Το '80 ήταν ο Βαρίκας...

panionios apogoitefsi

Σαν να παρακολουθείς μια βουβή κηδεία. Ούτε κλάματα ούτε οδυρμοί ούτε ξεφωνητά ούτε γοερά κλάματα. Σαν να γνώριζαν όλοι που βρέθηκαν στις κερκίδες του κλειστού της Νέας Σμύρνης, ότι το ιστορικό “πισωγύρισμα” του Πανιωνίου, είναι αναπόφευκτο, μοιραίο και προφανώς αναμενόμενο ύστερα από τόσα λάθη που έγιναν από το προηγούμενο καλοκαίρι, μέχρι το πρόσφατο παιχνίδι με το Ρέθυμνο.

Κανείς δεν είχε διάθεση να βάλει, έστω μια φωνή, γιατί ο ιστορικός επιστρέφει στο '80, όταν και πάλι είχε υποβιβασθεί στην τότε Β' Εθνική. Τώρα, όλοι “πονάνε” για την κατρακύλα που πήρε αυτή η ομάδα στην πρώτη-μετά Λιανού-χρονιά, αλλά “τσιμουδιά” από τους πάντες, για τους λόγους που έφτασε τόσο γρήγορα από την 3η και την 4η θέση της Α1, να είναι καθηλωμένη στην τελευταία. Σαν να ήταν ο Πανιώνιος, μια οποιαδήποτε νεοφώτιστη ομάδα που δεν μπορούσε να βρεί βηματισμό στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Σαν να ήταν ακατόρθωτο να μείνει στην κατηγορία. Και δεν ήταν, αλλά με την ιστορία του και μόνο ο Πανιώνιος δεν μπορούσε να κερδίσει την επιβίωση του στο παρόν.

Η ομάδα που κοσμούσε την Α1 για τρισήμισι δεκαετίες, έχει μόλις τρεις νίκες σε 17 αγωνιστικές και είναι, πλέον, στο “παρά ένα” για να επικυρωθεί η καταδίκη της. Ίσως να μην είναι της παρούσης, να γίνει ανάλυση των αιτιών που οδήγησαν τον Πανιώνιο σε ιστορικό αδιέξοδο, αλλά όπως συμβαίνει στις μεγάλες επιτυχίες, έτσι και στις μεγάλες αποτυχίες, υπάρχουν ονοματεπώνυμα και πρόσωπα που συνδέονται άμεσα και έμμεσα μ' αυτές.

Και τελικά, δεν υπήρχαν ορατοί “εχθροί”, όπως ο “κακός” Βασιλακόπουλος ή “φαντάσματα” που “έσπρωξαν” τον Πανιώνιο προς την Α2 και δεν τον ήθελαν στην Α1. Γιατί, τελικά, ο Πανιώνιος “αργοπεθαίνει” στα χέρια Πανιώνιων.

Κατά 50 τοις εκατό, ο Πανιώνιος είχε πάρει την άγουσα για την Α2 από το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν τον παράτησε στην τύχη του, ο Ηλίας Λιανός. Το γεγονός ότι έτρεξε τις τελευταίες δέκα ημέρες, πριν της έναρξη της περιόδου, κατέθεσε τα χρήματα της εγγυητικής επιστολής και ρύθμισε τις οφειλές προς Ζορόσκι και Χαριτόπουλο για την άρση απαγόρευσης των μεταγραφών ξένων παικτών, απεσόβησε το “έγκλημα” που πήγε να διατελέσει στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και κατά του δεκαετούς και πλέον ένδοξου παρελθόντος που ο ίδιος είχε δημιουργήσει ως ιδιοκτήτης της ΚΑΕ.

Ο Λιανός, που είχε κάθε δικαίωμα να φύγει από τον Πανιώνιο, δεν παύει να επεφύλαξε ο αποχαιρετισμός του να είναι πιο επώδυνος που θα μπορούσε να είχε η ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε και πλήρωσε κατά κόρον. Τι ήθελε, άραγε, να αποδείξει στους Πανιώνιους; 'Οτι χωρίς αυτόν ο Πανιώνιος είναι ομάδα της γειτονιάς; Ότι ο Πανιώνιος ήταν το χόμπι του και όταν θα έφευγε, η ομάδα θα καταστρεφόταν, όπως κι έγινε;

Τώρα, από το Λονδίνο που ζει, είναι σίγουρο ότι λυπάται- εξ αποστάσεως- για τα συντρίμμια που άφησε πίσω του. Γιατί, ο Λιανός, που ήταν 10 χρόνια ιδιοκτήτης του Πανιωνίου και δεν ήταν περαστικός, όπως ο Αθανασούλης και εν συνεχεία οι αδελφοί Χατζηιωάννου, άφησε τον Σταμάτη, ως μοναδικό περουσιακό στοιχείο, το προηγούμενο καλοκαίρι.

Το έτερο εξ ημισίας ποσοστό ευθύνης για την φετινή αποτυχία ανήκει στην άπειρη και απαίδευτη διοίκηση που ανέλαβε, αναγκαστικά, τις τύχες της ομάδας. Μετά το φιάσκο Μαργέτη, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την δοτή διοίκηση Σταμούλη. Πολλές, όμως, οι παλινωδίες της. Είναι ανάξιες λόγου και κριτικής, οι φήμες ότι κάποιοι διοικητικοί είχαν έμμισθη σχέση. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, ακόμα κι αν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά η διοίκηση που άσκησαν.

Το μοντέλο των παικτών από τις ακαδημίες ήταν εξ αρχής θνησιγενές στην εφαρμογή του στο πρωτάθλημα της Α1. Και οι τέσσερις αλλαγές προπονητών επιβεβαιώνουν την παντελή έλλειψη στρατηγικής για τον στόχο της παραμονής. Με τον Δεγάιτα να μπαίνει στα παπούτσια προπονητή της ανδρικής ομάδας, ο Πανιώνιος “έφαγε” 38 πόντους από τα Τρίκαλα στην Νέα Σμύρνη. Εκεί που σταμάτησε το 80-0 του άλλοτε αυτοκράτορα Αρη και εκεί που έχουν φύγει “τσαλακωμένοι” Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Ο Παπαχατζής πρόλαβε να κοουτσάρει δυο αγώνες, γιατί δεν προωθούσε τα νέα παιδιά στο αδυσώπητο επαγγελματικό πρωτάθλημα. 'Ο,τι δεν κάνει, δηλαδή, ο Ιβάνοβιτς στην Ευρωλίγκα και άκουσε το “επιδεικτικά”... Ο Αλεξανδρής πρόλαβε να το παλέψει περισσότερο. Εκανε τις τρεις νίκες, στην Ελευσίνα φάνηκε ότι κέρδιζε την μάχη με τον χρόνο, παρά την σοβαρή απουσία του Χάνκοκ, αλλά πάλι δεν έκανε στην διοίκηση.

Και στο τέλος, πόνταραν στην “κυανέρυθρη” αγάπη του Χουγκάζ για να του δώσουν τα κλειδιά της... εντατικής. Νισάφι. Και στους παίκτες, η τακτική “έλα εσύ, φύγε εσύ” και όποιος θέλει ας δοκιμάσει την τύχη του στην ομάδα που χαροπαλεύει. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, είχε το μέγιστο “θέλω” για να βοηθούσε τον Πανιώνιο, αλλά δεν είχε το ανάλογο “μπορώ”.

Και τώρα τί γίνεται; Πως είναι η...ζωή εκτός των “σαλονιών” της Α1; Ποιά θα είναι η οικονομική “τρύπα” της φετινής περιόδου, ώστε τα όποια χρέη να επιτρέψουν στον Πανιώνιο να δημιουργήσει ομάδα που θα επιστρέψει άμεσα στην Α1, όπως έγινε το '81; Με ποιό όραμα και ποιανού ή ποιανών τα χρήματα θα αρχίσει η ανασύνταξη από την επόμενη, κιόλας, ημέρα της επικύρωσης του υποβιβασμού, γιατί τα έσοδα στην Α2 δεν έχουν καμία σχέση με την Α1; Και σ' αυτό το σημείο, υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα του ιστορικού. Στην μεγαλύτερη όλων των εποχών, λειψανδρία παραγόντων που θα βάλουν και “τρέλα” για να αποδειχτεί ότι ο Πανιώνιος δεν ήταν και δεν θα γίνει Πανελλήνιος, Νήαρ Ηστ, Παγκράτι, Αμπελόκηποι, Μίλων, Ηράκλειο και πολλές άλλες ομάδες που έκαναν τον ένδοξο κύκλο παρουσίας τους στην Α1 και “χάθηκαν” στο πέρασμα του χρόνου. Το '80 ήταν ο Βαρίκας και είχε μαζί του, Κορκίδη, Γιάνναρο κι άλλους που είχαν πάθος για την ομάδα, παραμερίζοντας διαφωνίες και εγωϊσμούς. Τώρα;