Μόνο μία λέξη για τον Παπαλουκά: Respect!

Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν. Τόσο για τον Ολυμπιακό, όσο και για τον Θοδωρή Παπαλουκά που -τελικά- έλυσαν σαν φίλοι, κι όχι σαν εχθροί, τις διαφορές τους πριν από μερικές ημέρες. Διαφορές που τους οδήγησαν στα πρόθυρα του Ανώτατου Διαιτητικού Δικαστηρίου (ήτοι το CAS). Διαφορές που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν την εικόνα και το πρεστίζ ενός από τους καλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Και θα ήταν άδικο.

Πριν από λίγο έγινε γνωστό ότι η ΤΣΣΚΑ Μόσχας θα τιμήσει τον 36χρονο (πια) «Τεό» για την προσφορά του στον σύλλογο με αποκορύφωμα τη διετία 2005-06 και 2006-2007. Το διάστημα που έκανε «παπάδες» στην καριέρα του. Πρωταθλητής Ευρώπης το 2006 στην Πράγα και πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ, καλύτερος Ευρωπαίος την ίδια χρονιά, MVP της Ευρωλίγκας την επόμενη σεζόν, φιναλίστ στο φάιναλ φορ της Αθήνας και δύο φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης, έστω και αν ερχόταν πάντα από τον... πάγκο. Μάλιστα το 2008 επιλέχθηκε και ένας από τους καλύτερους 50 παίκτες στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Ένας παίκτης που άφησε το δικό του στίγμα στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Ξεκίνησε από τα χαμηλά. Κάπου στο Νέο Ψυχικό όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στον Εθνικό Ελληνορώσων σε ηλικία 11 ετών, επηρεασμένος και εκείνος, όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, από το «χρυσό» Ευρωμπάσκετ του '87. Από εκεί τον εντόπισαν οι Αμπελόκηποι από όπου άρχισε να συστήνεται στο ελληνικό μπάσκετ ως... δίμετρος πλέι μέικερ. Δάφνη, Πανιώνιος, Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ, Μακάμπι οι επόμενοι σταθμοί στην πλουσιοπάροχη (τόσο από οικονομικής πλευράς, όσο και από πλευράς τίτλων) καριέρα του. Ένας παίκτης που έδωσε και την ψυχή του στην Εθνική ομάδα, «αγγίζοντας» παράλληλα και το όνειρο του ΝΒΑ με το ενδιαφέρον των Λέικερς!

Μπορεί στην δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό να μην απέδωσε τα αναμενόμενα με αποτέλεσμα να μείνει χωρίς εγχώριο τίτλο ωστόσο τίποτε δεν μπορεί να μειώσει την αξία του. Θα ήταν το λιγότερο άδικο εάν έλεγε κάποιος κακή κουβέντα για τον Παπαλουκά. Όπου και αν αγωνίστηκε προσπαθούσε και με το παραπάνω. Μερικές φορές μπορούσε να παρασυρθεί από τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό του, αλλά πάντα είχε στο μυαλό του το «εμείς» και όχι το «εγώ». Πάντα κοιτούσε να κάνει «μάγκες» τους συμπαίκτες του. Πάντα ήθελε το καλό της ομάδας του. Ο αλτρουισμός και η ομαδικότητα ήταν η... δεύτερη φύση του και ουδέποτε εκβίαζε καταστάσεις. Μέσα στις τέσσερις γραμμές ήταν ο άνθρωπος που λάτρευαν οι συμπαίκτες του και εκείνος που αγαπούσαν να μισούν οι αντίπαλοί του.

Κατηγορήθηκε ότι είναι «φραγκοφονιάς». Γιατί; Επειδή ήθελε να εξασφαλίσει τα χρήματα τα οποία είχε ΔΟΥΛΕΨΕΙ; Στην τελική κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία... Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν «παρών» σε όλες τις προπονήσεις και σε όλες τις υποχρεώσεις της ομάδας του. Τώρα θα μου πείτε, «σιγά την ανάγκη που είχε για μερικά εκατομμύρια παραπάνω...»

Κάθε άνθρωπος που εργάζεται, όπου και αν εργάζεται, όσα χρήματα και αν παίρνει, δικαίως θέλει και να τα πάρει. Όποιος έχει αντίθετη άποψη και θεωρεί ότι θα χάριζε χρήματα, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τον πιστέψω... Ακόμη και αν έπρεπε να το κάνει απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα, κάτι που δεν έχει κρύψει ποτέ στη ζωή του. Ο Ολυμπιακός ήταν, είναι και θα είναι η ομάδα του Παπαλουκά. Μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός τον είχε προσεγγίσει, αλλά εκείνος δεν ήθελε να ντυθεί στα πράσινα.

Και του βγάζω το καπέλο για έναν λόγο. Ακόμα και στη δύση της καριέρα του, ακόμα και όταν είχε χάσει τη σπιρτάδα και την ενέργεια από το πρόσφατο παρελθόν, δεν θέλησε να παίξει σε χαμηλότερο επίπεδο. Μπορεί να του είχαν γίνει προτάσεις από ελληνικές ομάδες, αλλά εκείνος προτιμούσε να παραμένει ανενεργός από το να αγωνιστεί κάπου που δεν θα τον κάλυπτε σε αγωνιστικό επίπεδο. Και εκεί που δεν το περίμενε κανείς, πρόταση από τη Μακάμπι και πρόταση από την ΤΣΣΚΑ που έκλεισε την καριέρα του ως πραγματικός «τσάρος». Το όνομά του θα παραμείνει για πάντα συνδεδεμένο με τη χρυσή εποχή της ρωσικής ομάδας την πρώτη δεκαετία του 2000 ως ένας από τους καλύτερους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της. Εν κατακλείδι. Το ελληνικό μπάσκετ χρωστάει στον Παπαλουκά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν από τους πρώτους (και τους καλύτερους) πρεσβευτές μας στο εξωτερικό...

Μόνο «respect» για τον Παπαλουκά. Τίποτε άλλο.