Ο άλλος Μίνιτς

Στο μυαλό του Μίλαν Μίνιτς, η αποστολή που ανέλαβε δεν συγκεντρώνει τόσο υψηλό βαθμό δυσκολίας, όσο πιστεύουμε εμείς οι… κοινοί θνητοί. Ο Σέρβος έδειχνε ευτυχισμένος στην επίσημη παρουσίασή του, λέγοντας ότι «έχω το γήπεδο όποτε θέλω, έχω καλούς συνεργάτες, τα γραφεία είναι 20 σκαλιά πάνω από το γήπεδο, τί καλύτερο μπορεί να ζητήσει έναν προπονητής;».


Είναι αλήθεια ότι, αν συγκρίνει κανείς τις συνθήκες εργασίες – στη πρώτη θητεία του στον Άρη – συγκριτικά με τις αντίστοιχες φετινές, σαφέστατα είναι καλύτερες. Και δεν αναφερόμαστε στα πρόσωπα. Τότε, είχε αναλάβει τη τεχνική ηγεσία του Άρη – αντικαθιστώντας τον Στιβ Γιατζόγλου – σε διάστημα όπου η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ο ίδιος θυμόταν ότι ο Άρης είχε μία νίκη. Λάθος. Είχε δύο νίκες σε έντεκα αγώνες και ήταν στη τελευταία θέση της βαθμολογίας. Οι δύο τελευταίες ήττες ήταν στα τοπικά ντέρμπι με ΠΑΟΚ και Ηρακλή. Η εντός έδρας ήττα από τους «κυανόλευκους» αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του «Στιβ». Ο Μίνιτς έκανε ντεμπούτο στη 12η αγωνιστική του πρωταθλήματος και στη σπουδαία εκτός έδρας νίκη επί του Ιωνικού με 90-97. Ακολούθησε ένα σερί νικών, ο Άρης όχι μόνο ξέφυγε από την επικίνδυνη ζώνη αλλά – όπως είπε ο Μίνιτς - … «για ένα χαμένο λέι απ του Κουτρούλια, δεν βγήκαμε στα πλέι οφ».


Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Άρη, ήταν η πρώτη δουλειά – ως πρώτος προπονητής – για τον Μίνιτς. Ήταν απόμακρος, ιδιαίτερα αυστηρός, καθόλου επικοινωνιακός και συνήθως αγέλαστος. Χθες (13/1) είδαμε έναν διαφορετικό άνθρωπο. Χαμογελαστός, αντικρίζοντας γνώριμες φυσιογνωμίες δεν απέφυγε τα αστεία, αφού χαιρέτισε έναν-έναν τους εκπροσώπους του Τύπου. Κι ενώ το πρόγραμμα περιλάμβανε τυπικές δηλώσεις, με πρωτοβουλία του ιδίου, οι δηλώσεις του δεν έγιναν… στο όρθιο, αλλά στην αίθουσα Τύπου του Αλεξανδρείου. Άλλος άνθρωπος. Απομένει να επιτρέψει το μακρύ μαλλί του Αντώνη Ασημακόπουλου (σ. σ. κάποτε είχε τιμωρήσει τους Γιάννη Γκαγκαλούδη, Ράιαν Στακ απαιτώντας να κουρευτούν) για την απόλυτη μετάλλαξη.


Στο πρόσωπο του Μίνιτς «έβλεπες» μια αισιοδοξία, σε επίπεδο σιγουριάς. Παρότι προηγήθηκε η επώδυνη διαδικασία της παρακολούθησης του άθλιου παιχνιδιού του Άρη στον αγώνα με τον Κολοσσό Ρόδου. «Θα χρειαστώ χρόνο… Δεν ξέρω περισσότερο από το 60% των παικτών. Δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα από 1-2 παιχνίδια, αλλά κάτι καλό θα γίνει», είπε. Από την άλλη πλευρά, είναι και τυχερός διότι στον αγώνα με τον Κολοσσό, αποτυπώθηκαν τα πραγματικά αγωνιστικά προβλήματα του Άρη. Η ανέχεια που υφίσταται στην περιφερειακή γραμμή, όταν ο αντίπαλος κλείνει τους διαδρόμους στους Αθηναίου, Πελεκάνο. Δεδομένης της απουσίας του Γκίκα, αλλά και της κακής χρονιάς που πραγματοποιούν οι Μούρτος, Μποχωρίδης, προκύπτει τεράστιο πρόβλημα στην δημιουργία και στην εκτέλεση.


Από τις «γκριμάτσες» και το χαμόγελο του Σέρβου, καλλιεργούταν η εντύπωση ότι η επίλυση αυτών των προβλημάτων δεν είναι τόσο δύσκολη, όσο πιστεύουμε οι υπόλοιποι. Οι απαντήσεις θα δοθούν στο παρκέ, εκεί όπου κρίνονται όλοι και όλα. Στο κεφάλαιο «Μίνιτς» υπάρχουν και κάποιες άλλες αλήθειες. Πρώτον, η πρόσληψή του στοιχειοθετεί μια ριψοκίνδυνη επιλογή. Δεύτερον, είχε αδικηθεί από τον Άρη προ 12ετίας. Έφτιαξε την ομάδα, την προετοίμασε, κατέθεσε μια λίστα παικτών μέσα από την οποία ο Άρης ψώνισε την επόμενη τριετία και βγήκε ωφελημένος (αγωνιστικά και οικονομικά), αλλά απομακρύνθηκε πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Τρίτον, ο Μίνιτς πιστεύει στην ατομική προπόνηση και στον Άρη, υπάρχουν παίκτες που απαιτείται να ακολουθήσουν ατομικό πρόγραμμα προπόνησης.