Εσείς τον θέλετε τον Ομπράντοβιτς;

Έγινε η κλήρωση, μάθαμε τους αντιπάλους, δεν μένει τώρα να περιμένουμε μέχρι την Πρωτοχρονιά για να μάθουμε και τον προπονητή με τον οποίο θα πάει τον Σεπτέμβριο στη Σλοβενία η Εθνική ομάδα. Έτσι υποσχέθηκε ο πρόεδρος της ΕΟΚ.

Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και εύκολη υπόθεση. Αληθινή σπαζοκεφαλιά. Ίσως είναι η πρώτη φορά, που σε ανάλογο θέμα, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, δεν προσπαθεί να θολώσει τα νερά. Είναι αλήθεια ότι επικρατεί πλήρης σύγχυση στην Ομοσπονδία, γιατί ούτε οι ίδιοι, ξέρουν τι θέλουν. Τι στρατηγική άλλωστε να χαράξουν, όταν οι οικονομικές δυνατότητες είναι περιορισμένες και η χορηγία τελειώνει.

Ο πρόεδρος μίλησε για «μερική» απασχόληση. Αυτό σημαίνει ότι ο προπονητής θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Αν δεν πετύχει δηλαδή (αυτό θέλει ερμηνεία, ως προς το τι θεωρείται επιτυχία και τι αποτυχία) στο «Ευρωμπάσκετ», θα βγει εκ νέου στη γύρα με νέα αγγελία του τύπου: «Ζητείται προπονητής καλόβουλος, φτηνός και χωρίς πολλές απαιτήσεις, για το Μουντομπάσκετ του 2014». Η περίπτωση αυτή, για έναν ξένο προπονητή, μπορεί να είναι μία καλή «αρπαχτή» (π.χ. Μάλκοβιτς, Ιβάνοβιτς, Ζντοβτς, Σπάχια, που είναι και ελεύθεροι αυτό τον καιρό). Για έναν Έλληνα όμως, θα είναι καταδικαστική. Άλλωστε νωπή είναι ακόμη η καρατόμηση του Ηλία Ζούρου. Δεύτερη ευκαιρία δεν δίνεται.

Να επανέλθουμε στις δηλώσεις του προέδρου. Άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για ξένο προπονητή, όταν παλαιότερα είχε παραδεχτεί ότι το πείραμα με τον Καζλάουσκας απέτυχε. Συγνώμη, αλλά αυτό είναι μειωτικό για τους Έλληνες προπονητές με το να θεωρούνται «λύση ανάγκης», αλλά και δεδομένοι ότι θα αποδεχθούν την πρόταση, όταν θα μείνει «λευκή» η λίστα με τους ξένους. Είμαστε οι μόνοι που δεν παραδεχόμαστε την αξία των Ελλήνων προπονητών και λέμε «θέλαμε τον Μεσίνα, θέλαμε τον Βουγιόσεβιτς, θέλαμε τον Μπλατ, αλλά έπεσαν στο κενό οι προσπάθειες και καταλήξαμε σε Έλληνα». Δυστυχώς, πρέπει, πρώτα, να αναγνωριστούν από τους ξένους, ώστε να τους δούμε κατόπιν με άλλο μάτι και να τους εμπιστευτούμε.

Κόπτεται τώρα ο πρόεδρος της ΕΟΚ για τη συνεργασία με τον Φώτη Κατσικάρη και θα τον ήθελε πολύ στο τιμόνι της Εθνικής ομάδας. Όταν, κάποτε, προτάθηκε και συζητήθηκε το όνομά του νυν προπονητή της Μπιλμπάο, απορρίφθηκε γιατί δεν έπειθε. Έπρεπε να δείξει τη δουλειά του αλλού για να γίνει αρεστός.

Το άλλο πάλι… «Ρωτήστε τον Ομπράντοβιτς αν θέλει ν’ αναλάβει…» τι ήταν; Αγαπητέ κ. Βασιλακόπουλε δική σας υποχρέωση είναι να του κάνετε πρόταση και να πάρετε την απάντησή του. Αλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, όχι γιατί θα σκοντάψει στο οικονομικό, αλλά γιατί θα πρέπει να του παραδώσετε και τα κλειδιά της Ομοσπονδίας και, το κυριότερο, δεν θα έχετε λόγο στη δουλειά του. Και ξέρετε πολύ καλά ότι ο «Ζοτς» δεν είναι αναλώσιμος για να του ρίξετε τις ευθύνες σε τυχόν κακή πορεία της Εθνικής ομάδας. Κι αν λάβουμε υπόψη τις προϋποθέσεις που θέσατε «πάνω απ όλα θα πρέπει να γνωρίζει άριστα την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, το πώς εξελίσσεται το μπάσκετ στον ευρωπαϊκό χώρο και να γνωρίζει άριστα το ελληνικό μπάσκετ», ε, τότε, διάολε, μόνο ο Ομπράντοβιτς τις συγκεντρώνει αυτές.

Ποιος άλλος ξέρει άριστα το ελληνικό μπάσκετ, σε μία περίοδο μάλιστα που υπαγορεύεται η προώθηση των νέων παικτών. Θα περάσει το Ευρωμπάσκετ και ακόμη θα τους μαθαίνει οποιοσδήποτε άλλος… Όσο για τα λεχθέντα περί Γιαννάκη, τα αφήνουμε ασχολίαστα, αφού εμπεριέχουν δυσφορία και αφήνουν αδιάφορο και τον ρέκορντμαν της Εθνικής ομάδας.

Πάντως το σκεπτικό «αν δεν καταλήξουμε με ξένο προπονητή, έχουμε «σταντ μπάι» τον Μίσσα ή κάποιο άλλη ελληνική λύση», είναι άκομψο. Έτσι δεν αποδεικνύεται η εμπιστοσύνη στον Έλληνα προπονητή. Και κάτι τελευταίο. Η τακτική να αφήνουμε το χρόνο να κυλάει και να παίρνουμε απόφαση στο παραπέντε, δυσκολεύει τώρα περισσότερο την επιλογή.

Πριν από την κλήρωση, θα ήταν πιο εύκολη μία συμφωνία. Τώρα, που ο όμιλος είναι δύσκολος, ο καθένας θα σκεφθεί και το σοβαρό ενδεχόμενο να μην προκριθεί η ομάδα στη δωδεκάδα και να χρεωθεί όλη την ευθύνη.

Θα με βρει σύμφωνο ο καλός φίλος και συνάδελφος Γιώργος Βαλαβάνης που έγραφε για προπονητή τετραετίας. Ναι, πρέπει να υπάρχει όραμα και προοπτική. Με εμμονές και κοντόφθαλμες αντιλήψεις, πάντα θα ζητάμε εξιλαστήρια θύματα και άλλοθι. Τόλμη χρειάζεται και πολύ περισσότερο εμπιστοσύνη και υποστήριξη. Στο κάτω – κάτω η Εθνική ομάδα είναι δέλεαρ για τον καθένα.

ΥΓ. Τρελή πρόταση. Γιατί δεν γίνεται μία βολιδοσκόπηση σε Μπαρτζώκα – Πεδουλάκη, να συνεργαστούν μαζί; Είναι προπονητές στις δύο κορυφαίες ελληνικές ομάδες, με τους περισσότερους παίκτες στο εθνικό συγκρότημα. Αφήστε που μία τέτοια συνεργασία θα συμβάλει και στην ύφεση του «αρρωστημένου φανατισμού». Δυστυχώς, αυτά δεν μπορούν να γίνουν εδώ, αν και παλαιότερα κάτι παρόμοιο είχε δοκιμαστεί. Με τους δύο κορυφαίους προπονητές Φαίδωνα Ματθαίου και Κώστα Μουρούζη (στον Παναθηναϊκό παράλληλα ο δεύτερος), να συνυπάρχουν στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1973 στο Σομπάτελι. Αν και τότε το θέμα της «μαρκίζας», για το ποιος θα γραφτεί στο φύλλο αγώνα, ήταν έντονο....