Ο αξιότιμος κύριος Φώτης Κατσικάρης

katsikaris-bilbao

Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής Ρωσίας από τον Φώτη Κατσικάρη, με το ηγεμονικό συμβόλαιο των 4 ετών, αποτελεί το επιστέγασμα της διεθνούς καριέρας που πραγματοποιεί ο Έλληνας τεχνικός. Μιας πορείας που άρχισε από τον πάγκο της ΑΕΚ, το 1998  και με μοναδική παρένθεση το σύντομο πέρασμα του από τον Άρη (στις αρχές της περιόδου 2009-10) και την επιστροφή του στο ελληνικό πρωτάθλημα, παρέμεινε σταθερά και επιτυχημένα, εκτός των ελληνικών συνόρων.

«Κάτι λέει αυτή η πορεία σε ομάδες του εξωτερικού. Δεν είναι τυχαία και θα «ριζώσει» μου είχε πει, σε ανύποπτη στιγμή, ο Παναγιώτης Γιαννάκης , σχολιάζοντας την προπονητική πορεία του Κατσικάρη, ο οποίος «ρίζωσε» στην Ισπανία κι αν ξεπεραστεί το εμπόδιο του κανονισμού της ACB, θα συνεχίσει να είναι προπονητής της αγαπημένης του, Μπιλμπάο. Διαφορετικά, η  αποδοχή της πρότασης της Εθνικής Ρωσίας είναι πρόκληση για τον αξιότιμο Φώτη Κατσικάρη και θα απαρνηθεί τον πάγκο της ισπανικής ομάδας για να γίνει κάτοικος Μόσχας. Γιατί, η τεχνική ηγεσία Εθνικής ομάδας που βρίσκεται στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου μπάσκετ, είναι καταξίωση για όποιον προπονητή δέχεται πρόταση και πάει «τρέχοντας» για να την αναλάβει.

Ο Ιταλός Αντρέα Τρινκέρι, όπως γράφει και ο Τάκης Ευσταθίου, κάνει «κρά» (στην αργκό) για να αναλάβει την Εθνική Ελλάδας, αν τελικά καταλήξει η ΕΟΚ σ’ αυτή την επιλογή. Ο Κατσικάρης, όμως, είναι διαφορετική περίπτωση. Έχει δημιουργήσει πολύ καλό όνομα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, είναι ο μοναδικός Έλληνας τεχνικός που σε ηλικία 45 ετών, έχει δοκιμασθεί στο εξωτερικό κι έχει αντέξει. Και στην Αγία Πετρούπολη και στην Βαλένθια και στην Μπιλμπάο. Και φυσικά πολύ θα μας άρεσε, αν βρισκόταν στον πάγκο της δικής μας Εθνικής ομάδας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σχολιάσουμε άλλη φορά και για τις χρονικές συγκυρίες που ήταν… ανάποδες για να γίνει πραγματικότητα , αυτή η προσδοκία. Και από την πλευρά του ίδιου του Φώτη και από την πλευρά της ομοσπονδίας.

Ο Κατσικάρης θα κρατήσει στα χέρια του τιμόνι μεγάλου καραβιού. Υπερωκεάνειου για την ακρίβεια. Γιατί, η Εθνική Ρωσίας πέτυχε πολλά και ανέβηκε και στα τρία σκαλοπάτια του βάθρου, σε μεγάλες διοργανώσεις, από το 2007 και το χρυσό στο «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» της Ισπανίας, μέχρι το χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Ο ίδιος είναι ορθολογιστής και ταυτόχρονα πολύ θαρραλέος. Στα έξι χρόνια της μετανάστευσης του, κατάφερε να προσαρμοστεί στην ξένη γλώσσα, στα ήθη των ομάδων που δούλεψε, να μην χάσει τις αρχές του, να διατηρεί αξιόλογους συνεργάτες και χωρίς να χρειάζεται να είναι το «αφεντικό» με την έννοια του αυστηρού δυνάστη, κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων των παικτών του και την αναγνώριση των διοικήσεων των ομάδων. Όμως, ο πάγκος κάθε Εθνικής ομάδας είναι μια άλλη ιστορία από την προπονητική σε σύλλογο. Έχει άλλη οργάνωση, άλλο χρονοδιάγραμμα και πολύ μεγαλύτερη πίεση, όταν σε παρακολουθούν οι φίλαθλοι λαών και χωρών. Αλλά και με τους Ρώσους διεθνείς που ήταν «ασκέρι» και ατομιστές, μέχρι την ανάληψη του πάγκου από τον Μπλάτ, θα πρέπει να βρει κώδικα επικοινωνίας και να μην χάσει ό,τι καλό έχει δημιουργήσει ο προκάτοχος του.

Αντίθετα, χρειάζεται αποτελεσματικότητα με την παρέα του Αντρέι Κιριλένκο. Είναι τυχερός ο Κατσικάρης που συνεχίζει να δουλεύει στο εξωτερικό κι ας μην το έχει θέσει στόχο από την αρχή της καριέρας του να μείνει εκτός Ελλάδας. Δεν έχασε, όμως τις ευκαιρίες που του δόθηκαν, δεν βολεύτηκε με ό,τι του δόθηκε, αλλά ζήτησε περισσότερα και τα επέστρεψε μ’ επιτυχίες.

Μπορεί και να τον ζηλέψουμε στον αγώνα του ομίλου, Ελλάδας-Ρωσίας για το «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» της Σλοβενίας, όταν θα είναι αντίπαλος της Εθνικής, αλλά θέλουμε να του δώσουμε και μια «γλυκιά» ήττα…