Πετυχημένη ...αποτυχία

Εντάξει, το εμπεδώσαμε. Η εθνική ομάδα είχε μία πετυχημένη ...αποτυχία στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Διαλέξτε πως την αποτιμάτε.

Ή είναι η μεγάλη δύναμη (οπότε για μία ακόμη φορά απέτυχε) ή είναι ομαδούλα (οπότε είναι επιτυχία το αήττητο στον όμιλό της και η πρόκριση στους «16»).  
Πάντως ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά που στηρίχτηκε η ομάδα με δηλώσεις του προέδρου της ΕΟΚ, άρα δικαιολογείται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είναι επίσης σημαντικό ότι δόθηκε ψήφος εμπιστοσύνης στον Φώση Κατσικάρη, άσχετα αν η πρόσληψή του πέρασε στα βουβά και για πρώτη φορά δεν έγινε παρουσίαση Ομοσπονδιακού προπονητή.


Η «καραμέλα»
Τις μέρες των πανηγυρισμών, είχαμε γράψει ότι στην προσπάθεια να παρουσιαστούν ισχυροί αντίπαλοι η Σενεγάλη, οι Φιλιππίνες και το Π. Ρίκο, μειωνόταν η αξία της ελληνικής ομάδας με την καραμέλα «νέα ομάδα και νέα αρχή».  
Μόνο ο Αντετοκούνπο, ο Μάντζαρης και ο προπονητής ήταν τα νέα πρόσωπα. Ο Βασιλειάδης και ο Βουγιούκας κόπηκαν πέρυσι και φέτος ο Φώτσης. Ο Καλάθης είχε ξαναπαίξει στην Εθνική ομάδα. Με την ίδια λογική, πλην της Ισπανίας, όλες οι υπόλοιπες (μη εξαιρουμένης και της Αμερικής), νέες ομάδες  ήταν. Ηλικιακά δε, η Σερβία είχε μικρότερο μέσο όρο από την Ελλάδα.
Επειδή λοιπόν η Ελλάδα δεν είναι καμία τυχαία δύναμη στο μπάσκετ, εκ του αποτελέσματος απέτυχε. Όσο για το οικογενειακό κλίμα που επικράτησε και το οποίο ανάγεται σε κατόρθωμα και «υγεία», ανέκαθεν αυτό ήταν το «σήμα κατατεθέν» της Εθνικής ομάδας και το μυστικό των επιτυχιών της.
Το 5/5 στη Σεβίλλη, σε συνδυασμό και με το θεαματικό μπάσκετ, δημιούργησε ευφορία σον κόσμο, αλλά και προσδοκίες. Όμως από τότε που έγινε η κλήρωση και δεν ξέραμε ούτε ποιοι παίκτες θα στελεχώσουν την ομάδα και ούτε ποιος προπονητής θα την αναλάβει, όλοι παραδέχονταν ότι πέσαμε στον πιο εύκολο όμιλο και τόνιζαν ότι οι δυσκολίες εστιάζονταν στο αγώνα χιαστί. Ήταν λουκούμι και το πρόγραμμα. Απέναντι σε ομάδες που είχαν «διαζύγιο» με την άμυνα, η Εθνική είχε το πάνω χέρι.
Η εικόνα της άρεσε και ο Φώτης Κατσικάρης φρόντισε να καλύψει με τρικ τις αδυναμίες (που είχαν φανεί κυρίως εναντίον της Λιθουανίας στο φιλικό) και όλα μια χαρά.


Οι νίκες ξεγέλασαν
Επικοινωνιακά δόθηκε μεγάλη έμφαση στις νίκες αυτές και μεγεθύνθηκε η αξία των αντιπάλων. Ίσως για να αποφευχθούν οι κραδασμοί σε μία κακή πορεία και να θεωρείται υπέρβαση και επιτυχία η πρόκριση στους «16».
Μόνο οι παίκτες στις δηλώσεις τους ήταν συγκρατημένοι, συνετοί και ρεαλιστές, αναφερόμενοι στο χιαστί. Ακόμη και ο Φώτης Κατσικάρης θέλοντας να τονώσει τον ενθουσιασμό, μιλούσε για «ομάδα παντός καιρού», για «ομάδα που βρίσκει λύσεις πάντα όταν κάτι δεν πάει καλά».
Δεν σκοτώσαμε όμως κανένα «θηρίο» και οι διεθνείς δεν έχουν μάθει να τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Αποδείχτηκε άλλωστε ότι ήταν ο πιο αδύνατος όμιλος της διοργάνωσης και καμία ομάδα δεν προκρίθηκε στους «8».
Ήρθε λοιπόν η ανώμαλη προσγείωση στον αγώνα που έπρεπε να φανεί έτοιμη και μετρίασε την εικόνα της. Οι Σέρβοι επικράτησαν κατά κράτος, ανέδειξαν την αδυναμία μας στους ψηλούς, μεταφέροντας το παιχνίδι τους κοντά στο καλάθι και η εθνική πέταξε πετσέτα από νωρίς. Τουλάχιστον περιμέναμε να το παλέψει. Αυτό ήταν που δεν άρεσε. Και φυσικά η πολυδιαφημισμένη άμυνα στους αγώνες του ομίλου, έγινε θρύψαλα. Ήταν δε ατυχές, για να δικαιολογηθεί εν μέρει η αποτυχία, να γίνεται σύγκριση των επιδόσεων της στους αγώνες του ομίλου. Καμία σχέση η Σερβία, με τη δυναμικότητα εκείνων των αντιπάλων.
Στην προκειμένη περίπτωση, η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να διαχειριστεί ειδικές καταστάσεις με δυνατό αντίπαλο, αφού δεν είχε παρόμοια εμπειρία και όλα μέχρι τότε της πήγαιναν πρίμα. 


Σχεδιασμός
Μακάρι, τα όσα αποκόμισε απ’ αυτό το τουρνουά, να της φανούν χρήσιμα για τη συνέχεια. Αρκεί να καθίσουν όλοι αμέσως στο τραπέζι, χωρίς χάσιμο χρόνου και να σχεδιάσουν το αύριο.  
Γιατί το μεγάλο λάθος πέρυσι ήταν η εκνευριστική καθυστέρηση στη λήψη  αποφάσεων μετά την αποτυχία στη Σλοβενία. Κι αν δεν ήταν ο Κατσικάρης που ανέλαβε ην τελευταία στιγμή, ακόμη μπερδεμένοι θα ήμασταν Αυτός τουλάχιστον ήξερε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν χρειάστηκε χρόνο προσαρμογής και αμέσως θωράκισε την ομάδα από τον περίγυρο.
Αν λοιπόν η ΕΟΚ πιστεύει πραγματικά ότι ο Φώτης μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της, οφείλει να τον στηρίξει εμπράκτως και να μην τον συμπεριλάβει στην στη λίστα των αναλώσιμων. Γι’ αυτό, το ταχύτερο πρέπει να οι διοικούντες να ακούσουν τις απόψεις του και από κοινού να θέσουν τις νέες βάσεις, όσον αφορά τη λειτουργία όλων των εθνικών ομάδων. .Η ευφορία που καλλιεργήθηκε πρέπει να αξιοποιηθεί και να φέρει καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον. Γιατί κι άλλες φορές έγινε προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι. Όπως το 2011 στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, που η 6η θέση θεωρήθηκε επιτυχία και το επόμενο χρόνο μάθαμε τον Νιγηριανό Νταγκουντούρο στη Βενεζουέλα με τη σφαλιάρα στο προολυμπιακό.
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του Δημήτρη Χρυσάνθη για κατάργηση του part time προπονητή και την αντιμετώπιση των όλων των εθνικών ομάδων σαν πάρεργο από τους προπονητές.


Το μοντέλο
 Επίσης είναι καιρός να καταλήξουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε από την Εθνική ομάδα και μάλιστα ενόψει επερχόμενης σταδιακής ανανέωσης. Ας αποφασιστεί τι μπάσκετ μας ταιριάζει περισσότερο και να ακολουθηθεί αυτή η φιλοσοφία. Να μην αλλάζει κάθε χρόνο.
Όταν ανέλαβε ο Γιόνας Καζλάουσκας, έβγαινε προς τα έξω ότι η Εθνική ομάδα θα αφομοιώσει το Λιθουανικό στιλ. Τώρα αρκετοί διατείνονται ότι με Φώτη Κατσικάρη η Εθνική θα υιοθετήσει το ισπανικό μοντέλο.
 Ας επιλέξουμε επιτέλους. Θέλουμε μετάλλια, θέλουμε ελεύθερο μπάσκετ, να το χαιρόμαστε κι ας χάνουμε; Όταν θέλεις να φτάσεις στον προορισμό, χρειάζεται εκτός από γκάζι και φρένο να πατάς και χειρόφρενο να τραβάς, αν χρειαστεί. Στην άλλη περίπτωση και οι Φιλιππινέζοι, για παράδειγμα, στο πρωτάθλημα τους γνωρίζουν την αποθέωση με τους 100 και πλέον πόντους που σημειώνουν, το Ιράν προκαλεί δέος, αλλά μόλις βγουν εκτός Ασίας, μετατρέπονται σε σάκο του μποξ. Ωστόσο, παραμένουν σ΄ αυτό το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού πιστοί, γιατί τους αρέσει και δεν προσπαθούν να προσαρμοστούν σε άλλες συνθήκες προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί και να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά τους.
Τώρα, θυμήθηκα και τα λόγια του Μεχμέντ Μπετσίροβιτς, μετά τον περυσινό τελικό στο Πανασιατικό πρωτάθλημα στην Μανίλα. Το Ιράν είχε μετατρέψει τον τελικό με τις Φιλιππίνες σε παράσταση για έναν ρόλο και οι πανηγυρισμοί δεν είχαν τελειωμό. Ο Μπετσίροβιτς με τη γυναίκα του βρίσκονταν στο γυάλινο δωματιάκι του γηπέδου για τους καπνιστές. Τον πλησιάσαμε με τον καλό φίλο και συνάδελφο Γιάννη Ντεντόπουλο και στα συγχαρητήρια για τον τίτλο και την πρόκριση στο Μουντομπάσκετ, απάντησε: «Και τι έγινε; Εδώ ήμαστε δυνατοί. Πέστε μου όμως ποια ομάδα από την Ευρώπη μπορούμε να νικήσουμε στην Ισπανία; Καμία».
Και πραγματικά, διακοσμητική ήταν η παρουσία του στην Ισπανία.


Ο Αντετοκούνμπο
Σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο που σύντομα θα βρεθεί η Εθνική ομάδα, με την προσθήκη νέων παικτών, είναι τυχερή που έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο «μικρός» είναι «μαγνήτης», ο κόσμος θέλει πάντα να έναν σταρ και σίγουρα τα επόμενα χρόνια, θα είναι το μεγάλο όνομα της Εθνικής ομάδας.
ΥΓ. Α, και κάτι ακόμη. Να καταλήξουμε τι σύστημα προτιμάμε στις διοργανώσεις και να μη το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία. Πέρυσι δεν μας άρεσε που μεταφέρονται τα αποτελέσματα  στη δεύτερη φάση. Φέτος, ήταν άδικο να κρίνονται όλα σε έναν αγώνα. Όμως όλα αυτά είναι ξεκάθαρα από την αρχή.