ονόματα και οι προπονητές που πρόσφεραν πολλά και στους δυο.

Κι ας άλλαξε ο ένας (ΠΑΟ) ολοκληρωτικά και ο άλλος (ΟΣΦΠ) σε θέσεις-«κλειδιά», όπως προπονητής.

Οι διοικήσεις παραμένουν ίδιες. Και το όραμα τους, επίσης, παρά την οικονομική «αιμορραγία» που υφίστανται απολύτως συνειδητά.

 Στο μπάσκετ δεν χρειάζεται να δανειστούμε. Μπορούμε να «δανείσουμε» μεράκι, πάθος, τεχνογνωσία και συνέπεια για το διαχρονικό «φλέρτ» με την διάκριση και τον τίτλο.