To δικό μου All Star game

giannakis galatsis

Η πόλη στην οποία συνεχίζω τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια είχε την ευλογία να διοργανώσει το τελευταίο All Star του ΝΒΑ. To Toronto στο κέντρο της γης, σε μια ανεπανάληπτη (για "μας")  συνεύρεση των  κορυφαίων παικτών του πλανήτη, στο μπάσκετ, για ένα ολόκληρο 3ήμερο.

Από τον Γιώργο Γαλάτση

Έτσι κι αλλιώς όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το αμερικάνικο football  ή ακόμη και το hockey (έχοντας μπει πλέον στο πετσί του αθλήματος με τα μπαστούνια)  μετρούσαμε καιρό πριν σαν τους φαντάρους  τις ημέρες για να φθάσει  το τριήμερο, 12,13 και 14 του Φλεβάρη.  Κοτζάμ All Star ήταν αυτό και που, στο Toronto.

Και που λες, παραμονές της μεγάλης γιορτής, "σκάει" η είδηση της άφιξης του Παναγιώτη Γιαννάκη στην πόλη. Πέμπτη βράδυ, για την ακρίβεια, 11 του μήνα, ο "δράκος" επέστρεφε στον τόπο που έζησε ανεπανάληπτες στιγμές ως αρχηγός της εθνικής μας, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του '94. Δυο δεκαετίες μετά… Κάπου εκεί έχασα προσωπικά την απόλυτη τρέλα για το AllStar ή αν προτιμάς, το μυαλό μου τοποθέτησε τον Παναγιώτη σε πρώτο πλάνο.  Ξέρεις, έτσι κι αλλιώς, ο Έλληνας της διασποράς παθαίνει μια ασθένεια (ίσως και δυο ενίοτε) όταν "σκάει" στον τόπο του ένας συγγενής, ένας "φίλος απ' τα παλιά", ένας πατριώτης…

Ο Γιαννάκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Όχι ως παίκτης, φυσικά, γιατί εκεί τον ξέρει μέχρι και η μητέρα μου. Όταν της είπα στο τηλέφωνο ότι "ήρθε ο Παναγιώτης στο Τορόντο" θυμήθηκε αμέσως εκείνες τις ηρωικές βουτιές "για να σώσει τη μπάλα".  Ε, με ρώτησε αν ήρθε μαζί του και ο Γκάλης, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.  Βλέπεις στο μυαλό του Έλληνα και της Ελληνίδας ανεξαρτήτου ηλικίας "Γιαννάκης και Γκάλης" πάνε μαζί.

Δεν θα σου κρύψω, πάντως,  ότι στη συνάντησή μου με τον Παναγιώτη, κάποια στιγμή μπήκα στον πειρασμό (εγώ, "ο ποδοσφαιρικός") να τον ρωτήσω γι' αυτό το "πακέτο" των "δυο σ' ένα". 

"Η ιστορία δεν θα γραφόταν ποτέ μ' αυτό τον τρόπο, αν επέλεγα σ' εκείνη την ηλικία, τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Απλά πήγα στον Άρη και κάπως έτσι δέσαμε με το Νικ", μου είπε. Με τον Παναγιώτη είπαμε πολλά, οn camera, στον τηλεοπτικό σταθμό που εργάζομαι,  το "Odyssey ΤV", τη μοναδική φωνή της Ελλάδας σε όλον τον Καναδά. Και φυσικά εκτός κάμερας, αλλά μην περιμένεις… συνταρακτικές αποκαλύψεις και άλλα "τσιτάτα", γιατί πολύ απλά, ακόμη κι αν υπήρχαν τέτοια, δεν θα στα 'γραφα, σεβόμενος το ''off the record".

Γενικά ο Γιαννάκης δεν είναι από εκείνους τους χαρακτήρες που θα βάλουν "μπροστινό" τον δημοσιογράφο για να επικοινωνήσει την πικρία του, το παράπονό του, το "θέμα" του, κτλ. Μια ζωή τα 'πνιγε μέσα. Ενδεχομένως γι' αυτό και να άσπρισε πριν την ώρα του… Από την πλευρά μου, πάλι, παρότι ζω στην άλλη άκρη της γης, δεν παύω να παρακολουθώ την αθλητική επικαιρότητα, από την οποία "λάμπει δια της απουσίας του" ο Γιαννάκης. Και τον είχα απέναντί μου, με ανοικτές κάμερες. Κι επειδή δεν ήθελα να του δυσκολέψω αφάνταστα τη ζωή,  θέλω να πιστεύω ότι του τη δυσκόλεψα για 'κανα λεπτό, όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Βλέπεις, δίπλα στον Γιαννάκη, υπήρχε ο Σκουντής, αυτός ο άρρωστος (με την καλή έννοια) τύπος που θα βγει για φαγητό και θα βγάλει το μπλοκάκι για να κρατήσει σημειώσεις "για το θέμα" (το έκανε και στο Toronto).

Μην στα πολυλογώ, στράφηκα στον Σκουντή κι αφού ζήτησα συγνώμη από τον Παναγιώτη τον ρώτησα  το εξής: "Βρε Βασίλη μου, δεν είναι άδικο να απουσιάζει ο Γιαννάκης από το ελληνικό μπάσκετ"?. "Εγκληματικό, θα το χαρακτήριζα. Δεν θα μιλήσω για το κομμάτι της προπονητικής ικανότητας, αλλά το ελληνικό μπάσκετ  δεν έχει  γενικότερα την πολυτέλεια, να στερείται το πάθος, την αγάπη, τη λατρεία και την αφοσίωση του Παναγιώτη".

Με την άκρη του ματιού παρατήρησα  αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα τον Γιαννάκη που 'χε σκύψει το κεφάλι, σα να ντρεπόταν που συμμετείχε άθελα του στην αποθέωση του Σκουντή. Όμως εγώ διάολε, δεν σταμάτησα κι εντελώς αυθόρμητα, στράφηκα αμέσως σ' αυτόν και τον ρώτησα: "Γιατί βρε Παναγιώτη, γιατί;"…

Εκείνος με κοίταξε κατάματα και μου απάντησε με την "Ολύμπια ηρεμία" που τον χαρακτηρίζει ότι "για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται δυο πλευρές, κάτι που δεν υπάρχει αυτή την εποχή. Μπορεί να γίνει αργότερα κάποια στιγμή" . Και ακόμα: "Αγαπώ το μπάσκετ, γιατί είναι ένα άθλημα που μπορεί να δώσει πολλά σ' αυτούς που το παίζουν αλλά να ξέρεις ακόμη και σ' αυτούς που το παρακολουθούν". Μείναμε εκεί.  Ότι "it takes two to tango" με τη δικιά μου ευχή να τον δω μια μέρα ξανά μέσα στο παρκέ, στον πάγκο μιας ελληνικής ομάδας.

Ο Γιαννάκης δεν έχει "κολλήματα" με μεγαλεία και ομάδεςtop class. "Αυτό που θέλω είναι να τηρούνται οι συμφωνίες. Είτε πρόκειται για ομάδα με υψηλό, είτε με χαμηλό budget, αυτό που θα συμφωνήσουμε θέλω να τηρηθεί, για να μπορώ κι εγώ να 'χω απαιτήσεις από τον παίκτη μου και κυρίως από το νεαρό παίκτη μου. Δεν πρέπει να απογοητεύεις τον αθλητή που ξεκινάει την καριέρα του, αφήνοντάς τον απλήρωτο και μαζί απογοητευμένο ή εκνευρισμένο" μου απάντησε σε σχετική ερώτηση.

Kαι… "what about China"; Πως βρέθηκε εκεί πέρα; Και γιατί βρέθηκε;  Χάθηκαν τόσες ευρωπαϊκές ομάδες;

"Γιώργο, γεννηθήκαμε για να γνωρίζουμε νέους τόπους. Ο άνθρωπος είναι κοσμοπολίτης, πρέπει να ταξιδεύει και να μαθαίνει. Συνέχεια" μου είχε πει off camera (και μπορώ να παραβιάσω εδώ το… απόρρητο).  On camera, μου απάντησε ως εξής: "Ήταν μια ωραία εμπειρία. Οι Κινέζοι λατρεύουν το μπάσκετ, τους βλέπεις να το απολαμβάνουν στα ανοικτά… Έχουν αθλητικά κορμιά, έχουν ψηλά κορμιά, έχουν χρήματα, αλλά βιάζονται να φθάσουν στην ποιότητα του ΝΒΑ. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αν δεν περάσουν πρώτα από τα άλλα στάδια. Ήταν όμορφα στην Κίνα, οι πόλεις είναι οργανωμένες και ασφαλείς, δεν φοβάσαι να περπατήσεις έξω".

"Μια εμπειρία ακόμη" λοιπόν για τον Παναγιώτη που νιώθει ευλογημένος γιατί έκανε το χόμπι του επάγγελμα με το οποίο είχε την ευκαιρία να γυρίσει όλον τον κόσμο. Τον άκουσα να λέει σε κάποια άλλη στιγμή, ότι δεν το 'χει κυριολεκτικά σε τίποτα να πάρει το πρωί το αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη και να επιστρέψει την άλλη μέρα, απλά και μόνο για να κάνει μια επίσκεψη του στιλ "Νίκαια - Αγία Παρασκευή" στην κόρη του.

Σε αυτή την όμορφη κουβέντα (που δεν θέλω να την βαφτίσω ''συνέντευξη" γιατί ήταν σα να τα λέγαμε πίνοντας καφέ - τόσο άνετα)  τον ρώτησα και γι' αυτό που τον χαρακτήριζε ως παίκτη. Την ψυχή. Εδώ είπε ότι "θέλω να πιστεύω ότι το ταλέντο είναι ένα χάρισμα, μια περιουσία αν θες, που έχεις από τον πατέρα ή την μητέρα σου. Όμως να ξέρεις ότι και το ταλέντο μπορείς να την ξοδέψεις πολύ εύκολα. Η ψυχή είναι η δουλειά σου ή σκληρή δουλειά σου για να μη φας την περιουσία σου. Πόσα παιδιά δεν έχουν φάει τις περιουσίες των γονιών  τους;".

Αυτός είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Τόσο απλός, τόσο ευθύς, τόσο καταδεχτικός, τόσο σοφός. Στο Toronto  οι Έλληνες τον λατρεύουν σαν θεό και δεν είναι σχήμα λόγου ή υπερβολή.

Έτυχε να μπει σε Έλληνα ταξιτζή και αρνήθηκε να του πάρει χρήματα κι ας... "τον έκοψα ΠΑΟΚτζή" όπως μου 'λεγε χαμογελώντας.

Ένας φίλος που διατηρεί εστιατόριο στην Danforth ο Κώστας, μου είπε όταν τον ρώτησα αν έβγαλε "αναμνηστική'' με τον ''δράκο" :"Πλάκα μου κάνεις; Εννοείται πως ναι. Από το μαγαζί περνούν συχνά - πυκνά τραγουδιστές και καλλιτέχνες από την Ελλάδα, αλλά ξέρεις, δεν μου κάνει καρδιά. Με τον Παναγιώτη όμως την ήθελα με την ψυχή μου".

Ένας άλλος πολύ καλός φίλος, ο Γιώργος (Δημητρακόπουλος), που "έφτιαχνε την ελληνική εξέδρα" το '94, θυμόταν ότι "ο Παναγιώτης ήταν εκείνος που έκανε τα πάντα για να φέρει όλους τους παίκτες κοντά μας, σε εκείνο το τουρνουά. Τους τραβούσε κανονικά από το ξενοδοχείο. Μια φορά, μάλιστα, έβαλε γκάζι στον Φάνη (Χριστοδούλου) γιατί δεν ήθελε να αφήσει την ησυχία του"

Και να ξέρεις ότι ο Γιαννάκης δεν λατρεύεται ΜΟΝΟΝ από τους Έλληνες του Toronto. Όπου υπάρχει Ελληνισμός, υπάρχει λατρεία προς το πρόσωπό του, γιατί πολύ απλά καλέ μου φίλε (-η) είναι ένας από μας. Κι ας έζησε πράγματα και καταστάσεις που είναι αδιανόητα για όλους εμάς.

Να τον έχει ο Θεός γερό. Εις το επανιδείν Παναγιώτη μου… 

12718294 10208125858403557 3511865165025093414 n