Αν ο Γκάλης ήταν αλλού…

Έστω κι αν όλος αυτός ο χαμός που γίνεται με την ψήφιση του Νίκου Γκάλη, δεν θα παίξει κανένα ρόλο στην τελική επιλογή της επιτροπής για την είσοδό του στο “Hall of Fame”, δεν παύει να αποδεικνύει τη λατρεία των Ελλήνων προς το πρόσωπο του. Πέρα λοιπόν από την αύξηση των επισκέψεων στο ESΡΝ, η μαζική συμμετοχή σ΄ αυτό το άτυπο γκάλοπ, φανερώνει την ανάγκη του κόσμου (ανεξαρτήτου συλλογικών προτιμήσεων) να καταθέσει ένα ακόμη «ευχαριστώ» σ’ αυτόν τον τεράστιο αθλητή. Αναλλοίωτη αναγνώριση και υπερηφάνεια.

Τι κι αν έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε που αποφάσισε να σταματήσει, παραμένει φωτεινό σύμβολο για το ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο.

Την αγάπη του κόσμου την εισπράττει απλόχερα καθημερινά. Έστω κι αν απέχει συνειδητά από τα κοινά του μπάσκετ. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση που νιώθει. Ίσως και μεγαλύτερη από την είσοδό του στο «πάνθεον». Άλλωστε η επιλογή του και μόνο, ανάμεσα σε τεράστιες προσωπικότητες του παγκόσμιου μπάσκετ, αποτελεί τίτλο τιμής.

Από την μία, σκέφτομαι, τι όφελος θα είχε το μπάσκετ αν ο Νίκος Γκάλης ασχολιόταν ενεργά. Τι πρεστίζ θα του έδινε.

Από την άλλη, πάλι, ίσως προτιμότερο είναι που δεν εμπλέκεται, γιατί ποτε δεν πρόκειται να υποστεί τη φθορά. Θα ενοχλούσε με τη λάμψη του και αμέσως θα ενεργοποιούνταν οι γνωστοί μηχανισμοί για την αποκαθήλωσή του. Το βλέπουμε άλλωστε συχνά το έργο αυτό στην Ελλάδα.

Σ΄ άλλη χώρα βέβαια, τέτοιο όνομα θα το είχαν φάρο στην πορεία τους. Θα τον αναδείκνυαν πρέσβη του αθλητικού ιδεώδους θα και αποτελούσε κεφάλαιο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Εδώ, οι Ιταλοί τόσα χρόνια, περιφέρουν και προτάσσουν σε κάθε ευκαιρία το δικό τους «τοτέμ», τον Ντίνο Μενεγκίν. Συντηρούν αυτή τη προσωπικότητα, είτε ως υπεύθυνου των εθνικών ομάδας, είτε ως προέδρου της Ομοσπονδίας. Κι εμείς…

Τι να λέμε τώρα, εδώ κάποτε προτάθηκε από τον Γιώργο Λιάνη να ονομαστεί το «κλειστό» του ΟΑΚΑ «Νίκος Γκάλης» και μόνο που δεν τον …μήνυσαν για την ιδέα του.

Ας συντηρούν λοιπόν το μύθο του κι ας τον τιμούν οι ξένοι, μιας κι έχει ξεφύγει από τα στενά ελληνικά όρια του μικρόκοσμου των παραγόντων και της μικροπολιτικής.

Η φωτογραφία είναι στο Ντόρτμουντ, όπου πήρε μέρος η Εθνική ομάδα, ένα μήνα πριν από το έπος του Ἑυρωμπάσκετ΄87῾

Έχω την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά τον Νίκο Γκάλη από το ξεκίνημα της καριέρας του στην Ελλάδα και την πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική ομάδα στο προολυμπιακό τουρνουά του Βεβέ το 1980. Τέσσερις Έλληνες δημοσιογράφοι είμαστε όλοι κι όλοι εκεί (μαζί με τον Σπύρο Μήτση, τον Θοδωρή Κοτσώνη και τον αείμνηστο Θόδωρο Μπαλφούσια, που έστελνε τις ανταποκρίσεις του στο «ΦΩΣ»). Στη διοργάνωση εκείνη ο Νικ άρχισε τη γνωριμία του με την Ευρώπη και με την ευκαιρία θυμάμαι ότι τότε έλυσε και την απορία όλων, αν μπορεί να «καρφώσει». Κάτι που έκαναν στην προθέρμανση οι υπόλοιποι έντεκα.

Στην κομψή πρόκληση του Κυριάκου Βίδα, που «κάρφωνε με χαρακτηριστική άνεση, ο Γκάλης το έκανε με επιτόπιο άλμα δύο φορές στην προθέρμανση του πρώτου αγώνα με τη Σουηδία και τρελαίνομαι που δεν μπορώ να βρω στο αρχείο μου αυτή τη φωτογραφία. Τέλος πάντων.

Και οι δυο φωτό από το Βεβέ

«Κλειστός» τύπος, που έδινε την εντύπωση του απόμακρου, αλλά ξανοιγόταν όταν εμπιστευόταν τον απέναντί του. Συνάμα και εγωιστής, που σε καμία περίπτωση δεν επαιτεί την αναγνώριση και το σεβασμό, αποστασιοποιημένος από ίντριγκες και διαξιφισμούς τους κυκλώματος . Άλλοι έπρεπε να τον παρακαλούν… Ανάγκη δεν τους έχει…

Την ημέρα που υπέγραψε στον Παναθηναϊκό