Ο Τάκης Ευσταθίου γράφει στο BasketNews για την απεγνωσμένη προσπάθεια της «Ένωσης» να βρει την αγωνιστική της ταυτότητα.  

Το πιο εύκολο πράγμα για έναν προπονητή είναι να αλλάζει συνέχεια παίκτες και η ομάδα του να γίνεται η χαρά των μανατζαραίων. Τέτοια φαινόμενα έχουμε και μάλιστα με αξιοπρόσεκτη συχνότητα (π.χ. Κηφισιά, ΑΕΚ).Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις.

 Δεν θα μπορούσε να μην είναι γιορτινή η χθεσινή ημέρα για τον Άρη. Ημερομηνία – ορόσημο. Τόσο για την ομάδα, όσο και για τον Νίκο Γκάλη, ο οποίος συστήθηκε πριν από 36 χρόνια (2 Δεκεμβρίου 1979) στο ελληνικό μπάσκετ.

Μάλλον κάτι φταίει, κάτι δεν γίνεται καλά, όταν φτάνει η Εθνική ομάδα σε αγώνες νοκ άουτ. Μήπως μας ξεγελούν τα φιλικά παιχνίδια με βατούς αντιπάλους και με Έλληνες διαιτητές;

Αν γινόταν δημοψήφισμα εδώ στη Λιλ για τον νικητή του αυριανού προημιτελικού Ελλάδας - Ισπανίας, το αποτέλεσμα θα ξεπερνούσε το ποσοστό του «Όχι» στη χώρα μας.

Όταν ο Φώτης Κατσικάρης εκτιμούσε μετά από τον πρώτο φιλικό αγώνα στο Βέλγιο ότι το ποσοστό ετοιμότητας της Εθνικής ομάδας βρίσκεται στο 40%, μάλλον ήθελε να φανεί γενναιόδωρος.

Το πιο εύκολο πράγμα για τον Νίκο Δίπλαρο, μετά το θόρυβο που προκάλεσε η δήλωσή του «σκαλοπάτι η ΑΕΚ για να παίξω αργότερα στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό» και ενόχλησε τόσο πολύ  τους «κιτρινόμαυρους» οπαδούς θα ήταν η αναδίπλωση.

Τώρα που καταλάγιασε ο (δικαιολογημένος) ντόρος από τον θρίαμβο των εφήβων και η σκυτάλη έχει περάσει στους παίδες, που επιζητούν κι αυτοί με τη σειρά τους κάτι καλό στο Κάουνας, είναι η χρυσή ευκαιρία για την ΕΟΚ

Αυτή η τάση για γενικεύσεις και βιαστικά συμπεράσματα από ένα και μόνο αποτέλεσμα κάθε φοράς, όσον αφορά το πλεονέκτημα της έδρας και κατ’ επέκταση της κατάκτησης του τίτλου, είναι ανούσια.

Κάτι ήξεραν ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς που περίμεναν για να πάρουν ό, τι καλύτερο στη θέση του αυθεντικού «άσου». Από τη στιγμή που στην αγορά κυκλοφόρησαν τα ονόματα του Νίκου Ζήση και του Τόμας Ερτέλ, οι Τούρκοι είχαν τον πρώτο λόγο