Η Ελλάδα ζούσε ανέπνεε για το Ευρωμπάσκετ

image2

Είχαμε συγκεντρωθεί στη Νάουσα για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας με όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά δεν είχαμε κανένα άγχος. Το κλίμα στην ομάδα ήταν εξαιρετικό και όλοι οι παίκτες είχαμε δεθεί μεταξύ μας.

Λίγο πριν αναχωρήσουμε για την Αθήνα, μας είχε συγκεντρώσει ο αρχηγός, ο Παναγιώτης Γιαννάκης και είχαμε πει ότι αν καταφέρναμε να περάσουμε από την πρώτη φάση και να προκριθούμε στην οκτάδα θα ήταν επιτυχία. Από εκεί και πέρα ας ερχόταν ό,τι καλύτερο. Θυμάμαι είχαμε προετοιμαστεί πολύ καλά, υπήρχε ο κορμός από το Παγκόσμιο του '86, παίξαμε δυνατά φιλικά και ήμασταν πανέτοιμοι για τη διοργάνωση.

Καθώς προχώραγε το τουρνουά εισπράτταμε την αγάπη του κόσμου. Ολη η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε για το Ευρωμπάσκετ. Στη Γλυφάδα όπου μέναμε στο θρυλικό ξενοδοχείο John's ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Περίμενε να μας δει. Ακόμα και όταν περνούσαμε με το πούλμαν, έβγαιναν όλοι από τα μαγαζιά και μας χαιρετούσαν. Από τους αγώνες δεν θα ξεχάσω την ήττα από τη Σοβιετική Ενωση στην α' φάση, όταν είχαμε χάσει από τον διαιτητή Κοτλέμπα. Στα αποδυτήρια υπήρχαν παίκτες που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, όπως ο Φάνης, ο Γιαννάκης, ενώ και ο Γκάλης, που ήταν σκληρός και αλύγιστος, τον έβλεπες και τρόμαζες. Τόσο τσατισμένος!

Πάντως η ομάδα είχε ρόλους τότε, ενώ και οι 12 ήμασταν πρωταγωνιστές στους συλλόγους μας. Ακόμα και έτσι καταφέραμε να κάνουμε ένα εξαιρετικό πάντρεμα, με τον Κώστα Πολίτη να είναι μπροστά από την εποχή και να χτυπάει με τον Φάνη τα μις-ματς. Ο Γιαννάκης ήταν ο ιθύνων νους, ο Γκάλης έπαιζε το παιχνίδι της απομόνωσης αλλά ήταν πολύ ομαδικός και δεν έκανε κατάχρηση, είχαμε γρήγορους ψηλούς με πρώτο και καλύτερο τον Φασούλα, γενικά ήμασταν πραγματική ομάδα. Τότε έμενα στο δωμάτιο με τον Χριστοδούλου και θυμάμαι να μου λεει ότι δεν θέλει να πάει ΝΒΑ επειδή δεν θέλει να αποχωριστεί τους φίλους του, τους συγγενείς του και τη Νέα Σμύρνη!

Δεν θα ξεχάσω τη δίψα του κόσμου να βρει ένα εισιτήριο. Μάλιστα ο κόουτς είχε απαγορεύσει να δίνουν γραμμές στα δωμάτια που μέναμε, άλλωστε τότε δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια τα κινητά, αφού όλοι ήθελαν ένα μαγικό χαρτάκι. Φίλοι, συγγενείς, όλοι! Και μετά από τις νίκες, πραγματική λαοθάλασσα. Έμεναν και πανηγύριζαν κάτω από το ξενοδοχείο. Και μιλάμε για χιλιάδες κόσμος! Επίσης η Μαρινέλλα και ο Πάριος. Συνέχεια κοντά μας. Δίπλα μας. Το ίδιο και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη...

Στον πάγκο μας κάθονταν και ο Ρόνι Σεϊκέλι. Μάλιστα όταν φορτώθηκε ο Φασούλας με τέσσερα φάουλ στον τελικό του έλεγαν 'άντε ετοιμάσου να μπεις μέσα'. Και αυτός μας στήριξε πολύ. Στον τελικό και λίγο μετά το τέταρτο φάουλ του Καμπούρη στην παράταση, ο Κώστας Πολίτης μου έκανε νόημα να κάνω ζέσταμα. Ε, ήταν η στιγμή που φοβήθηκα όσο ποτέ άλλοτε. Δεν ήθελα να παίξω. Ευτυχώς ο Αργύρης έμεινε στο ματς, ευστόχησε στις βολές και πήραμε στο τέλος το κύπελλο. Ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε και στον Λιβέρη (σ.σ. Ανδρίτσο) αφού χωρίς τις δικές του βολές δεν θα είχε πάει ποτέ το ματς στην παράταση και θα είχαμε χάσει, όπως επίσης και σε όλον τον πάγκο. Ολα τα μέλη της ομάδας, βοήθησαν εξίσου...

Θυμάμαι ότι είχαν επιστρατευτεί περιπολικά για να μας πάνε στο ξενοδοχείο προκειμένου να περάσουν από τη λαοθάλασσα που είχε σχηματιστεί, ενώ όταν ήμασταν στο πούλμαν και φτάναμε στο ξενοδοχείο, μπαίναμε από κρυφή είσοδο. Αλλιώς δεν θα φτάναμε ποτέ στα δωμάτιά μας. Εξωπραγματικές καταστάσεις.Και να πω την αλήθεια, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι καταφέραμε. Έπρεπε να περάσουν μερικές ημέρες για να καταλάβουμε τι είχε συμβεί... Άλλωστε τότε δεν υπήρχαν ούτε sites, ούτε άμεση ενημέρωση, ούτε τίποτα. Μονο η κρατική τηλεόραση και οι εφημερίδες. Εχω κρατήσει τα αποκόμματα και έχω φτιάξει ειδικό κολάζ!

Είναι στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα μας...

image1