- Γιώργος Βαλαβάνης
- Posted
Τι έκανες στον «πόλεμο», Πάτρικ;
Για όσους πίστευαν (και στην Ελλάδα μπορεί να σχηματίζουν πλειοψηφία) ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, ύστερα από 30 και πλέον χρόνια παρουσίας και διοίκησης του ελληνικού μπάσκετ και οκτώ χρόνων σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έλεγε μόνο “yes” στην FIBA και στον γενικό γραμματέα της, Πάτρικ Μπάουμαν για την διαμάχη με την Ευρωλίγκα, ίσως και να αιφνιδιάστηκαν από την επιστολή των 13 σημείων που απέστειλε και δημοσιοποίησε.
Μπορεί όσοι τον αντιπαθούν σφόδρα και να απογοητεύτηκαν από την κίνηση του, γιατί θεωρούν ότι παρακολουθεί μόνο τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ταξιδεύει σε Μόναχο και Γενεύη για να δίνει την συγκατάθεση του στις αποφάσεις της FIBA και ζει σε ελληνική “γυάλα”.
Η κριτική Βασιλακόπουλου στον Ελβετό δικηγόρο που βρίσκεται συνεχώς στα “σχοινιά” από τον Μπερτομέου, τεκμηριώνεται και στα 13 σημεία της επιστολής, με επιχειρήματα που πηγάζουν για την στάση του Μπάουμαν στην δεκαετία του 2000 και ταυτόχρονα από τις δυσοίωνες αποδοχές που ετοιμάζεται να κάνει για το μείζον θέμα υπεράσπισης του κύρους των Εθνικών ομάδων.
Ο γενικός γραμματέας της FIBA “θυμήθηκε” να κάνει “remodeling” στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τον τελευταίο, μόλις, χρόνο. Τι έκανε μέχρι τότε και τα 15 τελευταία χρόνια; Στην οκταετή προεδρία του Γ. Βασιλακόπουλου στην προεδρία της FIBA Europe, απλά “τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια” στον...ανένδοτο που είχε αρχίσει η ευρωπαϊκή ζώνη της παγκόσμιας ομοσπονδίας στα σχέδια του Καταλανού “ουρανοκατέβατου σωτήρα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Για την ακρίβεια, ο Μπάουμαν κράτησε την πιο ουδέτερη στάση που θα μπορούσε, σε σημείο να δημιουργούνται πολλές υποψίες και καχυποψίες για την στάση του. Η ελληνική φωνή, από το 2002 μέχρι το 2010, όχι μόνο δεν έτυχε σε “ευήκοα ώτα” στην παγκόσμια ομοσπονδία και ενώ εντός των συνόρων, λοιδορήθηκε πολλάκις. Γιατί, επί 15 συναπτά έτη και ειδικά στην αρχή που έκανε η Ευρωλίγκα, μετά την διάσπαση του 2000, δεν υπήρξε καμία συμπαράσταση στην τότε FIBA Europe από την «μητέρα» FIBA, ώστε να γινόταν μια σοβαρή προσπάθεια οργανωτικής και οικονομικής προσέγγισης των κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων και να επέστρεφε η διοργάνωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην αιγίδα του θεσμικού φορέα.
Και ενώ η Ευρωλίγκα ουδέποτε έδωσε στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, τα χρήματα που τους είχε τάξει και ενώ οι ίδιοι οι σύλλογοι «γκρίνιαζαν στον Τζόρντι σε κάθε γενική συνέλευση, ουδείς έφυγε από την διοργάνωση, γιατί δεν είχε να επιλέξει άλλη διοργάνωση, γιατί πλήν Βασιλακόπουλου, ουδείς ενδιαφερόταν από την FIBA να πράξει τον ρόλο που είχε και έχει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, μετά το ΝΒΑ. Χωρίς αντίπαλο δέος, χωρίς κάν να υπάρχει άλλη πρόταση και άλλη επιλογή, η Ευρωλίγκα γιγάντωσε την εμπορική εταιρία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που ξεκίνησε σαν ένα μικρό «μαγαζί», εξελίχθηκε σε «πολυκατάστημα» και έφτασε να αγνοεί, παντελώς, την FIBA και να της κουνά το δάχτυλο. Τους έξι τελευταίους μήνες, ο Μπάουμαν έχει χάσει όλες τις «μάχες» κι αν δεχτεί την τελευταία πρόταση της Ευρωλίγκα, η οποία τα θέλει «όλα δικά της», θα χάσει και τον πόλεμο. Και συνθηκολογήσει.
Ο Μπερτομέου έφτασε στο σημείο να δηλώσει την προηγούμενη εβδομάδα ότι « η FIBA δεν είναι σαν την FIFA και δεν μπορεί να διοικεί το παγκόσμιο μπάσκετ, γιατί υπάρχει το ΝΒΑ»! Η απάντηση του Μπάουμαν ακόμα...αναζητείται. Σε ποιό άλλο άθλημα, η παγκόσμια ομοσπονδία απαξιώνεται τόσο πολύ και κυρίως δεν ορίζει τις τύχες του αθλήματος, την διάδοση του και την πρόοδο του; Στο σκουός; Στο μπάνμινγκτον; Μόνο στο μπάσκετ. Στο δεύτερο σε δημοφιλία άθλημα στον πλανήτη, μετά το ποδόσφαιρο.
Τι λέει, εν γένει, η επιστολή του «ξεπερασμένου» κατά άλλους, Βασιλακόπουλου στον Μπάουμαν; Ότι ο γυαλός δεν είναι «στραβός», εμείς «στραβά αρμενίζουμε».
Το θέμα δεν είναι ποιός θα είναι ο νικητής και ο ηττημένος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ούτε πόσες απώλειες θα μετρήσουν οι μεν και οι δε. Δεκαετή συμβόλαια έχουν υπογράψει 11 ομάδες με την Ευρωλίγκα. Οπότε, αν έπραξαν σωστά ή όχι, θα κριθεί στο άμεσο μέλλον για την επιλογή των 35 εκ. ευρώ της Ευρωλίγκα και όχι των 30 εκ. που έδινε η FIBA.
Το θέμα είναι ότι η παγκόσμια ομοσπονδία «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις και προσπαθεί να διαπραγματευτεί από δυσχερή θέση. Και εδώ τίθεται ένα ακόμα ερώτημα, του οποίου η απάντηση είναι πολύ ανησυχητική. Ο γενικός γραμματέας της FIBA, διαπραγματεύεται σθεναρά για το μείζον θέμα της διεξαγωγής προκριματικών για τις Εθνικές ομάδες, μεσούσης της περιόδου 2017-18 και για τις αποζημιώσεις συμμετοχής των διεθνών παικτών που έβαλε στο τραπέζι η Ευρωλίγκα ή συναλλάσεται; Δηλαδή, να κερδίσει κάτι που θέλει και να παραχωρήσει κάτι άλλο. Υπάρχουν "κόκκινες γραμμές" για τον θεσμικό υπεραπιστή του αθλήματος;
Γιατί, πέραν των απαντήσεων στα άλλα 12 σημεία της επιστολής, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα παρουσιάσει (αν την δώσει σε κατ’ ιδίαν συνάντηση), αυτή στο ερώτημα που του γίνεται και αναφέρει: «Θα ήθελα να γνωρίζω ποιος θα πληρώσει για την πραγματοποίηση αυτής της θεωρίας από αυτούς του "επαγγελματικού μπάσκετ" που ζητούν τα επαγγελματικά σωματεία-εταιρίες να αποζημιωθούν για την συμμετοχή των παικτών τους στις διεθνείς διοργανώσεις με τις εθνικές τους ομάδες.
Πως θα καθοριστεί η αξία τους για τους παίκτες και τις ομάδες τους για τις σχετικές διοργανώσεις; Ή θα πρέπει να εξετάσουμε πως είναι φυσιολογικό η κοινωνία του μπάσκετ που ήδη πληρώνει για την ανάπτυξη των παικτών και η τεράστια πλειοψηφία των συλλόγων σε κάθε χώρα, πρέπει επίσης να πληρώσει για τους επαγγελματίες; Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως μία τέτοια απόφαση είναι απαγορευμένη συνταγματικά σε πολλές χώρες; Αυτή η κατάσταση αντικατοπτρίζει την κατεύθυνση που ακολουθούμε, την κατεύθυνση που το σπορ προχωρά. Ρισκάρουμε και διακινδυνεύουμε μεταξύ του σπορ και της κοινωνίας, το οποίο βασίζεται σε ιδέες. Με αυτόν τον τρόπο θέτουμε σε κίνδυνο την παραγωγή νέων παικτών, αλλά και ολόκληρη την ύπαρξη του αθλήματος.