Έχυσε το γάλα απ’ την …καρδάρα

zntovts1

Για μια ακόμη φορά η ΑΕΚ δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που αυτή έχει δημιουργήσει, παρουσιάζεται φορτωμένη με άγχος, έχει θολωμένο μυαλό σε κρίσιμα σημεία και επιμένει σε λύσεις, σχήματα και τακτικές που δεν αποδίδουν.

Πάνω που η ΑΕΚ έδειχνε να έχει πάρει, για πρώτη φορά φέτος, καλά την …στροφή προς την ψυχολογία του νικητή, μετά τις νίκες επί του Άρη στο ΟΑΚΑ και επί της Λούντβιχσμπουργκ, τα κατέστρεψε όλα στο Αλεξάνδρειο, όπου έχασε δικό της παιχνίδι.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, που θα πρέπει να ψάξει ο Γιούρι Ζντοβτς με τους συνεργάτες του, η ΑΕΚ δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί όταν ένα κρίσιμο παιχνίδι δεν πάει με τα …νερά της απ’ την αρχή, ή στραβώνει άσχημα στην διάρκειά του. 

Κατόπιν εορτής και εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πούμε πολλά και είμαι σίγουρος ότι και ο Σλοβένος θα συμφωνούσε βλέποντας κάποια στιγμή το βίντεο του αγώνα, ότι εκτός απ’ τα λάθη των παικτών του, τα οποία επεσήμανε στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα, έγιναν λάθη και απ’ τον ίδιο στον ημιτελικό, που για την ΑΕΚ ήταν κανονικός τελικός και σαν τέτοιος αντιμετωπίσθηκε.

Ίσως αυτό να ήταν και το πρώτο λάθος εκ μέρους των ανθρώπων της «Ένωσης», καθώς ενώ το άγχος θα έπρεπε να το έχει ο Άρης ως γηπεδούχος, εμφανίσθηκαν στην σάλα «Νίκος Γκάλης» τελείως διαφορετικοί, προς το χειρότερο, σε σχέση με τον αθηναϊκό «Νίκος Γκάλης», το ΟΑΚΑ…

Είναι γνωστή η λογική και το πιστεύω του Γιούρι Ζντοβτς φέτος, που προτιμά να ξεκινά στον πάγκο τον Μάικλ Ντίξον, αλλά αν του βγαίνει κάποιες φορές, ειδικά με αντιπάλους πολύ χαμηλότερης δυναμικότητας, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτεί ειδικά σε ντέρμπι, σε αγώνες που η μπάλα καίει. Χθες για μια ακόμη φορά ο Αμερικανός σηκώθηκε να μπει αλλαγή, ενώ ήδη ο Άρης είχε πάρει διψήφια διαφορά πόντων και αν κρίνουμε απ’ το τελικό αποτέλεσμα, η ΑΕΚ όσο ήταν αυτός στο παρκέ κέρδισε τον Άρη, απλά δεν κάλυψε αυτή την αρχική εις βάρος της διαφορά.

Ένα ακόμη στοιχείο στο οποίο πιστεύει ο Σλοβένος είναι ότι μπορεί να ευνοήσει την ομάδα του ένα ψηλό σχήμα με τον Μίλαν Μιλόσεβιτς σε θέση «3» και τον Τζαουάντ Ουίλιαμς σε θέση «4», με τον Βόσνιο, στην θεωρία, να εκμεταλλεύεται τα μις-ματς με το αντίπαλο τριάρι, που συνήθως είναι πιο κοντό, ή λιγότερο δυνατός παίκτης απ’ αυτόν. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ότι θεωρεί τον Μίνια σμολ φόργουορντ, όσο το ότι συνδυάζεται στην πεντάδα με τον Αμερικανό, ο οποίος ειδικά τον τελευταίο ενάμιση μήνα, είναι ο χειρότερος παίκτης της ΑΕΚ (εντάξει, ο Φόλκερ δεν ήταν ακριβώς …παίκτης). Ο Ουίλιαμς δεν έχει ούτε αρκετή ενέργεια, ούτε γρήγορα πόδια, ούτε όγκο για να κοντράρει τους ψηλούς των αντιπάλων, δεν έχει μεγάλες πιθανότητες να πάρει ένα ριμπάουντ που το διεκδικούν και άλλοι, ούτε να παίξει άμυνα με το κορμί του. Το μόνο του όπλο είναι η εμπειρία και με αυτήν κάνει ό,τι κάνει. 

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται» είπε ο Ζντοβτς μετά την ήττα στο Αλεξάνδρειο, αλλά ειλικρινά αυτό είναι που πρέπει να τον προβληματίσει αρκετά. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ καταφέρνει να παρουσιαστεί κατώτερη των προσδοκιών. Σε απόλυτους αριθμούς το σκεπτικό του Σλοβένου, που έχει πει στους παίκτες του ότι αν κρατάμε τους αντιπάλους κάτω απ’ τους 70 πόντους, θα κερδίζουμε τα παιχνίδια, έχει βρει εφαρμογή φέτος μόνο με ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας. Ο Άρης πέτυχε 67 αλλά και πάλι κέρδισε, ενώ απ’ τον Δεκεμβρη και μετά σπάνια η ΑΕΚ καταφέρνει να κρατήσει αντίπαλο κάτω απ’ τους 70 πόντους…

Και επανέρχομαι στο θέμα του Ντίξον: Καλά δεν ξεκίνησε στο πρώτο ημίχρονο, αφού έτσι είναι ο τρόπος και το ροτέισιον της ομάδας. Την ώρα όμως που μπαίνει και δείχνει ζεστός, γιατί ξαναμένει πάλι εκτός στο δεύτερο ημίχρονο, σε ένα διάστημα που η ΑΕΚ έδειχνε να έχει ανακτήσει τον έλεγχο του ρυθμού; Και ο Ουίλιαμς, υπό του μηδενός και χθες, τι δουλειά είχε στο παρκέ στα τελευταία λεπτά; 

Η «Ένωση» είχε την ατυχία να χάσει τον αρχηγό της και τον πιο φορμαρισμένο παίκτη της, τον Ντούσαν Σάκοτα, σε ένα κρίσιμο σημείο της αναμέτρησης, ενώ και ο Μιλόσεβιτς ήταν το ίδιο ή και περισσότερο άστοχος απ’ τον Ουίλιαμς. Στην τελευταία φάση όμως αν ήταν στο παρκέ ο Ελονού ίσως έβγαινε σε βοήθεια και έκλεινε πιο αποτελεσματικά τον διάδρομο στον Κάμινγκς. Λέμε τώρα…

Όλα αυτά βεβαίως, κατόπιν εορτής… Και είναι άδικο πολλές φορές να κρίνουμε την προσπάθεια μιας ομάδας, κάποιων παικτών ή και του προπονητή, αφού ο αντίπαλος έχει ευστοχήσει στην εκπνοή σε ένα αγώνα τόσο αμφίρροπο. Και στον Άρη, παρότι η ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη έχει πολύ μικρότερο μπάτζετ απ’ την ΑΕΚ, θα υπήρχε γκρίνια αν το παιχνίδι τελείωνε στο καλάθι του Ρόκο Λένι Ούκιτς, αν και όχι το ίδιο δικαιολογημένη, αφού ο Έλληνας τεχνικός χειρίσθηκε όσο καλύτερα μπορούσε και το ρόστερ του, αλλά και την κατάσταση με τον Μπάκνερ, που έπαιξε ενώ ήταν …υπ’ ατμόν.

Η ΑΕΚ απ’ την άλλη δεν έχει δικαιολογίες: Δεν είχε πλέον τραυματισμούς, κάλυψε το κενό που είχε εντοπισθεί στους γκαρντ με την έλευση του ΜακΓκραθ, ο οποίος ήταν πολύ καλός για πρώτο παιχνίδι και μάλιστα εκτός έδρας, διόρθωσε και το λάθος στην ρακέτα της με τον Ελονού... Θα μπορούσε να είχε και την ψυχολογία μαζί της μετά το +20 επί του Άρη στο ΟΑΚΑ, αλλά για κάποιον, αδιευκρίνιστο πάλι, λόγο, δεν τα κατάφερε. Και όπως κάθε φορά στον επαγγελματικό ομαδικό αθλητισμό, δεν μπορεί να φταίει ένας παίκτης που δεν έπαιξε μια άμυνα, ή κάποιος που αστόχησε σε ένα ελεύθερο σουτ… Ειδικά όταν κάποια φαινόμενα επαναλαμβάνονται.