Τα «χιαστί», ο Λουίτζι και η ψυχολογία

Μάλλον κάτι φταίει, κάτι δεν γίνεται καλά, όταν φτάνει η Εθνική ομάδα σε αγώνες νοκ άουτ. Μήπως μας ξεγελούν τα φιλικά παιχνίδια με βατούς αντιπάλους και με Έλληνες διαιτητές;

Μήπως υποτιμούμε τους αντιπάλους στα χιαστί, επειδή η εικόνα μέχρι εκείνη τη στιγμή με βάση τα αποτελέσματα είναι καλογυαλισμενη για την ελληνική ομάδα; Ενδεχομένως. Γιατί άλλο να παίζεις με Σενεγάλη, Φιλιππίνες, Π. Ρίκο, Σκόπια, Ολλανδία, Γεωργία και να τερματίζεις (πέρυσι και φέτος) αήττητος και άλλο να προέρχεσαι σκληραγωγημένος από όμιλο με δυνατούς αντιπάλους.

Απόδειξη ότι ούτε πέρυσι στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας δεν προκρίθηκε καμία ομάδα στους "8" από τον όμιλό μας, ούτε τώρα στη Λιλ πέρασε καμία ομάδα από τον όμιλο του Ζάγκρεμπ.
Αντίθετα, από τον όμιλο - φωτιά του Βερολίνου, προκρίθηκαν τρεις (Σερβία, Ισπανία, Ιταλία) και διεκδικούν και μετάλλια.

Μπορεί η Ισπανία να βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από τις προηγούμενες χρονιές, λόγω απουσιών, αλλά κανείς δεν μπορεί να την ακυρώσει.

Ούτε μπορούμε να μεταφέρουμε ξαφνικά (γιαατί ακούστηκε κι αυτόαπό επίσημα χέιλη) τις ευθύνες στη διαιτησία, επειδή στο άκουσμα των διαιτητών που θα σφύριζαν, το όνομα του Λουίτζι Λαμόνικα, δημιούργησε αυτόματα την ψευδαίσθηση του "δικός μας είναι".

Έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι ο Ιταλός είναι ο πιο "πιστός φιλέλληνας" και κάπου μας ξάφνιασε που δεν ήταν τόσο "δικός μας" χθες και εδωσε 2-3 σφυρίγματα υπέρ της Ισπανίας. Αλλά είπαμε, αυτό το θέμα με τη διαιτησία, έχει περάσει και στην ίδια την ομάδα, που θεωρεί δεδομένη την προστασία, αρχής γενομένης από τα φιλικά.

Το Ευρωμπάσκετ δεν έχει τελειώσει ακόμη για την Εθνική ομάδα, που θέλει και πρέπει να πετύχει τον στόχο για συμμετοχή στο προολυμπιακό τουρνουά. Υπάρχει χρόνος για να γίνει "ταμείο" και να παρθούν αποφάσεις.

Προς το παρόν, αφορισμοί και απομακρύνσεις, δεν ωφελούν. Και είναι άδικο για τους παίκτες που αναγνωρίζονται απ΄ όλους και αξίζουν το σεβασμό.
Σίγουρα ήταν μεγάλη ευκαιρία για την Εθνική, που όντως διαθέτει την πιο πλήρη ομάδα των τελευταίων ετών, αλλά την κλώτσησε. Κι ας της έδιναν οι Ισπανοί στο τέλος τα περιθώρια για να προκριθεί αυτή στους "4".

Σίγουρα έγιναν λάθη στη διαχείριση του αγώνα και η Εθνική μπήκε στο "τρυπάκι" του Σκαριόλο, που έκανε ματ με τον τρόπο χρησιμοποίησης των Γκασόλ -Μίροτιτς.

Πάντως, μιας κι έγινε πολύς λόγος για την παράδοση και την ψυχολογία, οι μόνοι που δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα, ήταν οι τρεις τους ΝΒΑ. Ο Αντετοκούμπο, ο Κουφός και ο Καλάθης.

Ο πρώτος είναι ό, τι καλύτερο έχει να επιδείξει και να επενδύσει πάνω του η Εθνική ομάδα, ενώ ο Κώστας Κουφός με αυτά που πρόσφερε στο Ευρωμπάσκετ, μας κάνει να μελαγχολούμε για τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκαν ορισμένοι τα δύο τελευταία χρόνια. Ευτυχως που δεν τον χάσαμε...