- Θέματα
- Posted
Πέτροβιτς: Όταν ο διάβολος «έχασε» τον γιο του... (pics & vids)
Μερικές φορές η μοίρα γράφει απροσδιόριστα σενάρια. Σαν αυτό που έγραψε για τον Ντράζεν που τον είδαμε, μας μάγεψε και... χάθηκε. Τον Ντράζεν που «έφυγε» 24 χρόνια πριν και σταμάτησε απότομα να συνθέτει την πανέμορφη μουσική του.
Το να χάσει το θεωρούσε αμαρτία.
Μια αμαρτία που ένας άνθρωπος με τέτοιο ταλέντο δώρο δεν ήθελε να την διαπράττει.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς εκτιμούσε το ταλέντο του πιο πολύ από τον καθέναν και δεν το χαράμιζε.
Με πίστη, δουλειά και αναίδεια δεν άφηνε κανέναν να το αμφισβητεί και όποιος τολμούσε να το κάνει τον... τιμωρούσε. Ο Ντράζεν μέσα σε τόσο λίγο έζησε τόσα πολλά...
Πρόλαβε να βάλει το όνομα του στο πάνθεον και να μας αφήσει να φανταζόμαστε που θα μπορούσε να φτάσει.
Που θα μπορούσε άραγε να φτάσει; Πόσα πρόλαβε να καταφέρει και πόσα ακόμα θα μπορούσε;
Όλα σταμάτησαν ξαφνικά και τα ερωτήματα θα μείνουν να μας βασανίζουν. Μέσα σε μια στιγμή 24 χρόνια πριν η μουσική... σίγησε.
Τα κίνητρα και η βιασύνη του να τα πετύχει... όλα τον έκαναν να μοιάζει τόσο μοναδικός.
Δεν χρειάζονται πολλά για να καταλάβεις ότι ένας ολόκληρος λαός θρηνεί ακόμα το παλικάρι του.
Θρηνεί εκείνον που επέλεξε πατρίδα πάνω απ' όλους και απ' όλα και αξιοποίησε το ταλέντο του για να γίνει ο ηγέτης που κάθε λαός έχει ανάγκη να στηριχθεί άνω του, να πάρει δύναμη και να προχωρήσει μπροστά.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς γεννήθηκε έχοντας χάρισμα.
Το χάρισμα όταν πιάνει την πορτοκαλί μπάλα να κάνει πράγματα που έμοιαζαν με σύνθεση μελωδίας.
Μιας μελωδίας που σε καιρό πολέμου ακούγεται ακόμα πιο γλυκιά, ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο ανακουφιστική για τις πληγές που κουβαλούσε ένας ολόκληρος λαός.
Ήταν εκείνη η βροχερή 7η ημέρα του Ιούνη του 1993, που ο Ντράζεν δεν μπήκε στο αεροπλάνο, αλλά επέλεξε το αυτοκίνητο για να γραφτεί εκεί βίαια ένα τέλος που απέχει πάρα πολύ από τις γλυκές και αρμονικές συμφωνίες του «Μότσαρντ».
Το gazzetta.gr «βάζει» την μουσική να παίζει και επιχειρεί να ταξιδέψει για λίγο στην Κροατία σήμερα, που ακόμα ψάχνει τον ηγέτη της, αλλά οι ανοιχτές πληγές, 23 χρόνια μετά, θυμίζουν πόσο βαθύ ήταν το τραύμα που άφησε η πρόσκρουσή του αυτοκινήτου του μεγάλου Ντράζεν.
ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΙΝΑΙ... ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ
Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς έφερε στον κόσμο στις 22 Οκτωβρίου του 1964, το δεύτερο παιδί της οικογένειας τον μικρό, Ντράζεν.
Το ότι ήταν ο δεύτερος γιος της οικογένειας ίσως να ήταν και ο λόγος που ο πιτσιρικάς Ντράζεν έπαιξε μπάσκετ. Ήθελε να ξεπεράσει τον αδελφό του και έτσι αποφάσισε να δοκιμάσει.
Αυτή ήταν η ημέρα που η μοίρα έγραψε με το πιο σκοτεινό χρυσό της χρώμα το όνομα του Πέτροβιτς στην ιστορία.
Το ταλέντο του ήταν μια ευλογία. Μέχρι τα 15 του ολόκληρη η τότε Γιουγκοσλαβία είχε μάθει το όνομα του. Το ταλέντο του Ντράζεν τον... ξεπερνούσε.
Η πορεία του ήταν μόνο ανοδική. Από ηγέτης της Σιμπένκα, στην οποία το πρώτο πράγμα που έκανε όταν βρέθηκε εκεί ήταν να ζητήσει το αντικλείδι από τον επιστάτη, στα 3 Ευρωπαϊκά (1985, 1986, 1987) που κέρδισε με την Τσιμπόνα παρέα με τον αδελφό του Αλέξάνταρ.
Το ταλέντο του δεν το είχαν ξαναδεί στην Ευρώπη και σε συνδυασμό με το πάθος και την αφοσίωση ο Ντράζεν είχε πλέον αρχίσει να γράφει την δικιά του ιστορία.
Με τους αριθμούς του να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί (37,7 πόντοι στην Γιουγκοσλαβία και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) τα εγχώρια παρκέ άρχισαν να μην χωρούν την έκρηξη του.
Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Οι Μπλέιζερς τον επέλεξαν στον τρίτο γύρο του ντραφτ του 1986, αλλά εκείνος περίμενε και φόρεσε τελικά την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, με το πόσο υπογραφής του να φαντάζει αστρονομικό (4 εκ. δολάρια).
Η χρονιά του στην Ισπανία ήταν μία και μοναδική. Η Ρεάλ Μαδρίτης θα χάσει το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά θα κατακτήσει το Κύπελλο και το Κυπελλούχων με τον Ντράζεν να κάνει «μαγικά» πράγματα.
Ο τελικός το 1989 στο ΣΕΦ έχει μείνει στην ιστορία.
Ο «Μότσαρτ» έκανε μυθικά πράγματα κόντρα στην Καζέρτα του Νάντο Τζεντίλε και του Όσκαρ Σμιτ.
Ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών έληξε με 119-113, με τον Ντράζεν να μετρά 62 πόντους 12/14 δίποντα, 8/16 τρίποντα, 14/15 βολές, με ένα ρεκόρ που δεν έχει καταφέρει κανείς να σπάσει από τότε.
Το τέλος στην Ισπανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι άκομψο, αφού έσπασε το συμβόλαιο του και ταξίδεψε άμεσα για την Αμερική.
Κακία κανείς δεν του κράτησε. Όλοι ήξεραν ότι ο Ντράζεν άξιζε να είναι στην κορυφή.
«Γιατί έφυγα από τη Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω στην Ευρώπη; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; 'Και τι έγινε', θα έλεγε ο κόσμος, 'το έχεις κερδίσει ήδη'. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA».
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έβλεπαν ένα «διαμάντι» και φυσικά ήθελαν να το εντάξουν στην συλλογή τους όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Ο «Αμερικάνικος» φόβος του Πέτροβιτς επιβεβαιώθηκε. Ο Ντράζεν ήξερε ότι έπρεπε να παίζει και εκεί δεν έπαιζε.
Οι Αμερικάνοι του είχαν βάλει την ταμπέλα του ατομιστή, οι Ευρωπαίοι καριέρα στο ΝΒΑ δεν έκαναν και τα πάντα ήταν εναντίον του.
Οι δύο σεζόν που ακολούθησαν ήταν οι χειρότερες στην καριέρα του. Του φέρθηκαν όπως στον οποιοδήποτε νεαρό παίκτη που έκανε το ταξίδι για την Αμερική, με την μόνη διαφορά ότι ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήταν ο... οποιοσδήποτε.
Ο χρόνος του έγινε ελάχιστος και το μυαλό του γέμισε με πάθος για το παιχνίδι.
Οι Νετς θα είναι αυτοί που έκαναν τα όνειρα του Πέτροβιτς πραγματικότητα. Θα τον εντάξουν στο δυναμικό τους το 1991 και εκεί θα βρει τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν για να πετύχει. Οι χρονιές που πέρασε εκεί τον βοηθήσαν να βελτιωθεί ως παίκτης.
Ήταν απίστευτος. Άρχισε να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό και αυτή την φορά το έκανε κόντρα στους καλύτερους.
Εξαιρετικά ποσοστά, σπουδαίος χρόνος συμμετοχής, αλλά η πρόσκληση για το All Star Game του 1993 δεν ήρθε ποτέ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ ο «Πέτρο», που γνώριζε πόσο καλός ήταν και δεν το έκρυβε.
Ήταν άτυχος γιατί βρέθηκε να διαπρέπει σε μια ομάδα που δεν μπορούσε να ανταποδώσει αυτές που τις έδινε.
Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα του Ντράζεν. Με αυτό που έδειξε το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τον μπασκετικό κόσμο να σκέφτεται τι θα γινόταν αν... ο Πέτροβιτς έκανε μια ολοκληρωμένη καριέρα στο ΝΒΑ...
ΟΜΑΔΑ... ΟΝΕΙΡΟ!
Η Εθνική ομάδα ίσως να ήταν το μεγαλύτερο και το πιο πολυτάραχο κομμάτι στην ζωή του Πέτροβιτς.
Αντικρουόμενα συναισθήματα σε κάτι που λάτρευε και τον πόνεσε όσο τίποτα άλλο.
Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια υπερδύναμη και μέσα σε αυτήν ο Ντράζεν ένοιωθε θεός.
Το 1984 κατέκτησε με την εθνική του ομάδα το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ίδια θέση κατέκτησε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986, κόντρα στην Σοβιετική Ένωση με το «θρίλερ του τελευταίου λεπτού».
Η συνέχεια θα γράψει άλλο ένα χάλκινο μετάλλιο, το τρίτο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987, όπου μετέπειτα κατέκτησε η Ελλάδα.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν το αντίπαλο δέος της Γιουγκοσλαβίας και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, της στέρησε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Αυτό είναι και το σημείο που η Γιουγκοσλαβία θα σημάνει την αντεπίθεση της.
Το 1989 θα είναι η χρονιά τους.
Στοο Eurobasket στο Ζάγκρεμπ η Γιουγκοσλαβική ομάδα έφτασε μέχρι τον τελικό, κέρδισε την Ελλάδα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με τον Πέτροβιτς να είναι 2ος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP.
Η εθνική ήταν το καταφύγιο του και αυτό φάνηκε το 1990. Μετά την απογοητευτική σεζόν στο ΝΒΑ, ο Πέτροβιτς βρέθηκε στην εθνική ομάδα και κατάφερε να γράψει μοναδική ιστορία.
Η Γιουγκοσλαβία βρέθηκε και στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο του Μπουένος Άιρες , κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό με 92 - 75.
Αυτό ήταν και το τέλος. Κάπου εκεί η μεγάλη Γιουγκοσλαβία ρίχνει αυλαία.
Ένα τέλος που θα «γραφτεί» με τα πιο σκούρα χρώματα της παλέτας και θα είναι οδυνηρό για όλες τις πλευρές.
O ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ... ΟΝΕΙΡΟ
Ο εμφύλιος... μάστιζε την Γιουγκοσλαβία και ένα περιστατικό στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση θα είναι η αρχή του τέλους.
Ο Ντίβατς κατέβασε μια κροατική σημαία την οποία είχε στα χέρια του ένας φίλαθλος που μπήκε να πανηγυρίσει και ο διχασμός ήταν πλέον γεγονός.
Η Κροατία με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός θα κορυφώσει τις αντιδράσεις και ο Ντράζεν θα... αναγκαστεί να «διαλύσει» την οικογένεια του, μένοντας πιστός στα ιδανικά του.
Η σχέση του με τον Ντίβατς καταστράφηκε και ακόμα ένας εμφύλιος θα... ξεσκίσει δύο αδέλφια. Οι «Οnce Brothers» θα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
«Συνηθίζαμε να είμαστε κοντά με τον Βλάντ, να μιλάμε μέρα παρά μέρα. Πλέον όμως...»
Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα έφταναν αυτά τα αδέλφια ενωμένα...
ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η Κροατία γίνεται ανεξάρτητη και ο Ντράζεν γίνεται κάτι παραπάνω από ηγέτης. Οι Κροάτες έχουν όλο το ταλέντο να πρωταγωνιστήσουν και με τον Πέτροβιτς ηγέτη νοιώθουν άτρωτοι. Όπως άτρωτος ένοιωθε ο Ντράζεν όταν μάρκαρε τον Τζόρνταν.
«Ο μοναδικός που τον κοίταγε στα μάτια», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Air.
Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 όταν η Κροατία έφτασε στον τελικό, πατώντας την διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και βρίσκοντας απέναντι της την Dream Team (Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ (ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός μη-επαγγελματίας και επιλέχθηκε στη θέση του Σακίλ Ο΄Νιλ).
Ο Τζόρνταν και άλλοι «αστέρες» ανάγκασαν τους Κροάτες να επιστρέψουν με το αργυρό μετάλλιο στις αποσκευές και με την ελπίδα ότι θα ξαναβρεθούν και θα αποδείξουν ότι αυτοί μπορούν να κερδίσουν τους καλύτερους.
Κάποτε ήμασταν αδέρφια...
Δύο αδέρφια που ήταν οι καλύτεροι από τη χώρα τους.
Που έκαναν το μεγάλο ταξίδι για τον «μαγικό» κόσμο του ΝΒΑ μαζί.
Που μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο από τότε που ήταν παιδιά.
Που ίδρωναν και μάτωναν για την ίδια φανέλα, για τα ίδια χρώματα...
Που έβαζαν τον εαυτό τους, δίπλα στους άλλους για να δημιουργήσουν μια ομάδα θρύλο...
Δύο αδέλφια, που έπαψαν να είναι αδέλφια.
Ο εμφύλιος «δείχνει» το σιχαμένο πρόσωπο του, μέσα από το μπάσκετ. Μέσα από ένα παιχνίδι.
Ο Ντίβατς, ο Κούκοτς, ο Ράτζα και ο σπουδαιότερος ίσως όλων Πέτροβιτς ήταν κάποτε αδέλφια.
Συνέθεσαν την ομάδα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, που μέσα σε μια τριετία (1988- 91) κατάφερε και γράφτηκε στην ιστορία με ολόχρυσα γράμματα.
Η πολιτική, για ακόμα μια φορά, φρόντισε να ορίσει το πως θα νοιώθουν οι άνθρωποι, πως θα συμπεριφέρονται και πως θα εκφράζονται.
Τους ανάγκασε να αποφασίσουν για πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να σκεφτούν.
Μίση και συμφέροντα που δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με ένα παιχνίδι, όπως είναι το μπάσκετ, κατάφεραν και έφεραν τον διχασμό σε ... μια οικογένεια.
Τα αδέλφια χωρίστηκαν και τίποτα δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
«Εγώ το πιστεύω και δεν διστάζω να το πω , βρίσκομαι πολύ κοντά στη συμφωνία μου με το Παναθηναϊκό» , ενώ δίπλα του ο Στόγιαν κάνει…πάρτι, αφού «…το όνειρο της ζωής μου είναι να παίξω κάποτε στην ίδια ομάδα ολόκληρη τη περίοδο και όχι μόνο σ’ ένα τουρνουά».
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την συνέντευξη που είχε δώσει ο Ντράζεν στον Βασίλη Σκουντή και το περιοδικό «Τρίποντο» λίγο πριν «φύγει».
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν ο Ντράζεν Πέτροβιτς εκείνη την μοιραία ημέρα δεν είχε μπει στο αυτοκίνητο.
Εκείνο που υπήρχε έντονα σαν φημολογία ήταν ο «Μότσαρτ» είχε τρελή πρόταση από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από τον Παναθηναϊκό.
Ο Πέτροβιτς το σκεφτόταν σοβαρά και αν δεν προέκυπτε η πρόταση από τους Νικς ίσως και να είχε υπογράψει συμβόλαιο με τους «πράσινους».
Η ομάδα του Πατ Ράιλι χτυπούσε πρωτάθλημα και αυτό ήταν κάτι που ο Ντράζεν δεν μπορούσε να αγνοήσει.
Υπήρχε πάντως η πίστη ότι ο Γιαννακόπουλος θα μπορούσε να τον πείσει και τελικά να υπέγραφε με το τριφύλλι.
Κανείς δεν θα μάθει... Ο Ντράζεν δεν πρόλαβε να ανακοινώσει τις σκέψεις του.
Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΓΙΑΤΡΕΥΕΤΑΙ...
Το τέλος δεν γίνεται να χαρακτηριστεί με λόγια. Η μοίρα έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο...
Ο χρόνος σταμάτησε στις 17:20 της 7ης ημέρας του Ιούνη του 1993.
Το κόκκινο Golf έπεσε πίσω από μια νταλίκα και ο Ντράζεν άφησε ακαριαία και βίαια την τελευταία του πνοή.
Το 29χρονο καμάρι της... Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας, του κόσμου ολόκληρου βύθισε το μπάσκετ στο απέραντο σκοτάδι.
«Υou fly, you die...», δεν του άρεσαν τα αεροπλάνα. Δεν μπήκε ποτέ με την υπόλοιπη αποστολή, μέσα σε αυτό που θα μετέφερε την αποστολή της Κροατίας. Η προειδοποίηση ακούστηκε ασήμαντη στα αυτιά του...
Ο Ντίνο Ράτζα το αισθάνθηκε, είχε προαίσθημα, αλλά ο Ντράζεν ήταν δυνατός, ένοιωθε άτρωτος, ήταν μαχητής, ο φόβος δεν τον επηρέαζε.
Όλος ο κόσμος, μια οικογένεια, τα... αδέλφια του, όλες οι διαφορές έμοιαζαν ασήμαντες πλέον.
Ο Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η διαδρομή του έφτασε στο τέλος της και άφησε πίσω του μόνο θλίψη και σπαραγμό.
Το δράμα κορυφώθηκε στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ. Το Ζάγκρεμπ που ακόμη και σήμερα θρηνεί τον ηγέτη του και ζει με την σκιά του Ντράζεν να είναι εκεί.
Η Κροατία δεν έχει να επιδείξει τίποτα μετά το 1995. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά έχασαν το τελευταίο μεγάλο νικητή τους. Σε αυτόν που πίστεψαν και αυτός φρόντισε να τους δικαιώσει.
Γιατί μπορούσε, γιατί ήταν ο ηγέτης τους, γιατί ήταν το παιδί τους, γιατί ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ίσως ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος που έχει βγει ποτέ, ίσως...
Αν ή μοίρα του δεν ήταν γραμμένη πάνω σε μία βρεγμένη άσφαλτο...
Πηγή: Gazzetta
