- Γιώργος Βαλαβάνης
- Posted
Ίδια αιτία, σοφότερη απόφαση
Ο Γιώργος Βαλαβάνης γράφει για την σωστή απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να μην επαναλάβει την προ 20ετίας κίνηση του πατέρα του, ο οποίος δεν είχε «κατεβάσει» τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ στον τελευταίο τελικό της σεζόν 1992-93.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΛΑΒΑΝΗ
Πάμε 23 χρόνια πίσω, την περίοδο 1992-93, που ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να μην παίξει ο Παναθηναϊκός στον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος και έτσι έγινε τελικά.
Ήταν ο τελικός-«καμπαρέ» με το μπαλέτο του Διογένη που είχε φέρει ο Γιώργος Σαλονίκης, και διάφορους άλλους χλευασμούς από τον Ολυμπιακό για τον Παναθηναϊκό, του οποίου η διοίκηση έκρινε ότι η διαιτησία είχε περάσει «πριονοκορδέλα» την ομάδα, στους προηγιούμενους τελικούς.
Μετά από 23 χρόνια, ο γιός του Παύλου, Δημήτρης Γιαννακόπουλος βρέθηκε στην ίδια θέση διαμαρτυρίας για την τελευταία φάση του προχθεσινού τελικού, με το «stepbackto…back» που έκανε ο Βασίλης Σπανούλης για να αποφύγει το μαρκάρισμα του Καλάθη και να ευστοχήσει εν τέλει στο τρίποντο που έφερε τον Ολυμπιακό στο 1-1 και στην ανάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας.
Η αιτία της αγανάκτησης είναι ίδια, αλλά η απόφαση διαφορετική. Και ορθώς για την ιστορία του, ο Παναθηναϊκός, όσες σκέψεις εν βρασμώ και αν έγιναν, αμέσως μετά το τέλος του δεύτερου τελικού, αποφάσισε να μην δώσει άλλη συνέχεια. Ούτε με κατάθεση ένστασης που δεν θα είχε καμμία τύχη για υποκειμενική απόφαση των διαιτητών, ούτε με αποχώρηση της ομάδας από τους φετινούς τελικούς. Δεν ξέρω αν υπήρξε συναπόφαση του διοικητικού ηγέτη του Παναθηναϊκού με τον νομικό σύμβουλο, Τάκη Μπαλτάκο και τον Μάνο Παπαδόπουλο που ήταν και πριν από 23 χρόνια, συνεργάτες των αδελφών Γιαννακόπουλοι ή επηρεασμός του, αλλά μικρή σημασία έχει.
Μέγιστη σημασία έχει ότι οι «πράσινοι» θα πάνε στο ΣΕΦ για να διεκδικήσουν την δεύτερη νίκη, ενώ σε περίπτωση αποχώρησης θα αυτοαφαιρούσαν αυτό το δικαίωμα και τις πιθανότητες που έχουν να κάνουν και δεύτερο μπρέικ της έδρας του Ολυμπιακού. Και το ίδιο πρέπει να ισχύει για κάθε μεγάλη ομάδα που έχει τόσα πρωταθλήματα, ευρωπαϊκούς τίτλους και στην συγκεκριμένη περίπτωση, τον μεγαλύτερο παίκτη της νεότερης ιστορίας του να σταματά το μπάσκετ.
Που να πεί «αντίο», δηλαδή, ο Διαμαντίδης; Στο γήπεδο, ακόμα κι αν αυτό είναι το ΣΕΦ στον πέμπτο τελικό ή στο...σπίτι του; Υπάρχουν ακόμα δυο τελικοί για τον τίτλο. Ίσως και τρίτος για την εξάντληση της σειράς. Μέσα στο γήπεδο, κερδίζονται και χάνονται όλα και για όλους. Ναι, μπορεί να χάνονται και από άλλους παράγοντες, όπως η διαιτησία που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο γιατί είναι τέτοια η «φύση» του αθλήματος, αλλά οι ήττες γράφονται μέσα στο γήπεδο για κάθε ομάδα και όχι πριν μπει σ’ αυτό και με δική της θέληση. Είκοσι τρία χρόνια μετά, η απόφαση του γιού ήταν σοφότερη απ’ εκείνη του πατέρα.
Ο Σπανούλης, τα τρία τελευταία χρόνια κάνει την συγκεκριμένη κίνηση με τα πόδια που ίσως ξεγελά στην πρώτη ματιά και την ακαριαία απόφαση των διαιτητών για καταλογισμό βημάτων ή όχι και χρειάζεται το βίντεο για δεύτερη, τρίτη και τέταρτη επιβεβαίωση. Και ο Ναβάρο στην Μπαρτσελόνα το έχει κάνει πολλές φορές. Και στην Ευρωλίγκα, οι διαιτητές-επειδή ίσως αντιγράφουν και τους συναδέλφους τους στο ΝΒΑ που επιτρέπουν όχι μόνο την μετατόπιση του σταθερού, αλλά και ένα ολοκλήρο βήμα από σταθεροποίηση των δυο ποδιών- πολύ σπάνια έχει καταλογισθεί η παράβαση και στους δυο σταρ.
Υπάρχει και το «noncall» στην τελευταία φάση που μάθαμε στο ίδιο γήπεδο και στην φάση του Διαμαντίδη με τον Πέν που ήταν άλλη παράβαση, αλλά οι διαιτητές δεν σφύριξαν τίποτα. Τότε νίκησε ο γηπεδούχος, τώρα ο φιλοξενούμενος.