Τα τρία γκαρντ δεν έφεραν την ευτυχία...

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για την επιλογή του Αντρέα Τρινκιέρι να «κόψει» τον Δημήτρη Κατσίβελη και να πάει την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ με τρεις χειριστές της μπάλας. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη κίνηση εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο και αυτό δεν είναι κάτι που λέμε εμείς, αλλά τα... γεγονότα. Βέβαια ο Ιταλός προπονητής μπορεί να δικαιωθεί πανηγυρικά μετά το τέλος της διοργάνωσης και να γίνει ο πρώτος μάγκας!  Όπως φυσικά να συμβεί και το αντίθετο. Η Εθνική να αποτύχει και να μπει στο μάτι του Κυκλώνα

Μέχρι τότε έχουμε καιρό. Αν και η επιλογή του να «κόψει» τον Βουγιούκα για χάρη του... ρολίστα Καββαδά βρήκε πολλούς υποστηρικτές, το να επιλέξει τρεις «καθορόαιμους» χειριστές της μπάλας προκάλεσε αρκετά ερωτηματικά. Σε μια διοργάνωση με συνεχόμενα ματς όπου το αποτέλεσμα αποτελεί μονόδρομο εάν θέλει μια ομάδα να φτάσει ως το τέλος, σίγουρα θα κάνει την εμφάνισή της η κούραση. Σωματική και πνευματική. Αν δε παρουσιαστούν και τραυματισμοί, τότε χαλάει όλη η χημεία και οι λύσεις που θα έχει στα χέρια του θα περιοριστούν αρκετά.

Όσο σωστό θεωρώ την επιλογή Καββαδά, άλλο τόσο με προβληματίζει η παρουσία των τριών γκαρντ. Ακόμη κι αν το δούμε ιστορικά θα παρατηρήσουμε ότι η Εθνική μας ομάδα δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλό την τελευταία 15ετία έχοντας τρεις χειριστές της μπάλας. Οι επιτυχίες, τα μετάλλια και οι διακρίσεις ήρθαν με τέσσερις χειριστές της μπάλας. Φανταστείτε στο Παγκόμιο της Ιαπωνίας το 2006 να είχαμε δύο γκαρντ μετά τον τραυματισμό του Νίκου Ζήση από το αλήτικο χτύπημα του Βαρεζάο... Υπήρχε περίπτωση να φτάναμε τόσο μακριά στη διοργάνωση με αποτέλεσμα να κερδίσουμε και τους Αμερικανούς;  Δύσκολο, αν όχι αδύνατον.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αν και θα μπορούσα να ξεκινήσω από πολύ πιο πίσω θα επιλέξω το Παγκόμιο της Αθήνας το 1998.

Ποιοι ήταν στα γκαρντ που θα μπορούσαν να παίξουν και στον άσο; Καλαϊτζής, Μπουντούρης και Κορωνιός. Αποτέλεσμα; Η Ελλάδα τέταρτη και εκτός βάθρου. Ευρωμπάσκετ 1999 στη Γαλλία: Οι ίδιοι παίκτες στα γκαρντ και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα «βουλιάζει» στην 16η και τελευταία θέση με τρεις ήττες σε ισάριθμα ματς.

Ευρωμπάσκετ 2001 στην Τουρκία: Ο Κώστας Πετρόπουλος επιλέγει ΜΟΝΟ τους Καλαϊτζή και Παπαλουκά. Η Εθνική ομάδα χάνει το «χιαστί» με τη Γερμανία και επιστρέφει πρόωρα στην Αθήνα.

Ευρωμπάσκετ 2003 στη Σουηδία: Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε τρεις χειριστές (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Χαρίσης) και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα γνώρισε την ήττα από την Ιταλία στα προημιτελικά με αποτέλεσμα να αποκλειστεί. Τώρα θα μου πείτε η έλλειψη των τριών γκαρντ έφταιγε σε όλες τις περιπτώσεις;  Σίγουρα όχι, αλλά σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2004 στην Αθήνα: Στην Εθνική «ξημέρωσε» εποχή Γιαννάκη, ο οποίος άρχισε να προσαρμόζει το μοντέλο των τεσσάρων γκαρντ που μπορούν να «δημιουργήσουν» παιχνίδι: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και οι νεαροί Σπανούλης και Ζήσης προκειμένου να μπουν στο κλίμα της ομάδας. Αποτέλεσμα; 5οι Ολυμπιονίκες!

Ευρωμπάσκετ 2005 στο Βελιγράδι: Η «τετράδα» στα γκαρντ έχει εδραιωθεί για τα καλά και η Εθνική μας ομάδα φτάνει για δεύτερη φορά στην ιστορία της στην κορυφή της Ευρώπης.

Μουντομπάσκετ 2006 στο Βελιγράδι: Έμελλε να... σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, να τραυματιστεί ο Ζήσης κατά τη διάρκεια του τουρνουά και η Εθνική να ΕΠΡΕΠΕ να είχε άλλα τρία γκαρντ. Ασημένιο μετάλλιο με Σπανούλη, Παπαλουκά, Διαμαντίδη και δευτεραθλητές κόσμου.

Ευρωμπάσκετ 2007 στην Ισπανία: Πάλι η ίδια τετράδα στα γκαρντ, αλλά από τη στιγμή που η μεγάλη Ισπανία είχε πάρει φόρα (και σε εμάς τον αέρα) μας αποκλείει από τον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2008 στην Κίνα: Σπανούλης, Διαμαντίδης, Ζήσης, Παπαλουκάς. Η πρόκριση στα ημιτελικά χάνεται και πάλι στο σουτ απέναντι στην Αργεντινή. Αποτέλεσμα; Ξανά στην 5η θέση.

Ευρωμπάσκετ 2009 στην Πολωνία: Στην Καζλάουσκας εποχή, ο Λιθουανός προπονητής μπορεί να μην είχε πια τον Διαμαντίδη και Παπαλουκά, αλλά δίπλα στους Ζήση και Σπανούλη «έριξε» τους Καλάθη και Καλαμπόκη. Η Εθνική σκαρφάλωσε και πάλι στο βάθρο των νικητών κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο.

Έκτοτε η Εθνική άρχισε να χάνει τη χημεία της. Παίκτες έμπαιναν και έβγαιναν από την Εθνική με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της και να χάνεται σταδιακά η εκπληκτική χημεία που είχε δημιουργηθεί. Παρόλα αυτά, τόσο ο Καζλάουσκας (το 2010 στο Παγκόσμιο), όσο και ο Ζούρος (το 2011 στο Ευρωμπάσκετ και το 2012 στο Προολυμπιακό) είχαν ΠΑΝΤΑ τέσσερις χειριστές για παν ενδεχόμενο.

Η Εθνική μας ομάδα θα πάει για πρώτη φορά σε επίσημη διοργάνωση με τρεις ball handlers από το Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003. Είπαμε: Είναι ρίσκο η επιλογή του Τρινκιέρι. Ένα ρίσκο, όμως, που μπορεί να τον κάνει και μεγάλο μάγκα!