- Time out
- Posted
«Να φύγεις, δεν μπορώ να σε βλέπω...»
Ο διεθνής παίκτης μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού, Παναγιώτης Κοντογιάννης, μίλησε για το ατύχημα που του άλλαξε, αλλά δεν του «χάλασε», τη ζωή.
«Πριν από 25 χρόνια είχα ένα ατύχημα που άλλαξε τη ζωή μου, αλλά όχι και τη στάση μου απέναντι στη ζωή», λέει ο Παναγιώτης Κοντογιάννης και ξετυλίγει ένα κουβάρι 14 χρόνων.
Από την ημέρα που έπαθε το ατύχημα με το αυτοκίνητο του πατέρα του, μέχρι και σήμερα, ο διεθνής παίκτης μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού εξιστορεί τον τρόπο που βρήκε για να πάρει την ζωή στα χέρια του, αλλά και τις αντιξοότητες που έχει συναντήσει.
Μέσα από την ιστορία του, ζητάει από τον κόσμο την πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι στα άτομα με αναπηρία και να βλέπουν εκείνον και τους συμπαίκτες του ως «αθλητές, όχι ήρωες».
«Η εικόνα είναι ακόμη στα μάτια μου, οι λέξεις στα αυτιά μου… "Να φύγεις, δεν μπορώ να σε βλέπω!".
Σοκαρίστηκα. Είχα απέναντί μου ένα παιδί δέκα ή το πολύ δώδεκα ετών.
"Δεν μου αρέσει αυτή η εικόνα σου", συνέχισε.
Για λίγο έμεινα άφωνος, χαμογέλασα αμήχανα. Ούτως άλλως, δεν νομίζω ότι ήθελα και να πω κάτι.
Ήταν μία προετοιμασία της Εθνικής μπάσκετ με αμαξίδιο, στο Λουτράκι, το 2009.
Στον ίδιο χώρο, λίγο πιο δίπλα, διεξαγόταν ένα καλοκαιρινό καμπ μπάσκετ ορθίων για παιδιά. Δεν πρέπει να είχαν τελειώσει το δημοτικό.
Ήμουν με έναν συμπαίκτη μου, που αγωνιζόταν στο Μαρούσι, ο οποίος περπατά.
Κάποια στιγμή, ενώ καθόμασταν στο κυλικείο του προπονητικού κέντρου, με πλησίασε εκείνο το πιτσιρίκι, το οποίο για ώρα με κοίταζε επίμονα… Μου ζήτησε να φύγω, με τα παραπάνω λόγια.
Μετά την αρχική έκπληξη, με τον συμπαίκτη μου ασυναίσθητα γελάσαμε.
Δεν θέλησα να πω κάτι στον μικρό.
Κάτι πήγα να αναφέρω, αλλά ομολογώ πως δεν θυμάμαι τι ακριβώς.
Δεν τον πρόσβαλα. Δεν θα του μιλούσα άσχημα, όμως μου έμεινε αυτή η αντιμετώπιση από ένα παιδί.
Δεν μπορώ να το ξεχάσω και απορώ απλώς πώς έχει μεγαλώσει αυτό το παιδί από την οικογένειά του.
Αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει με τη νοοτροπία "μου χαλάς την αισθητική μου, χάσου από τα μάτια μου" και αυτό προφανώς του το είχε περάσει το περιβάλλον του…»
Η συνέχεια στο athletestories.gr