Όταν οι ΗΠΑ υποκλίθηκαν στην Ελλάδα (pics)

Σαν σήμερα. Εννιά χρόνια πέρασαν από την ημέρα ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ και ο άθλος επί των ΗΠΑ (101-95) την 1η Σεπτεμβρίου 2006 στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ στο Τόκιο, παραμένει ο σπουδαιότερος σταθμός στην ιστορία της Εθνικής ομάδας.

Σίγουρα, η αξία του ηττημένου δίνει έμφαση στην επιτυχία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μία οποιαδήποτε μεγάλη ομάδα. Μιλάμε για την «ντριμ τιμ» που γνώρισε τη μοναδική ήττα στην ιστορία της και τη φέρει βαρέως, ακόμη και σήμερα. Έγινε η αιτία για να διδαχθούν και να διαφοροποιήσουν τη φιλοσοφία τους. Μία μικρή χώρα, ταρακούνησε τη χώρα που γέννησε και διαφημίζει το μπάσκετ. Αυτά όλα δεν ανήκουν στη σφαίρα της υπερβολής από την ελληνική πλευρά, αλλά είναι οι διαπιστώσεις των ίδιων των Αμερικανών, που δεν αφήνουν να περάσει κάτι απαρατήρητο. Και δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες με τα περίλυπα πρόσωπα του Λεμπρόν, του Καρμέλο και των άλλων ΝΒΑers, που αποτυπώνουν την απογοήτευση και την έκπληξη από εκείνη την ήττα. 

Τον αγώνα εκείνο τον θυμούνται και τον αναφέρουν συνεχώς ακόμη και σήμερα. Το πόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε για τους Αμερικάνους, φαίνεται και από τις εκτενείς αναφορές τους στον ημιτελικό του ’06. Με πρώτο και καλύτερο τον προπονητή τους Μάικ Σιζέφσκι.

Στο βιβλίο του «The golden standard” αφιερώνει μεγάλο μέρος σ’  εκείνο τον αγώνα.  Εκφράζει τα συναισθήματά του, αλλά και το πόσο άλλαξε η φιλοσοφία της ομάδας μετά το μάθημα που πήραν από την Ελλάδα. Αξίζει να δούμε τι γράφει στο βιβλίο του, με αφορμή τη σημερινή επέτειο και σίγουρα τα όσα λέει αποτελούν το μεγαλύτερο εύσημο για εκείνη την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη. "Ήταν η πρώτη φορά που υπέφερα τόσο πολύ μετά απ αυτή την ήττα. Μόλις έληξε το παιχνίδι και είδα το ταμπλό να γράφει 101-95, κοίταξα τον Τζέρι Κολάντζελο  (πρόεδρος της Ομοοσπονδίας) και δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που σκεφτόμουν να πω ήταν «I’m sorry, I’m so sorry”. Mε είχε προσλάβει ως προπονητή  για  μία αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και τον απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη χώρα μου, τους παίκτες μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου.

Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και στα αποδυτήρια. Χάσαμε από την Ελλάδα για τι η ομάδα μας δεν έπαιξε ποτέ ένα τόσο δυνατό αγώνα. Στα προηγούμενα παιχνίδια μας εκείνο το καλοκαίρι κανένα δεν ήταν ισάξιο σε πάθος και ταχύτητα όσο αυτό με ην Ελλάδα. Η συνάντηση με την ελληνική ομάδα, ήταν η επιτομή του διεθνούς μπάσκετ. Ήταν ό, τι καλύτερο υπήρχε εκτός Αμερικής και εμείς δεν είχαμε μάθει να παίζουμε σ’  ένα άλλο στιλ υψηλού επιπέδου. Φυσικά όλα τα συγχαρητήρια πάνε στην Ελλάδα. Η ομάδα τους ήταν φανταστική στην επίθεση. Το «πινκ εντ ρολ» ήταν αριστοτεχνικό και οι παίκτες τους πολύ εύστοχοι, με το εντυπωσιακό 62,5%.  Ξεκινήσαμε καλά και στο δεύτερο δεκάλεπτο κερδίζαμε 12 πόντους. Είχαμε δύο ευκαιρίες να ανεβάσουμε τη διαφορά στους 15 και στους 18 πόντους, αλλά χάσαμε δύο κρίσιμα καλάθια. Δεν εκμεταλλευτήκαμε τις ευκαιρίες και η Ελλάδα πήρε το προβάδισμα στο ημίχρονο. Στο τελευταίο δεκάλεπτο προσπαθήσαμε να κάνουμε την ανατροπή, αλά δεν καταφέραμε να καλύψουμε τη διαφορά. 

  Όταν το παιχνίδι τελείωσε υπήρξε μία απογοήτευση σε όλα τα μέλη της ομάδας μας. Παρόλα αυτά, ξέραμε ότι έπρεπε   να συγχαρούμε την ελληνική ομάδα. Αγκάλιασα το φίλο μου προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, τον οποίο γνωρίζω στα περισσότερα χρόνια της μπασκετικής μου καριέρας. Του είπα «συγχαρητήρια και χαίρομαι πολύ για σένα. Ξέρω ότι είναι μια πολύ μεγάλη νίκη για σένα». Και πράγματι ήταν το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Αλλά για μένα ήταν η χειρότερη ήττα. Όπως κι αν αισθανόμουν έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δημοσιογράφους. Εγώ και ο Καρμέλο καθίσαμε στο πάνελ μπροστά σε πολλούς δημοσιογράφους και ξέραμε ότι δεν θα ήταν κάτι εύκολο. Και ο πρώτος που ρωτήθηκε ήταν ο Καρμέλο. «Πόσο σοκαρισμένοι είσαστε;». Και ο Καρμελο απάντησε: «Το να χάσουμε ένα οποιοδήποτε  παιχνίδι είναι σοκ για μας. Μπήκαμε με την νοοτροπία να κερδίσουμε,  να συνεχίσουμε και να πάρουμε το χρυσό. Δυστυχώς, οι Έλληνες μπήκαν στο παιχνίδι δυναμικά, και κέρδισαν δίκαια. Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου για μας. Κερδίσουμε μαζί χάνουμε μαζί». Δεν έδωσε δικαιολογίες και αναγνώρισε την ανωτερότητα της ελληνικής ομάδα η οποία έπαιξε πολύ καλά.

Παρότι είχε πετύχει 27 πόντους αποδέχτηκε την ευθύνη για την ήττα.  Αισθανθήκαμε αυτό τον πόνο της ήττας.  Όλοι μαζί χάσαμε. Για τους επόμενους μήνες η ομάδα δεχόταν κριτική. Πολλές φορές έγινε στους παίκτες μας ερώτηση για εκείνη την ήττα. Αλλά κανείς δεν είπε τίποτα αρνητικό. Έφυγα εκείνο το βράδυ από το γήπεδο και ήμουν πολύ απογοητευμένος. Η γυναίκα μου με παρακολουθούσε ανήσυχη. Δεν με είχε δει ποτέ τόσο καταβεβλημένο μετά από ήττα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν είχα να πω κάτι και κανείς δεν μπορούσε να μου πει τίποτα εκείνο το βράδυ. Και μετά χτύπησε το τηλέφωνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Τόκιο  και ήταν η κόρη μου η Ντέπυ. Η γυναίκα μου της εξήγησε ότι δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω στο τηλεφώνημα αλλά μετά μου μετέφερε το μήνυμά της. Η Ντέπυ είχε πει ότι  «σε κάθε παραμύθι κάτι κακό πρέπει να συμβεί. Αλλιώς δεν υπάρχει το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».  

 Παντρεμένος εδώ και 40 χρόνια με τρεις κόρες, έχω μάθει ότι οι γυναίκες έχουν ένα τρόπο να εκφράσουν τα πράγματα που ο άνδρας δεν θα μπορούσε να το κάνει. Η Ντέπυ είχε δίκιο. Για μένα προσωπικά ήταν το πρώτο βήμα προς την επιτυχία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.  Πίστευα πάντα ότι η αποτυχία είναι ένα μέρος της επιτυχίας. Μετά από μία αποτυχία τεστάρεις τις αντοχές σου. Η αποτυχία σε αναγκάζει να ξαναδείς τα πράγματα από την αρχή.  Και η ήττα από την Ελλάδα μας ανάγκασε να κοιτάξουμε που βρισκόμαστε και να αλλάξουμε κάποια πράγματα.  Κι όταν έγινε η ανάλυση του παιχνιδιού συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε πολλά πράγματα να μάθουμε. Στην αρχή δεν είδα ευκαιρίες από αυτή την ήττα. Ήμουν πολύ απογοητευμένος. Αλλά δεν ήταν τέλος της ομάδας μας. Μου το απέδειξαν τόσο ο Καρμέλο, όσο και η κόρη μου.

Μετά το παιχνίδι ο Κολάντζελο δεν πανικοβλήθηκε και ήρθε και μου είπε ότι ο στόχος μας είναι να κερδίσουμε το χρυσό στο Πεκίνο το 2008, οπότε έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε.  Τρία πράγματα έμαθα απ΄ αυτή την ήττα εκείνο το καλοκαίρι. Το πρώτο ήταν ότι έπρεπε ίσως να φέρουμε πιο έμπειρους παίκτες. Το δέυτερο ήταν η προετοιμασία. Ίσως έπρεπε να κάνουμε μία καλύτερη προετοιμασία. Και το τρίτο και πιο σημαντικό είναι ότι αναρωτήθηκα  τι έκανα λάθος στην προπόνηση και στο κοουτσάρισμα της ομάδας και τι έπρεπε να αλλάξω. Από την πρώτη στιγμή είχαμε πει ότι θα παίζουμε χωρίς να είμαστε υπερόπτες. Όταν έχασα, συνειδητοποίησα ότι παρότι το είχαμε αναφέρει, κοουτσάριζα κι εγώ με υπεροψία».

Δεν είναι όμως μόνο ο Μάικ Σιζέφσκι που αναφέρεται στο μάθημα που πήραν από την Ελλάδα οι ΗΠΑ. Ένας ακόμη κορυφαίος προπονητής, ο Ντον Κέισι στο βιβλίο του «The table of zones”, κάνει ειδική μνεία στον τρόπο με τον οποίο έπαιξε η ελληνική ομάδα. «Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το «πινκ εντ ρόλ» είναι η ζώνη. Η αδυναμία των ΗΠΑ στον ημιτελικό του 2006 ήταν να σταματήσουν το πινκ εντ ρολ των Ελλήνων.

Μετά τον αγώνα, ο σχολιαστής του ESPN  Τζέι Μπίλας είπε: «Η Ελλάδα έκανε μία πολύ καλή δουλειά στο κομμάτι αυτό. Να κρατάει τις αποστάσεις και να είναι παντού οι παίκτες της. Και το σημαντικότερο είναι ότι είχε σκορ. Πέτυχε 101 πόντους σε 40 λεπτά». Ο Ντουέιν Γουέιντ είχε δηλώσει: «Είχαμε μεγάλη δυσκολία να σταματήσουμε τα «σκριν εντ ρολ». Θα ήθελα να είχαμε αλλάξει να παίζαμε ζώνη». Ο Γουειντ δεν έκανε κριτική  στους προπονητές του απλά έλεγε ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές που πρέπει να παίζουμε ζώνη.

Σίγουρα μία ζώνη αρμόζει σε μία ομάδα που κάνει σκριν στον πλει μέικερ». Ο Κέισι στο τέλος του βιβλίου, αναφέρει τους 16 προπονητές που έχουν δώσει κάτι ξεχωριστό στο παγκόσμιο μπάσκετ και ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνει τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τονίζοντας: «Το καινοτόμο στιλ που νίκησε τις ΗΠΑ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Τόκιο το 2006».

  •  

  Να ξαναθυμηθούμε και τους παίκτες που πήραν μέρος σε εκείνο τον αξέχαστο αγώνα.

ΕΛΛΑΔΑ (Π. Γιαννάκης): Σπανούλης 22 (3), Κακιούζης 15 (1), Σχορτσιανίτης 14, Διαμαντίδης 12 (2), Φώτσης 9, Παπαδόπουλος 8, Ντικούδης 8, Παπαλουκάς 8 (12 ασίστ, 5 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 3 (1), Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος. Και ο Νίκος Ζήσης λαβωμένος στον πάγκο από το κτύπημα που είχε δεχθεί στον αγώνα με τη Βραζιλία από τον Βαρεχάο.
ΗΠΑ (Μ. Σιζέφσκι): Αντονι 27 (3), Ουέιντ 19 (1), Τζέιμς 17, Χάινριχ 12 (4), Χάουαρντ 10, Πολ 3, Μπος 3, Τζόνσον 3 (1), Μπάτιερ 1, Μπραντ.


 

Οι πανηγυρισμοί των Αμερικανών στην προσπάθεια να γυρίσουν το παιχνίδι...

...αλλά το ταμπλό θα γράψει την πρώτη ήττα τους

Το πάρτι αρχίζει...

...και το κοντραστ συναισθημάτων

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης πολιορκείται στην μικτή ζώνη

Δηλώσεις του Θοδωρή Παπαλουκά στον Βαγγέλη Ιωάννου

Ο αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς είχε μεγάλη συμβολή στη δημιουργία αυτής της ομάδας

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς σε δράση και ο Παναγιώτης Γιαννάκης επικροτεί

Οι ηρωϊκοί "Πελαργοί"

Με την εκπρόσωπο του ΕΟΤ και την εκδήλωση που θύμιζε Ελλάδα

Και η άφιξη στο "Ελ. Βενιζέλος"