"Δράκος" θριαμβευτής!

giannakis-sizefski

Το Μουντομπάσκετ τελείωσε, οι Αμερικανοί πήραν το χρυσό δια περιπάτου και μπράβο τους, η δε Εθνική μας ομάδα άφησε κάποιες καλές εντυπώσεις, αλλά ως εκεί. Παρ' όλα αυτά το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε μεγάλες στιγμές στην Ισπανία μέσω μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης επιστρέφει στην Αθήνα θριαμβευτής!

Όσοι βρέθηκαν στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη για τους αγώνες της τελικής φάσης του Μουντομπάσκετ είχαν να το λένε. Απ' όπου περνούσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης γινόταν... λαϊκό προσκύνημα! Η έκφραση είναι λίγο υπερβολική, αλλά κάπως πρέπει να δοθεί έμφαση στην απήχηση που είχε η παρουσία του "δράκου" κυρίως στον απλό κόσμο. Στους Ισπανούς φιλάθλους, που όταν τον έβλεπαν, έσπευδαν για μια φωτογραφία, για μια χειραψία μαζί του. Στο πρόσωπό του αναγνώριζαν έναν μεγάλο αντίπαλο για τις ομάδες τους, μια σπουδαία αθλητική φυσιογνωμία, με την οποία θεωρούσαν τιμή να ανταλλάξουν έστω και μία κουβέντα.

Και δεν ήταν οι μόνοι. Ολόκληρος Μάικ Σιζέφσκι, ένας προπονητής-σύμβολο για το αμερικάνικο και το παγκόσμιο μπάσκετ, έδωσε μόνος του τέλος στην επίσημη συνέντευξη Τύπου για να κατέβει από το βάθρο και να τον αγκαλιάσει. Ο Μίλος Τεόντοσιτς έκανε το ίδιο στη μικτή ζώνη κι ας λένε κάποιοι ότι η σχέση του με τον Γιαννάκη στον Ολυμπιακό δεν ήταν καλή. Φάνηκε... Υποκλίθηκαν επίσης ο Μποντίρογκα με τον Τζόρτζεβιτς. Μεγάλες προσωπικότητες όλοι.

Κι ευτυχώς που ήταν αυτοί για να θυμηθούμε κι εδώ στην Ελλάδα ποιος είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Γιατί τον είχαμε ξεχάσει. Ξεγραμμένος από τα ηγετικά κλιμάκια της ομοσπονδίας, η οποία ουδέποτε του είπε ένα "ευχαριστώ" για την ασύλληπτη προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ, αντίθετα για αδιευκρίνιστο λόγο τον έθεσε υπό δυσμένεια, εξαφανισμένος από τα media εδώ και πολύ καιρό, τον ξέχασαν ακόμα και αυτοί που πρόσφατα παρουσίασαν ένα βίβλιο για τη σύγχρονη ιστορία της Εθνικής ομάδας. Ξέχασαν να καλέσουν ποιον; Την ίδια τη σύγχρονη ιστορία της Εθνικής ομάδας!

Ακόμα και οι απεσταλμένοι των ελληνικών μέσων στην Ισπανία ήταν στην πλειοψηφία τους "μαγκωμένοι" απέναντί του, λένε κάποιοι από αυτούς που ήταν εκεί. Μέχρι που ο Σιζέφσκι τον αγκάλιασε μπροστά στις κάμερες και τα φλας. Τότε όλοι τον θυμήθηκαν. Κι άρχισαν να διαγκωνίζονται για μια συνέντευξη, για μερικά λεπτά μαζί του μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα ή δίπλα στο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι. Θυμήθηκαν να τον ρωτήσουν ακόμα για τον θρίαμβο της Σαϊτάμα. Με μια βδομάδα καθυστέρηση βέβαια, αλλά τι σημασία είχε; Ο Γιαννάκης είχε γίνει πάλι... trendy. Πουλούσε. Κι αυτό είχε σημασία.

Πάλι καλά, βέβαια. Διότι, έστω κι έτσι, μπορέσαμε να ανοίξουμε για λίγο τα μάτια μας και να δούμε ότι χωρίς να γνωρίζεις και να τιμάς το παρελθόν σου δεν μπορείς να πορευθείς στο μέλλον. Πράγμα που οι ξένοι ξέρουν να κάνουν πολύ καλά. Σε αντίθεση με μας...