Kαλός... «πολίτης», Δημήτρη - «Κeep... winning», Βασίλη!

Diamant Span Game4

Ο Γιώργος Βαλαβάνης γράφει για το «καλύτερο τανγκό απο τους δυο καλλιτέχνες του ελληνικού μπάσκετ» που έκαναν «κουρελόχαρτα τις αμέτρητες ανακοινώσεις των δύο ΚΑΕ», ενώ συγκρίνει την τελευταία φάση με το... μονό των Γκάλη-Γιαννάκη στο ματς Ιωνικού-Αρη...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

Ωραία ημέρα ξημέρωσε για το ελληνικό μπάσκετ, ύστερα από ένα βράδυ που θα μείνει αξέχαστο στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Δημήτρης αγκαλιά με τα δυο παιδιά του. Ο Βασίλης αγκαλιά με τα τέσσερα παιδιά του.

«Γεμάτος» ο Δημήτρης από την μυθική καριέρα του. «Γεμάτος» ο Βασίλης από την κατάκτηση του φετινού τίτλου, στον οποίο έβαλε την υπογραφή του σε τρείς συνεχόμενους τελικούς. Ήταν το καλύτερο «τανγκό» απο τους δυο καλλιτέχνες του ελληνικού μπάσκετ.

Η τελευταία φάση της δεύτερης παράτασης στον τέταρτο τελικό, ήταν ένα «μονό», σαν να μην υπήρχαν οι άλλοι οκτώ συμπαίκτες τους στο παρκέ. Και έμοιαζε πολύ μ’ ένα άλλο «μονό» του ελληνικού μπάσκετ, στην προ ’87 εποχή, όταν ο Γιαννάκης σημείωσε 73 πόντους και ο Γκάλης σκόραρε 62 σε παιχνίδι Ιωνικού-Αρη.

Αυτή την φορά, ήταν μια φάση που ισοδυναμούσε με την κατάκτηση ή όχι του πρωταθλήματος. Σ’ ένα φωτογραφικό «κλίκ» και με τους δυο «τιτάνες» στον αέρα, αποθανατίστηκε η ομορφιά του μπάσκετ  και του σασπένς που θέλει-πάντα- γερή καρδιά για να το παρακολουθήσεις και να το αντέξεις. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το ελληνικό μπάσκετ, είναι «φτωχότερο» από σήμερα με την αποχώρηση του Δημήτρη και το ίδιο θα συμβεί, ύστερα από δυο χρόνια, όταν και ο Βασίλης κρεμάσει τα παπούτσια του. 

Γιατί και οι δυο είναι τα «Εβερεστ» του ελληνικού μπάσκετ και πέραν της καθομολογούμενης αγωνιστικής αξίας τους, παγκοσμίως, δίδαξαν ήθος και απέφυγαν με όλες τις δυνάμεις τους να μην κορνιτοποιηθούν από την «μέγγενη» του άκρατου φανατισμού και του διαχρονικού μίσους «πράσινων» και «κόκκινων». Μακάρι, ο πολιτισμός που κυριάρχησε στους φετινούς τελικούς και ειδικά στον τέταρτο αγώνα να είναι η ΑΡΧΗ για μια νέα εποχή στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο τίτλος κρίθηκε μέσα στο γήπεδο και στην έδρα του «αιώνιου» αντιπάλου. Δεν υπήρξε η παραμικρή κίνηση διακοπής από την εξέδρα, αποδόθηκαν συγχαρητήρια από τον ηττημένο στον νικητή και ο εναγκαλισμός Σπανούλη-Διαμαντίδη, έκαναν «κουρελόχαρτα» τις αμέτρητες ανακοινώσεις των διοικήσεων και των δυο ΚΑΕ, τα δυο τελευταία χρόνια και άφησαν στο περιθώριο αυτής της αποθέωσης και αναγνώρσισης, εκατέρωθεν, το «σύρσιμο» στα δικαστήρια, τις ατελείωτες αντεγκλήσεις του στην ΚΕΔ και τους ειρωνικούς και προβλητικούς, προσωπικούς χαρακτηρισμούς των τριών προέδρων.

Υπήρχε η επιλογή του δίποντου για τον Σπανούλη, ώστε το παιχνίδι να πήγαινε στην παράταση ή του κερδισμένου φάουλ. Επέλεξε το 3ποντο, όπως και στον δεύτερο τελικό, σχεδόν από το ίδιο σημείο. Για τον Διαμαντίδη, υπήρχε μόνο η επιλογή της καθαρής άμυνας, με τα μακριά χέρια του. Το σώμα του και κυρίως η κόπωση από τα 37 λεπτά συμμετοχής δεν τον «άκουσε».

Για λίγα εκατοστά και με το βήμα προς τα πίσω- χωρίς να κάνει βήματα αυτή την φορά- ο Σπανούλης βρήκε την κατάλληλη απόσταση για να αποφύγει το κόψιμο και να πεί «πικρό αντίο» στον Διαμαντίδη. Κι αυτός ο μεγάλος κύριος (εννοείται κεφαλαίο το Κ) των ελληνικών γηπέδων, ο ταπεινός στάρ εκτός αυτών, έδωσε το χέρι του σε όλους, δευτερόλεπτα μετά την χαμένη «μονομαχία» από τον Σπανούλη. Γιατί, αυτός ήταν πάντα ο Δημήτρης. Κάνουμε την δουλειά μέσα στο γήπεδο, παίζουμε μπάσκετ, χαρίζουμε όμορφες στιγμές στον κόσμο και είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε, συνεχίζουμε για την επόμενη πρόπονηση και αγώνα.

Ο Διαμαντίδης δεν αμφισβητήθηκε ποτέ στον Παναθηναϊκό. Ο Σπανούλης χρειάσθηκε να βάλει τα χέρια στα αυτιά του για να «βουλώσει» την γκρίνια της εξέδρας. Υποσχέθηκε ότι είναι ο παίκτης-πρωτάθλημα και το έκανε πράξη. Ο Σπανούλης, με ή χωρίς τίτλο, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, το τέλος του Διαμαντίδη, θα ήθελε το ίδιο αποθεωτικό φινάλε από τους Ολυμπιακούς. Ακόμα κι αν κατακτήσει τίτλο ή βρεθεί ένας άλλος...Σπανούλης και τον κερδίσει. Γιατί, όποια κι αν η τελευταία εικόνα, η προσφορά και των δυο στους «αιώνιους», θα μνημονεύεται από γενιά σε γενιά.