Απ’ την γκρίνια και τις …απολύσεις, στον δρόμο του ‘68

aek harris
Του Κ. Τσιαμτσιούρη

Εντάξει παιδιά, μην τρελαινόμαστε, στην ΑΕΚ γνώριζαν απ’ το …Φθινόπωρο του 2017 ότι ο δρόμος για το φετινό Φάιναλ-Φορ του Τσάμπιονς Λιγκ θα έπεφτε πάνω στην επέτειο του 1968, στις 4 Απρίλη.

Το έλεγε το ημερολόγιο της ΦΙΜΠΑ και της διοργάνωσης απ’ την βραδιά της κλήρωσης… Και τότε οι άνθρωποί της το είχαν κυκλώσει με κίτρινο …φωσφοριζέ μαρκαδόρο και σχεδίαζαν από τότε την …φιέστα στο ΟΑΚΑ (θεωρώντας ότι η ομάδα τους θα πάει με πλεονέκτημα έδρας στην φάση των «8»)…

Αν ρωτούσες τότε τον Μάκη Αγγελόπουλο και τους συνεργάτες του, θα σου έλεγαν ότι η ΑΕΚ και «πρέπει και θα πάει στο Φάιναλ-Φορ». Δεν είναι λόγια δικά μας… Και το πίστευαν πραγματικά, έστω και αν το περασμένο καλοκαίρι η ΚΑΕ δεν έκανε καμία φοβερή αύξηση στο μπάτζετ της ομάδας (ίσως έκανε και κάποια μείωση για να λέμε την αλήθεια…)

Το πίστευαν όμως γιατί θεωρούσαν ότι τα προηγούμενα χρόνια, από τότε που επέστρεψε η ομάδα στην Α1, είχαν μάθει απ’ τα …παθήματά τους, που τους έγιναν μαθήματα. Είχαν μάθει ότι τα χρήματα από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά έχουν σημασία περισσότερο οι σωστές και συνετές επιλογές του καλοκαιριού, η εμπιστοσύνη στην ομάδα, ο σχεδιασμός και η υλοποίησή του. Και συνέχισαν να μαθαίνουν απ’ τα λάθη τους όταν όλα αυτά που έλεγαν το καλοκαίρι βρέθηκαν στον …αέρα όταν η ομάδα άρχισε να χάνει απ’ το Λαύριο, τον Κολοσσό… Και η εμπιστοσύνη στο πλάνο πήγε περίπατο, όπως και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος που ήταν ο εκφραστής της νέας φιλοσοφίας, όπως τουλάχιστον είχε ειπωθεί στην δική του παρουσίαση…

Στον αθλητισμό όμως το πιο σπουδαίο δίδαγμα είναι ότι κάθε φορά που πέφτεις πρέπει να σηκώνεσαι και να προσπαθείς ξανά και ξανά και θα τα καταφέρεις αν κάθε φορά γίνεσαι λίγο πιο σοφός, όχι πολύ, όχι αμέσως, απλά ένα κάτι τι περισσότερο, ώστε το επόμενο βήμα σου να σε ξαναβάζει σε σωστή τροχιά. 

Η ΑΕΚ έφερε ξανά στο τιμόνι της τον Ντράγκαν Σάκοτα, αν και τότε υπήρχαν σκέψεις και για άλλους προπονητές, κάποιον απ’ αυτούς που επισκέπτονταν συχνά-πυκνά το ΟΑΚΑ και έκαναν δημόσιες σχέσεις στις εξέδρες του. Ίσως κάποιος απ’ αυτός να τα είχε πετύχει και καλύτερα, αλλά καμιά φορά οι επιλογές δικαιώνονται όσο λάθος ή περίεργες και αν φαίνονται εκείνη την ώρα, ενώ άλλες αποδεικνύονται λανθασμένες ακόμη και αν υπήρχαν γι αυτές ολόκληρες σελίδες επειχειρημάτων.

Ο Σάλε δεν είναι χθεσινός, αλλά και αυτός είναι άνθρωπος των συμπτώσεων: Ο τελευταίος προπονητής με τον οποίο η ΑΕΚ είχε γευτεί χαρά τίτλου, απόντος του δηλαδή η «Ένωση» είχε μείνει μακριά απ’ τις κούπες για 16 ολόκληρα χρόνια.

Πριν από τρια χρόνια ανέλαβε την ΑΕΚ ξανά σαν προπονητής, αλλά έφυγε ένα βράδυ σχεδόν κυνηγημένος απ’ τους ανόητους της εξέδρας και των VIP, που δεν είχαν μάθει την αξία της υπομονής και τον σεβασμό… Ρίσκαρε με την επιστροφή του, όχι το δικό του όνομα, αλλά το να μπλέξει με μια κατάσταση που έδειχνε εξαιρετικά περίπλοκη, εκτός ελέγχου ίσως, με μια στρατιά …συμβουλατόρων να πιπιλίζει το μυαλό του Μάκη Αγγελόπουλου και να τους προτείνουν εκατό διαφορετικές λύσεις για την «επιστροφή της βασίλισσας».

Και ο Μάκης Αγγελόπουλος «αποφόρτισε» την ομάδα, δείχνοντας να τον ενδιαφέρει περισσότερο η ταινία του ’68, που τελικά αποδείχθηκε επιδραστικότερη των προσδοκιών, όπως με την προβολή της στους παίκτες στο Ηράκλειο, πριν από τον τελικό του Κυπέλλου. Και ενώ οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν πείθονται εύκολα να επιστρέψουν στην εξέδρα, ούτε καν μετά απ’ την κατάκτηση αυτού του τροπαίου, ούτε καν μετά την πρόκριση σε μια βραδιά θρίλερ με αντίπαλο την Μπαϊρόιτ και ένα σωρό άλλα σενάρια αποκλεισμού, ο Μάκης Αγγελόπουλος επεξεργάζεται σχέδια δημιουργίας νέου γηπέδου… Και ποιος θα τον κατηγορήσει που προκρίνει μια λύση 5 χιλιάδων θέσεων (αν αληθεύουν οι πληροφορίες), αντί μιας λύσης 15 χιλιάδων θέσεων; Αυτοί που δεν έρχονται στο γήπεδο;

Η πρόκριση επί της Σλάβιας Πράγας, σόρι, κεκτημένη ταχύτητα, επί της επίσης τσέχικης Νίμπουργκ, όπως το 1968 όταν η ΑΕΚ ανέτρεψε διαφορά 17 πόντων απ’ την Ίνις Βαρέζε για να περάσει και να φτάσει στο Φάιναλ-Φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων (όση ήταν και η συνολική διαφορά λίγο πριν το 30’ χθες…), ήρθε ως μια ακόμη σύμπτωση. Και η τύχη ευνοεί όσους δουλεύουν είπε ο Σάκοτα στο Νίμπουργκ, αναφερόμενος ίσως στις χαμένες βολές του Τσέχου στο τελευταίο λεπτό, ή στο σουτ-προσευχή του Πάντερ, του παίκτη που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μόλις ένα μήνα στο ρόστερ της ομάδας και από την ημέρα που ήρθε μπορεί να έχει …περιορίσει κάπως τον ρόλο του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, αλλά έδωσε λύσεις που έψαχνε όχι μόνο φέτος αλλά και πέρσι και πρόπερσι η ΑΕΚ στην θέση αυτή κάνοντας τότε αλλαγές επί αλλαγών χωρίς επιτυχία στην περιφέρειά της…

Η ΑΕΚ πήρε λοιπόν την πρόκριση μια βραδιά που τα αστέρια μπήκαν στην σωστή σειρά και όλα πήγαν κατ’ ευχήν… Το θέμα είναι πλέον η διαχείριση και της κατάστασης και των συμπτώσεων: Να μην επιστρέψει η εσωστρέφεια, η γκρίνια και η απαξίωση μιας προσπάθειας, που έφθειραν την ΑΕΚ στο ξεκίνημα της σεζόν. Το άνοιγμα στον κόσμο της και στους μπασκετόφιλους γενικά το κάνουν τα αποτελέσματά της.

Σιγά-σιγά έρχεται και η πίστη και η εμπιστοσύνη και αυτά γεμίζουν ξανά τις εξέδρες. Τις εξέδρες τις γεμίζουν και τα μεγάλα σουτ, όπως αυτό του Πάντερ, τις γεμίζουν όμως και παίκτες όπως ο Μάνι Χάρις. Παίκτες που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να απομυθοποιούμε εύκολα επειδή «δεν πασάρουν», ή επειδή «δεν παίζουν άμυνα», ή επειδή «παίζουν δίχως κίνητρο».

Η επιλογή ρίσκο της ΑΕΚ, καθώς έπρεπε να τον περιμένει να έρθει απ’ την Κίνα χωρίς καλοκαιρινή ξεκούραση, τραυματίας και με μεγάλη καθυστέρηση, τώρα αποδίδει. Και θα απέδιδε περισσότερο ίσως αν το «isolation» για να σουτάρει αυτός στα κρίσιμα σημεία εφαρμοζόταν και νωρίτερα στην σεζόν. Όπως θα απέδιδε ίσως περισσότερα και το σχήμα με τους πιο …κοντούς αλλά πιο μπασκετικούς Χάντερ και Τζέιμς στις θέσεις 4 και 5. Και για να λέμε και τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η εμπιστοσύνη της ΑΕΚ σε πολύπειρους Έλληνες παίκτες, όπως ο Ξανθόπουλος και ο Βασιλόπουλος σε ρόλους κλειδιά αποδίδει περισσότερα και άμεσα απ’ ότι είχε αποδώσει η, μικρή, είναι αλήθεια, εμπιστοσύνη στους «μικρούς» ή στους ταλαντούχους πιο νεαρούς παίκτες της.

Επίσης ο Σάκοτα βλέπει ότι τα βαριά σχήματα με Μαυροειδή και Καββαδά είναι για συγκεκριμένη χρήση, όχι για να παίζει ο πρώτος 25-30 λεπτά, όπως στην αρχή της σεζόν, κάτι που δεν είχε μπασκετική λογική και σε τελική ανάλυση τον εξαντλούσε και τον ίδιο και επηρρέαζε αρνητικά και την χημεία της ομάδας, ειδικά απέναντι σε πιο γρήγορες και αθλητικές ομάδες, όπως οι περισσότεροι εκ των αντιπάλων της στο Τσάμπιονς Λιγκ…

Όλα αυτά τα μαθήματα αλλά και οι συμπτώσεις έφεραν την ΑΕΚ εδώ, στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, Κυπελλούχο Ελλάδας και μετά από πέντε μήνες στην κανονική σεζόν της Α1 και πάλι στην τετράδα, απ’ την οποία είχε μείνει έξω στους πρώτους τέσσερις… Και με νίκες επί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, ήδη τέσσερις συνολικά, δυο στο Κύπελλο και δυο στο πρωτάθλημα…

Αυτό και αν δεν έχει ξαναγίνει τα τελευταία 17 χρόνια… Και ακόμη μέσα σε όλους τους στόχους της, με 1/3 ήδη στην τροπαιοθήκη της…