- Δημήτρης Χρυσάνθης
- Posted
Το παράδειγμα του Βουγιούκα
Από κάθε Δίπλαρο, από κάθε Παπαγιάννη και Παπαπέτρου είναι πολύ πιο διδακτική η περίπτωση του Ιαν Βουγιούκα. Και να γιατί…
Διάβασα την πολύ καλή συνέντευξη του Νίκου Δίπλαρου στο sdna.gr και τον Θανάση Ασπρούλια. Δεν θα σταθώ στη μεταμέλεια του νεαρού για την γκάφα που έκανε το καλοκαίρι να μιλήσει σε άλλη συνέντευξή του απαξιωτικά για την ΑΕΚ, στην οποία μόλις είχε πάρει μεταγραφή από τον Έσπερο Πατρών, ούτε στην “αγιοποίησή” του, που ακολούθησε σε sites και social media. Μια φράση του μου έκανε φοβερή εντύπωση κι ας πέρασε στα ψιλά: “Είμαι αναγκασμένος να πετύχω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν ξέρω κάτι άλλο να κάνω”, είπε.
Ενας νέος άνθρωπος, που μόλις διάβηκε το κατώφλι της ενηλικίωσής του και έχει όλη τη ζωή μπροστά του, λέει πως δεν έχει άλλη επιλογή. Τραγικό…
Ένας νεαρός που βρίσκεται στα ντουζένια του, που πρέπει να πιάνει την πέτρα και να τη στίβει, που μπορεί να μορφωθεί, που μπορεί να δοκιμάσει χίλια δυο πράγματα, που μπορεί ακόμα να ανοίξει ένα σωρό δρόμους μπροστά του, παραδέχεται μοιρολατρικά πως δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο, εκτός από το να παίζει μπάσκετ. Τραγικό…
Στα 18 η ζωή αρχίζει, δεν τελειώνει. Το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα, είναι μόνο ένα από τα πολλά υλικά πάνω στα οποία ένας νέος μπορεί να χτίσει το μέλλον του. Κι αν επιλέξει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του αφιερώνοντας πολύ χρόνο για να κάνει πρωταθλητισμό, πάντα περισσεύουν ώρες και για κάτι άλλο. Για να μορφωθεί, για να ανοίξει το μυαλό του, για να εφοδιαστεί με προσόντα για τη μετά τον αθλητισμό σταδιοδορμία του. Κανείς ποτέ, ούτε καν εδώ στην Ελλάδα, δεν έχει πάρει σύνταξη στα 35 του…
Μου προκαλούν θλίψη κουβέντες όπως αυτή του Δίπλαρου. Μου προκαλούν θλίψη επίσης επιλογές όπως αυτές που έκαναν άλλο δύο νεαροί μπασκετμπολίστες, ο Ιωάννης Παπαπέτρου και ο Γιώργος Παπαγιάννης. Ο πρώτος παράτησε μετά από μόλις ένα χρόνο τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Τέξας, όπου φοιτούσε δωρεάν ως δικαιούχος αθλητικής υποτροφίας, για να υπογράψει το πλουσιοπάροχο επαγγελματικό συμβόλαιο που του έδινε ο Ολυμπιακός. Ο δεύτερος δεν μπήκε καν στον κόπο να δεσμευτεί με κάποιο από τα πολλά και καλά αμερικάνικα πανεπιστήμια που τον διεκδικούσαν προσφέροντάς του, εκτός από τις εγγυήσεις για την εξέλιξη του μπασκετικού ταλέντου του, και ένα πτυχίο. Αντί να παίξει μπάσκετ σπουδάζοντας παράλληλα, επέλεξε να αρχίσει από τα 18 χρόνια του την επαγγελματική καριέρα του στον αθλητισμό, υπογράφοντας συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό.
Επειδή είμαι νέος γονιός και ενδεχομένως στο μέλλον να κληθώ να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις, στ’ αλήθεια προσπαθώ να καταλάβω τι συμβούλεψαν αυτά τα παιδιά οι γονείς τους. Πώς είναι δυνατό να τα προέτρεψαν να πετάξουν στα σκουπίδια ένα σπάνιο δώρο που τους χάρισε το αθλητικό τους ταλέντο (μπάσκετ σε συνδυασμό με δωρεάν σπουδές) και να στερηθούν ένα σημαντικό εφόδιο για τη ζωή τους μόνο και μόνο για να αρχίσουν την επαγγελματική σταδιοδρομία τους στα 19 αντί για τα 22 τους χρόνια; Με ποιο αντάλλαγμα; Για μερικές χιλιάδες Ευρώ, που έτσι κι αλλιώς θα τα έβγαζαν, εφόσον είναι αποδεδειγμένα ταλαντούχοι, μετά από τρία χρόνια;
Γι’ αυτό τιμώ και σέβομαι ιδιαίτερα τον Ιαν Βουγιούκα. Γιατί στα 18 του χρόνια δεν είπε ποτέ πως μόνο μπάσκετ ξέρει να παίζει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, όπως ο Δίπλαρος. Γιατί, παρόλο που κι αυτός είχε μπόι πάνω από 2.10μ. και εξίσου σπουδαίο ταλέντο, όπως ο Παπαγιάννης, πήγε στην Αμερική για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις παίζοντας παράλληλα μπάσκετ και δεν έμεινε εδώ για να βρει ένα καλό επαγγελματικό συμβόλαιο. Γιατί δεν γύρισε άρον άρον πίσω, όπως ο Παπαπέτρου, αλλά εξάντλησε την τετραετία και πήρε το πτυχίο του στις Διεθνείς Επιχειρήσεις, έχοντας τελειοποιήσει παράλληλα και μία ξένη γλώσσα (αγγλικά).
Και γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, έγινε επαγγελματίας μπασκετμπολίστας με αξιοζήλευτη καριέρα. Έχει παίξει σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει σε ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας στο εξωτερικό, έχει υπογράψει πλουσιοπάροχα συμβόλαια κερδίζοντας πολλά χρήματα, έχει κερδίσει τίτλους, έχει αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα, είναι πετυχημένος επαγγελματίας αθλητής με όλη τη σημασία της λέξης. Κι όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση, θα είναι αρκετά νέος και πολύ καλά εφοδιασμένος για να ξεκινήσει μια νέα επαγγελματική σταδιοδρομία αν δεν θέλει να παραμείνει στο μπάσκετ.
Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα, τον Βουγιούκα και κάθε παιδί σαν τον Βουγιούκα θα φέρω ως παράδειγμα στο γιο μου. Όχι τον Δίπλαρο, τον Παπαγιάννη, τον Παπαπέτρου και τον κάθε Δίπλαρο, Παπαγιάννη, Παπαπέτρου. Κι ας είμαι και τότε άνεργος και άφραγκος, όπως τώρα…
Υ.Γ. Με τις δηλώσεις του στον Ασπρούλια ο Δίπλαρος δείχνει πως η απόφαση της ΑΕΚ να τον καρατομήσει για το ατόπημά του όχι μόνο δεν τον κατέστρεψε, όπως έλεγαν τότε πολλοί, αλλά τον έσωσε. Αρκεί όσα λέει τώρα να τα εννοεί κιόλας…