- Γυναίκες
- Posted
''Είμαστε φίλοι με τον «Greek Freak»...''
H Στεφανία Σιδέρη αθλήτρια μεγαλωμένη στα Άνω Λιόσια κάνει το όνειρο της πραγματικότητα στην Αμερική.
Φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο και πλέον βρίσκεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μένει μόνιμα εκεί και παίζει μπάσκετ στο Πόρτλαντ, παράλληλα με τις σπουδές της φυσικά. Η συνέντευξη εφ'όλης της ύλης έλαβε χώρα στο Cityface.gr (από Αναστάσης Ατζάμπος)
Από ποια ηλικία άρχισες να ασχολείσαι με το μπάσκετ;
Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ από 10 χρονών. Όταν όλα τα παιδιά, κυρίως τα αγόρια της ηλικίας μου κανόνιζαν να παίξουν μπάσκετ στο σχολείο της γειτονιάς έτρεχα και εγώ μαζί τους. Τα περισσότερα κορίτσια έπαιζαν με κούκλες σε κάποια αυλή εγώ πήγαινα να παίξω μπάσκετ. Βέβαια αυτό είχε και τις συνέπειες του αφού όλο μου το σώμα γέμιζε μελανιές, και έκανε τον πατέρα μου να μου πει, " αφού σ’αρέσει τόσο το μπάσκετ θα το κάνουμε οργανωμένα" και έτσι με έγραψε στην ομάδα των Αγίων Αναργύρων.
Έχεις νιώσει από κοπέλες που ίσως έχεις υπάρξει και στην ίδια ομάδα να σε ζηλεύουν;
Υπάρχει η καλή και η κακή ζήλια. Μπορείς να καταλάβεις αν ο άλλος σε ζηλεύει με την καλή ή την κακή έννοια της. Όταν περνάς τον δρόμο και η για 5 χρόνια συμπαίκτρια σου δεν σου λέει ούτε γεια φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι τι της έχω κάνει και δεν με χαιρετάει καν; Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ τον πρώτο καιρό και οι γονείς μου το έβλεπαν αυτό και μου έλεγαν μην ανησυχείς έτσι είναι η ζωή. Σήμερα σε ξέρουν αύριο δεν σε ξέρουν. Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και πρέπει να μάθεις να μην σε πειράζει αυτό. Ωστόσο υπάρχει και εκείνη η ζήλια που χαίρεσαι να την νιώθεις. Μια από τις λίγες καλές μου φίλες, η Σοφία, η οποία σπουδάζει στη Ρόδο με ρωτάει τι κάνω πως είναι η ζωή μου εκεί αν περνάω καλά, το βλέπεις ότι χαίρεται με την χαρά μου. Μου λέει πως θα ήθελε να είναι στη θέση μου αλλά και εγώ θα ήθελα να είμαι στη Ρόδο. Μεταξύ μας ποιός δεν θα ήθελε να σπουδάζει στην Ρόδο; (γέλια). Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος άλλος πέρα από τους γονείς σου νοιάζεται για εσένα, περιμένει να γυρίσεις να πάτε διακοπές μαζί και αυτό με κάνει να νιώθω πως έχω μια φίλη να στηριχθώ πίσω στην Ελλάδα.
Πως αποφάσισες να πάς στην Αμερική να παίξεις μπάσκετ;
Κοίτα εδώ στην Ελλάδα είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα. Επαγγελματικές προπονήσεις και Πανελλήνιες είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις στο ίδιο επίπεδο ταυτόχρονα γι’αυτό προτίμησα να πάω εκεί που μπορείς να συνδυάσεις τις σπουδές σου και το μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο λόγω υποδομών.
Πως έγινε η πρόταση από το κολέγιο του Πόρτλαντ;
Τα κολέγια στην Αμερική βλέπουν ευρωπαϊκούς αγώνες και αν δουν ότι ενδιαφέρεσαι πραγματικά για το άθλημα σου κάνουν την πρόταση. Βέβαια δεν είναι εύκολο να σε επιλέξουν καθώς θέλουν το πακέτο. Το μεγαλύτερο ταλέντο να είσαι στο μπάσκετ αν έχεις χαμηλούς βαθμούς θα ακούσεις να σου λένε συγγνώμη δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. Γι’αυτό και εγώ ήθελα να έχω καλό βαθμό στο απολυτήριο Λυκείου μου και αποφοίτησα με 19,9. Φυσικά έδωσα και κάποιες εξετάσεις αρκετά δύσκολες για να με δεχτούν στη σχολή και ευτυχώς πέτυχα, αν και είχα αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρω!
Πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή με το νέο σου περιβάλλον;
Κάντο εικόνα. Φτάνω στο αεροδρόμιο χαρούμενη και μόλις κατεβαίνω από το αεροπλάνο λέω ωραία ήρθα στην άλλη άκρη και δεν ξέρω κανέναν. Μόνο στο τηλέφωνο που μίλησα με κάποιους υπεύθυνους από την σχολή. Ειδικά αν τα αγγλικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα σκέφτεσαι το γεγονός ότι θα παίζεις μπάσκετ, αλλά θα πρέπει να περνάς και τα μαθήματα ώστε να μην μένει πίσω η σχολή.Και οι καθηγητές μιλάνε απίστευτα γρήγορα και είναι δύσκολο να τους καταλάβεις στην αρχή και είναι και ιδιαίτερα απαιτητικοί γιατί στην Αμερική μόλις πάρεις το πτυχίο σου βρίσκουν εκείνοι δουλειά.Δεν είναι όπως στην Ελλάδα που τελειώνεις και σου λένε βρες δουλειά μόνος σου και έτσι οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες.
Σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι;
Στην αρχή λες ωραία θα φύγω, θα είμαι μόνη μου αλλά μετά καταλαβαίνεις πόσο σου λείπουν οι γονείς σου, οι δικοί σου άνθρωποι. Ειδικά όταν περνάς δύσκολα, π.χ. με έναν τραυματισμό ή ένα κακό παιχνίδι δεν έχεις κάποιον δίπλα σου να στηριχθείς. Τώρα που η αδερφή μου αρχίζει και μεγαλώνει και μπορώ να μιλήσω μαζί της για κάποια θέματα παραπάνω, ξέρεις το νιώθω ότι μου λείπει. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «θεέ μου μακάρι να ήταν εδώ». Και παλιά δηλαδή εκείνη έλεγε πότε θα φύγεις να έχω τα πράγματα και το δωμάτιο σου δικά μου, τώρα όμως στο τηλέφωνο μου λέει μου λείπεις αλλά δεν θέλω να στο λέω για να μην το πάρεις πάνω σου (γέλια). Εδώ θέλω να σου πω πως ελπίζω να ακολουθήσει την ίδια και γιατί όχι και καλύτερη πορεία με την δική μου. Έχει ξεκινήσει νωρίτερα από εμένα να παίζει μπάσκετ και προσπαθεί πολύ. Βάζει τις υποδομές από τώρα. Αν δεν έχει σχολείο πηγαίνει για σουτ μόνη της, κάθε φορά κάνει και κάτι παραπάνω και αυτό είναι πολύ καλό. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα τους γονείς μου εκεί. Θα το ήθελα για εκείνους να έχουν μια καλύτερη ζωή. Είναι δύσκολη η ζωή στην Ελλάδα.
Έχει υπάρξει στιγμή δύσκολη για εσένα που να είπες θέλω να τα παρατήσω όλα;
Η πιο δύσκολη στιγμή που είπα να τα παρατήσω και να φύγω ήταν όταν αρρώστησα και είχα 40 πυρετό στο πρώτο έτος ενώ ταυτόχρονα είχα τα γόνατα μου που με πονούσαν και έβγαζα και τους 4 φρονιμίτες. Καθόμουν στο κρεβάτι και ενώ δεν μπορούσα καν να σηκωθώ σκεφτόμουν ότι μου πληρώνουν τόσα πράγματα και εγώ τι κάνω; Ένιωθα ότι έχω ευθύνη. Έχανα μαθήματα και μετά θα έπρεπε να δώσω εξετάσεις σε αυτά και δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να τα κρατήσω όλα μέσα μου και δεν το είπα στους γονείς μου ούτε καν στην αδερφή μου γιατί δεν ήθελα να τους στεναχωρήσω, αλλά ευτυχώς έχω γνωρίσει κάποιους φίλους στην Αμερική που μου συμπαραστάθηκαν. Θυμάμαι μια κοπέλα από την Ιταλία ένα έτος μεγαλύτερο από εμένα, η Σάρα, που ερχόταν κάθε μέρα μετά την προπόνηση και μου άλλαζε τις πετσέτες.
Γνωρίζουν το Ελληνικό μπάσκετ στην Αμερική;
Και βέβαια γνωρίζουν όλοι τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Με ρωτούν αν γνωρίζω τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη ξέρουν δηλαδή τους παίκτες. Είμαστε πολύ ψηλά σαν χώρα στον τομέα του μπάσκετ. Για τους Έλληνες παίκτες ακούγονται πάρα πολύ καλά σχόλια στην Αμερική βλέπε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Κώστα Παπανικολαόυ που κάνουν εξαιρετική πορεία. Τον Γιάννη τον ήξερα πριν φύγει και αυτός για Αμερική, είμαστε φίλοι με τον «GreakFreak».
Στα πλάνα σου έχεις να γυρίσεις μόλις τελειώσεις τις σπουδές σου;
Όχι. Δεν έχω στα πλάνα μου να γυρίσω στην Ελλάδα μετά τη σχολή. Θέλω να προχωρήσω λίγο ακόμα τις σπουδές μου και να κάνω 1 χρόνο μάστερ μετά τα 4 χρόνια της σχολής. Ελπίζω μετά να μείνω εκεί και να πιάσω δουλεία ως καθηγήτρια μαθηματικών. Θα ήθελα σε λίγα χρόνια να είμαι στο ίδιο περιβάλλον από διαφορετική σκοπιά. Ουσιαστικά να βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα παιδιά. Μακάρι να έρθει η αδερφή μου σε μερικά χρόνια και να της κάνω εγώ μάθημα στο κολέγιο που θα σπουδάζει και θα παίζει μπάσκετ. Θα ήταν το τέλειο.
Πως είναι η εμπειρία να φοράς τα γαλανόλευκα;
Η πρώτη μου κλήση στην Εθνική ήταν απίστευτη εμπειρία. Ξεκινήσαμε 40 κορίτσια και κάθε φορά κόβανε από 2 μέχρι να φτάσουν στις 12. Οπότε σε κάθε προπόνηση είχες το άγχος ότι σήμερα θα είναι η σειρά σου. Πέρυσι τελείωσα τις υποχρεώσεις μου με την Εθνική U20 λόγω ηλικίας. Κάποια στιγμή έγινε ένα πρωτάθλημα με συμμετοχή από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στην Πτολεμαΐδα. Το συναίσθημα του να βλέπεις τον κόσμο να φωνάζει τόσο ένθερμα για εσένα ώστε να σε εμψυχώσει χωρίς καν να σε ξέρει είναι ανεπανάληπτο. Όπως και το να γράφουν οι εφημερίδες για εσένα ως πρώτη σκόρερ της Εθνικής. Δεν μπορώ να στο περιγράψω με λέξεις.
Περιμένεις κλήση στην Γυναικεία ομάδα;
Θα προσπαθήσω να βελτιωθώ όσο το δυνατόν περισσότερο για να επιλεγώ και εγώ στην Εθνική Ομάδα Γυναικών και εννοείται πως θα δεχτώ την κλήση μου αμέσως. Ναι μεν θα έχω περάσει μια γεμάτη σεζόν με φουλ προπονήσεις και αγώνες αλλά την κλίση στην Εθνική δεν γίνεται να την αρνηθείς.